«Δεν χρειάζομαι δεύτερη μάμμα, αρκεί μου τούτη που έχω, από εσένα το μόνο που θέλω είναι να είσαι η αδερφή μου, η μεγάλη μου αδερφή»…
Σιώπησα γιατί είχε δίκαιο. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που το άκουα αυτό για εμένα, μου το έχουν πει και φίλοι μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά που μου το έλεγε ο μικρός μου αδερφός…
Ίσως φταίει που εκείνη τη στιγμή θύμωσα – εκνευρίστηκα – απογοητεύτηκα και αυτό είναι κάτι το οποίο με μεταμορφώνει: τα μάτια μου γυαλίζουν, η στάση του σώματος μου αλλάζει, το βλέμμα μου σκληραίνει, η φωνή μου γίνεται πιο μπάσα και οι φράσεις που ξεστομίζω ακούγονται πλέον πιο κοφτές και αυστηρές… Και εσύ μάλλον πρώτη φορά το είδες αυτό… Με είδες να σε βλέπω αφ’ υψηλού και να σου κάνω κήρυγμα, να σε αντιμετωπίζω σαν ανώριμο μωρό, να θεωρώ πως ότι και αν μου πεις έχεις άδικο και πως εμένα και μόνο εμένα πρέπει να ακούσεις, αλλά και αυτό πάλι το έκανα με προστατευτική στοργή και αγάπη…
Έχεις δίκαιο… Από σήμερα θα προσπαθήσω να είμαι και πάλι η cool μεγάλη σου αδερφή… Ότι και αν σημαίνει αυτό…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
eshei dikaio to mwro
ReplyDelete