Episode 103 - Lost (or found) in Dreams

Tα όνειρα που βλέπω τα βράδια, αρκετά συχνά τα θυμάμαι όταν ξυπνάω... Κάποτε η ανάμνηση τους διαρκεί για κάποια δευτερόλεπτα, άλλοτε μου έρχονται στο νου ετεροχρονισμένα, κάποια είναι καλά εντυπωμένα στη μνήμη μου με κάθε λεπτομέρεια, κάποια άλλα είναι διάσπαρτα pieces που είτε συγχέονται με άλλα όνειρα είτε και με την ίδια την πραγματικότητα, και κάποια άλλα απλά εξαφανίζονται στο σκοτάδι αφήνοντας μια απροσδιόριστη αίσθηση (ή και συναίσθηση)...

Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών να βασανίζομαι από τον ίδιο ηλίθιο εφιάλτη: είμαι σε ένα Dairy Queen πανευτυχής και ανέμελη μαζί με την οικογένεια μου και τρώμε παγωτό και ξαφνικά έρχεται ένας απαίσιος και φοβητσιάρικος άνθρωπος (like the usual stereotype: λερωμένη γκρίζα καμπαρντίνα, απεριποίητα μαλλιά, αξύριστα γένια, ύπουλο και freaky χαμόγελο γεμάτο με κίτρινα και σάπια δόντια) ο οποίος με πλησιάζει και ξαφνικά μου βάζει ένα τεράστιο μήλο στο στόμα το οποίο και φυσικά σφηνώνει στο μικρό μου παιδικό στόμα και δε βγαίνει με τίποτα. Οι δικοί μου απλά στέκουν και βλέπουν ανέκφραστοι, ο ''κακός'' γελάει σατανικά και εγώ με ένα σφηνωμένο κατακόκκινο μήλο στο στόμα να μην μπορώ να φωνάξω, να νιώθω να πνίγομαι και να κλαίω ασταμάτητα... Νομίζω για το όνειρο αυτό I have to blame Snow White...

Αργότερα, στα περίπου 7 μου χρόνια, απέκτησα άλλον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη επηρεασμένο από τρεις ταινίες: the ones with King Kong and Freddy Krugger και μια τρίτη που δεν έχω ιδέα τι ήταν αλλά επρόκειτο για ένα χαρισματικό παιδί που μπορούσε να μετακινεί αντικείμενα μόνο με τη δύναμη της σκέψης(let's call him Telepathy Guy)... Ταινία με τον King Kong ή τον Freddy Kruger δεν είδα ποτέ, αλλά εκείνη την περίοδο έβλεπε ο μεγαλύτερος μου αδερφός και πάντα με έδιωχνε από το σαλόνι με τις δικαιολογίες ότι ήταν πολύ φοβητσιάρικα και ήμουν πολύ μικρή για να τα δω (μάλλον δεν με ήθελε μες στα πόδια του να τον ζαλίζω!)...Needless to say ότι με εκφόβησε τόσο πολύ που δεν χρειαζόταν να δω τις ταινίες για να φοβάμαι και μόνο στο άκουσμα των τίτλων τους... Η τρίτη ταινία που δεν έχω ιδέα ποια είναι, μπορεί να είναι και η πρώτη που είδα σε σινεμά στο εξωτερικό όπου δεν καταλάβαινα ακόμα ούτε αγγλικά ούτε μπορούσα να διαβάσω τους υπότιτλους, so κατάλαβα μόνο όσα μου εξήγησαν και όσα αντιλαμβανόμουν από τις εικόνες... Back to the dream nοw: είμαι μαζί με τον Telepathy Guy σε ένα τσίρκο που μέσα όμως δεν έχει show αλλά είναι στημένο κάτι σαν πανηγύρι και ως φυσικό γυρνάμε από δω και από κει και διασκεδάζουμε... όμως - δε ξέρω πώς και ποιος μας το είπε - η ώρα 12 ξέραμε ότι θα ερχόταν ο King Kong και θα έπρεπε να φύγουμε για να μην μας φάει ! Ο πανούργος King Kong όμως ερχόταν πιο νωρίς (ο Freddie Kruger ήταν later addition, όταν πλέον είδα το όνειρο καμιά δεκαριά φορές) και τρέχαμε πανικοβλημένοι να γλυτώσουμε, με τον Telepathy Guy να προσπαθεί να με προστατέψει και με τη δύναμη της σκέψης να κάνει τον King Kong να φύγει... Anyway, αυτό που μου κάνει εντύπωση τώρα που το σκέφτομαι είναι πως κάθε φορά που έβλεπα το όνειρο, ήδη μέσα στο όνειρο ήξερα ακριβώς τι θα συμβεί και προσπαθούσα κατά κάποιο τρόπο να ξεγελάσω το ίδιο το όνειρο έτσι ώστε αυτή τη φορά να μην έρθει ο King Kong πιο νωρίς, να ξεγελάσω τη ροή και το προδιαγεγραμμένο σενάριο (που άλλωστε βίωσα πολλές φορές!)... Δεν θυμάμαι να τα κατάφερα αλλά μου αρέσει να πιστεύω πως I did it eventually γιατί ξαφνικά σταμάτησα να βλέπω αυτό το όνειρο...

Λίγο πριν μπω και επίσημα στα χρόνια της εφηβείας, τότε που κάθε μικρό κοριτσάκι αρχίζει να ονειρεύεται το πρώτο της φιλί, για όνειρο μου συντροφιά αυτή τη φορά δεν είχα έναν εφιάλτη παρά my very own romantic comedy - chick flick: μετακομίζει ένα όμορφο ξανθό αγόρι με κάπως πιο μακριά μαλλια και γαλάζια μάτια δίπλα από το σπίτι μου... γνωριζόμαστε, γινόμαστε αμέσως αυτοκόλλητοι, παίζουμε όλοι μέρα basket στην αυλή του σπιτιού μου (που δεν έχω στην πραγματικότητα), είμαστε χαρούμενοι, όλοι μέρα γελάμε κτλ κτλ but not kiss involved in it, just some hugs... Για να είμαι ειλικρινής μια φορά είδα αυτό το όνειρο αλλά μου είχε αρέσει τόσο πολύ που σε κάποια φάση I was obssesed about it... Ξάπλωνα στο κρεβάτι και το ονειρευόμουνα με τα μάτια ανοικτά ελπίζoντας πως όταν θα κοιμόμουνα θα το έβλεπα και πάλι ή ακόμα καλύτερα να έβλεπα τη συνέχεια, to be kissed for the very first time έστω και μέσα σε ένα όνειρο... Τελικά μόνο οι εφιάλτες επιστρέφουν ξανά και ξανά...

Στα 18 μου, όταν για πρώτη φορά I was on my own, μακριά από γονείς και φίλους, σε ένα δικό μου διαμερισματάκι να μένω μόνη μου, μου συνέβηκε το εξής: να νιώθω σαν κοιμάμαι ένα χέρι να με αρπάζει από τον ώμο και μέσα στον ύπνο μου να προσπαθώ να το αρπάξω, να πετάγομαι από το κρεβάτι και να ξυπνώ... μόνο που δεν είχα ξυπνήσει actually, αλλά είχα 'ξυπνήσει' μέσα σε ένα άλλο όνειρο όπου εξακολουθώ να βρίσκομαι στο δωμάτιο μου, να νομίζω πως ξύπνησα και να βλέπω γύρω γύρω αλλά μετά από λίγο να 'ξαναξυπνώ' και να συνειδητοποιώ πως πριν δεν είχα ξυπνήσει... βασικά, με απλά λόγια, θεωρητικά είχα 'ξυπνήσει' πολλές φορές αλλά κάθε φορά εξακολουθούσα να είμαι σε ένα όνειρο, μια ατέλειωτη επανάληψη της ίδιας μικρής και ασήμαντης σκηνής... στις πολλές επαναλήψεις αρχίζω να τρομοκρατούμαι, τι θα γίνει, θα καταφέρω να ξυπνήσω στην πραγματικότητα... βάζω όλες μου τις δυνάμεις και λέω στον εαυτό μου να ξυπνήσει, προσπαθώ να φωνάξω μα φωνή δε βγαίνει... μετά από αγωνιώδης προσπάθειες (που μπορεί στην πραγματικότητα να διαρκούσαν κάτι λεπτά) ξύπνησα λαχανιασμένη και με ταχυπαλμία... Παρόμοιο σκηνικό ονείρου μου έτυχε αρκετές φορές να βιώσω τα τελευταία 7 χρόνια τουλάχιστον... Αρχικά I was blaming my fear, now I blame it to loneliness and stress...

Για ένα άτομο σαν εμένα που βλέπω τόσα πολλά όνειρα (απλά ανάφερα κάποια ενδεικτικά), θα θεωρούσε κανείς λογικό ότι θα το είχα ψάξει περεταίρω το ζήτημα: θα είχα διαβάσει τουλάχιστον τι λέει ο Freud και χίλια άλλα δυο... Η αλήθεια πως το μόνο σχετικό βιβλίο που υπάρχει στο σπίτι είναι ένας άθλιος ονειροκρίτης που μου χάρισε κάποτε παλιά ένας πρώην αφού τον είχα πρίξει με τα πανηλίθια και surreal όνειρα μου... Τον οποίο ονειροκρίτη ούτε συμβουλεύομαι ούτε πιστεύω καν και μόνο μπελάδες μου έχει φέρει μέχρι στιγμής: ξέρεις τι είναι να χτυπά το τηλέφωνο απο φίλους - αγαπημένους, μεν αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή χαριτωμένα σπαστικοί- και να σε ρωτούν κάθε τι κουφό για να το ψάξεις στον ονειροκρίτη και μετά να πανικοβάλλονται από τις μαλακίες που ακούν; Anywayzzzz...

Κάποτε άκουσα πως όταν θυμάσαι τα όνειρα σου σημαίνει πως δε ξεκουράστηκες πραγματικά την ώρα που κοιμόσουνα... Μια άλλη φορά άκουσα ότι τα όνειρα είναι στιγμές από τη ζωή σου σε ένα παράλληλο σύμπαν... Άκουσα αρκετά, άλλα λογικά και άλλα κουφά but I never went in depth with them... Maybe I should one day, or maybe not...

Πριν λίγα χρόνια είδα την ταινία 'Waking Life' and I quote from wikipedia: …is about a young man in persistent lucid dream-like state. The film follows its protagonist as he initially observes and later participates in philosophical discussions that weave together issues like reality, free will our relationships with others, and the meaning of life. Along the way the film touches on other topics including existentialism, situationist politics, posthumanity, and the film theory of Andre Bazin. Η αλήθεια είναι πως δε πολυθυμάμαι την ταινία παρά μόνο πόσο ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή ο οποίος ‘ξυπνούσε’ συνεχώς μέσα σε ένα όνειρο ενώ για αρκετή ώρα πίστευε πως ήταν όντως ξύπνιος και κάτι συνέβαινε κάθε φορά που του έδειχνε πως εξακολουθεί να είναι χαμένος μέσα στο όνειρο του…

Νιώθω πως είπα πολλά και αχρείαστα, πως φλυάρησα και λίγο άσκοπα… ενώ actually το μόνο που ήθελα να μοιραστώ ήταν η εξής σκηνή από την προαναφερθείσα ταινία…