Episode 121 - Soulless ?

Empty eyes

No hopes, no dreams / Nothing / Nothing at all

Lost or Gone

My eyes stare at me and void is all I see

I am numb

There is no light / Words might as well overlap / Randomly



Barely conscious

I am numb

Rip - Brake - Cut

My guts - My bones - My flesh

Punch me

Treat me with physical pain

Anything to surpass this

There is no light at all / The lights are off; the room is dark / Literally

A hand trembles from left to right

My own blurry shadow

Impulsively

Check me up

And then prove me wrong

Episode 120 - Decomposed

What sort of a person am I

Even for just a sec

I wished for my parents to be dead

Only so that I could end my life with no regrets

Rotten and sick

Painfully remorseful

Aching to avoid pain

I plead for the easiest path

They say there is a light showing you your way out

I weep for I am blind

I chose to be blind

Despair

The blame is on me I guess

Loved ones and adored ones

I salute you

Have no worries, you were good

The blame is on me I said

Since all I am is

Rotten and Sick

Episode 119 - Notte Sento

"A short film made with 4500+ still photographs"...





ps: Η κοπέλλα είναι πραγματικά πανέμορφη !!! If I was a guy (or a lesbian) she would've been exactly my type heheheh :)

Καλό Φθινόπωρο !

Episode 118 - Speechless !!!!

BREAKING NEWS - Michael Jackson is Dead....

Despite of all, he was a pioneer and a legend...

Episode 117 - Twenty Seven ( or Is it really age nothing but a number?)

Σήμερα έχω γενέθλια… Και για πρώτη φορά – εδώ και λίγες εβδομάδες - νιώθω κάπως… Αυτό το κάπως δεν μπορώ να το διευκρινίσω ακόμα… Ένα περίεργο συναίσθημα, ένας κόμπος, ένα σφίξιμο, μια διάθεση νοσταλγίας, μια προσπάθεια ανασκόπησης δεν ξέρω και εγώ τι άλλο μπορεί να είναι… Γίνομαι 27 χρονών…

27 is young, but still older than before…

Κάποτε νιώθω πως μικρότερη, ας πούμε κάπου εκεί στα 17, ήμουν πιο ώριμη, πιο αποφασισμένη, τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα για μένα… Ίσως το νεαρό της ηλικίας να μου έδινε αυτό το δικαίωμα στο θράσος… Όσο τα χρόνια περνούν, τόσο η εικόνα του μελλοντικού μου εαυτού θολώνει… Και για ποια μελλοντική εικόνα μιλάμε ακριβώς, ποτέ μου δεν κατάλαβα… Τίποτα δε μου φαίνεται ξεκάθαρο, τίποτα σίγουρο… Κάποτε νόμιζα ότι κοντά σε αυτήν την ηλικία (των 27) κάποια ερωτήματα θα έβρισκαν απαντήσεις, κάποια πράγματα θα είχαν μπει σε μια ροή, κάπως ρε παιδί μου και εγώ θα είχα κατασταλάξει είτε σαν προσωπικότητα, είτε στην καθημερινότητα μου, είτε σε θέματα επιλογών, επιθυμιών, ερωτικών, ονείρων, στόχων και ούτω καθεξής…

Παρατηρώ γύρω μου και άλλους να περνάνε πάνω κάτω τις ίδιες κρίσεις, είμαστε άλλωστε η γενιά της κατάθλιψης και των – πολλές φορές ανούσιων- ψυχολογικών αναζητήσεων… Δεν θα σταθώ όμως σε αυτό το θέμα σήμερα… Θα προχωρήσω στους φίλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους, άλλοι μικρότεροι και άλλοι μεγαλύτεροι από μένα, που φαίνονται κατά μια έννοια κατασταλαγμένοι… Είτε γιατί παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, είτε κάνουν μια δουλειά που γουστάρουν, έχουν στόχους κτλ – που πάνω κάτω γνωρίζουν που βαδίζουν… Όχι δεν τους ζηλεύω, αντιθέτως τους χαίρομαι, αλλά με προβληματίζουν… Με προβληματίζουν ως προς τον εαυτό μου… Γιατί εμένα όλα αυτά μου φαίνονται τόσο μακρινά… Ή μάλλον γιατί ακόμα μου φαίνονται ως τόσο μακρινά σενάρια για μένα... Λογικό να μου φαίνονται μακρινά στα 20, στα 22 , στα 24, αλλά είναι τόσο λογικό και στα 27 μου;

Για παράδειγμα η ιδέα του γάμου και πόσο μάλλον η ιδέα των παιδιών με φοβίζει όσο τίποτα άλλο… I can’t even picture it in my own head, it gives me chills just by trying… Ακόμη και η ιδέα μιας συγκεκριμένης δουλειάς με ξεκάθαρους στόχους, ή τελοσπάντων μια ζωή career-driven… Νιώθω ανίκανη να αφοσιωθώ σε οτιδήποτε… Ανώριμη, Εγωίστρια, Καλομαθημένη (ή Κακομαθημένη;)... Τι λοιπόν και αν γίνομαι 27, πάνω κάτω τα ίδια μυαλά κουβαλώ από τα 20 μου...

27 is young, but still older than before…

Πρέπει να νιώθω άσχημα; Πρέπει να νιώθω καλά;

Does it really matter?






Oh well, Happy Birthday to me...

I could 've killed an elephant !

Αποφάσισα χθες να πάω σε συναυλία και συγκεκριμένα στους Depeche Mode... (σημείωση: δεν πάω γενικά συχνά σε συναυλίες, είμαι λίγο αγοραφοβική)...

Μόλις κατάφερα μετά από χίλια ζόρια (κίνηση-πίξημο στον δρόμο, ψάξιμο για parking, περπάτημα 3 χιλιομέτρων τουλάχιστον) να μπω στο συναυλιακό χώρο, here's what I saw and heard...



Οh well... Και μου το λένε συνέχεια οι φίλοι μου ότι είμαι γκαντέμω... Μετά το χθεσινοβραδυνό πλέον το πιστεύω και εγώ !

Episode 116 - My head aches

I really tried hard to write something in here tonight... I dont't know why I find it so difficult those last days... Too many thoughts or even too litlle... I find it so hard to concetrate on a single thing and expand it properly... I don't even know why I'm writing in english right know... πάει, τα'χω χάσει... νιώθω κουρασμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό... με έχω βαρεθεί... αυτό είναι, έχω βαρεθεί τις ίδιες μου τις σκέψεις... Βαριέμαι να ακούω και να ακούγομαι... Anyway...







Έχω writers block και ας μην είμαι writer... Το έχω σε όλους τους υπόλοιπους τομείς... Δυσλειτουργώ...






Έχω πονοκέφαλο...








ps Since my mind is still absent, here's a song, έτσι για να κλείσω κάπως πιο ευχάριστα...

Commercial Break !

Episode 115 - Small

Έχει πάρα πολλές μέρες να γράψω κάτι σε αυτό το blog… Και η προηγούμενη ανάρτηση για να είμαι ειλικρινής την είχα γράψει πιο παλιά κάπου σε ένα τετραδιάκι και απλά την ανέσυρα ως εύκολη λύση… Και μέσα μου να νιώθω πως έχω τόσα πολλά που θέλω να εκτονώσω… Αλλά αυτή τη στιγμή είναι όλα μπερδεμένα και θολά μέσα στο μυαλό μου, μου φαίνεται αδύνατο να εστιάσω μόνο σε ένα και να προχωρήσω…

[Ακολούθησε μάχη με το keyboard διάρκειας μισής ώρας σε μια προσπάθεια να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και να γράψω κάτι συγκεκριμένο… Πλήρης αποτυχία!]

[Για σήμερα λοιπόν δεν θα πω πολλά και θα χρησιμοποιήσω την εύκολη οδό του link :) ]

Κόλλησα που λέτε τις τελευταίες μέρες με το album Third των Portishead… Είχε καιρό που το είχα βάλει στο ipod αλλά είχα ξεχάσει εντελώς να το ακούσω… Το άκουσα τώρα και έπαθα πλάκα! Τώρα είναι μονίμως στο repeat… Με σχεδόν ένα χρόνο καθυστέρηση (ο δίσκος κυκλοφόρησε Μάιο 2008) το πήρα χαμπάρι και εγώ… Δύσκολος σε πρώτο άκουσμα, περίεργες και ‘αρρωστημένες’ ενορχηστρώσεις, πραγματικά έχω πάθει πλάκα!







Hope that you will enjoy it as much I did ! Καλή Εβδομάδα !

Episode 114 - Jagged Little Pill

Την εποχή των Take That, των Backstreet Boys και των Spice Girls, η υποφαινόμενη κατά τους εφηβικούς και ανέμελους της χρόνους, ανακάλυψε την Alanis Morissette…

H Alanis Morissette και συγκεκριμένα ο δίσκος της Jagged Little Pill αποτέλεσε ένα από τους πρώτους μου μουσικούς ‘έρωτες’, κυρίως γιατί την ανακάλυψα τυχαία και δεν μου την πρότεινε κανείς. Αυτό το λέω γιατί έχοντας την παρουσία ενός μεγαλύτερου αδερφού στο σπίτι ήδη είχα ακούσει από αυτόν τους Nirvana, τους Guns N’ Roses και τους Queen, αλλά επειδή δεν ήθελα να παραδεχτώ δημόσια ή τουλάχιστον να το δείξω και πολύ το πόσο τον αντίγραφα και τον ακολουθούσα σε ότι έκανε (μέχρι και μπάσκετ και φόρμουλα 1 παρακολουθούσα), το ότι ανακάλυψα και κάτι που ήταν τελείως ‘δικό’ μου, είχε ιδιαίτερη σημασία…

Πριν λίγο καιρό σε μια αναλαμπή καθαριότητας, έπεσε στα χέρια μου το συγκεκριμένο CD, σκονισμένο και ξεχασμένο μαζί με άλλες μουσικές αναζητήσεις. Άφησα το ξεσκονόπανο, το έβαλα στο CD player, έβαλα αρκετά δυνατά την ένταση, άναψα και ένα τσιγάρο και κάθισα να το απολαύσω… (ναι, ναι το ξέρω, αφορμή βοήθα να μην καθαρίσω!)

Ξεφύλλισα και το βιβλιαράκι με τους στίχους – τσαλακωμένο και φθαρμένο από τις εκατοντάδες φορές που το κράτησα και τραγουδούσα, που το μελετούσα λέξη προς λέξη προσπαθώντας να καταλάβω επακριβώς τι θέλει να πει, ή έστω να φτιάξω στο μυαλό μου ένα σενάριο που να ανταποκρίνεται στο κάθε τραγούδι…

Θυμήθηκα που καθόμουνα με τις ώρες κλειδωμένη στο δωμάτιο μου και χανόμουνα στον κόσμο μου με soundtrack το συγκεκριμένο δίσκο… Θυμήθηκα πόσο θαύμαζα τη θυμωμένη εικοσάχρονη περσόνα της Alanis και αυτά που έλεγε αλλά και πώς τα τραγουδούσε… Θυμήθηκα που εκστασιαζόμουνα με τις διφωνίες – τριφωνίες που έκανε… Θυμήθηκα που προσπαθούσα να τις μιμηθώ ανεπιτυχώς… Θυμήθηκα όταν μου είχαν πει κάποτε στο σχολείο ότι πέθανε η Alanis (ακόμα δεν ανακάλυψα γιατί και πώς βγήκε η φήμη αυτή, και η λέξη google τότε ήταν άγνωστη ακόμα) και ανακήρυξα επίσημο πένθος για δύο εβδομάδες φορώντας όλη μέρα μαύρα ρούχα…

Προσπάθησα να θυμηθώ και να αναλογιστώ τι άτομο ήμουν τότε… Γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες, όλος ο κόσμος στα πόδια μου να με περιμένει να τον κατακτήσω… Όλο όρεξη και ενέργεια να κάνω τα πάντα, να μάθω τα πάντα, και στη διάθεση μου όσος χρόνος θέλω… Πάντα με ένα χαμόγελο και με πολύ κέφι… Όλα να μου φαίνονται απλά, όλα τα εμπόδια προσπελάσιμα και όλες οι δυσκολίες βατές… (μάλλον δεν πέρασα και τόσο επώδυνη εφηβεία, την έζησα πιο μετά – μετά τα 19 - με καθυστέρηση και πολλαπλάσια!!)

Γενικά δεν είμαι άτομο που κολλάει με τα φαντάσματα του ίδιου της του εαυτού – να αναπολώ δηλαδή παλιές χαμένες δόξες, ανέμελες ευτυχισμένες μέρες και να μοιρολατρώ για το τι ήμουν και πως έγινα… Και από τον καιρό που ήμουν τελειόφοιτη μισούσα το τραγούδι ‘τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα’, ήμουν της ιδέας ότι τα καλύτερα έρχονται, σιγά τα μαθητικά τα χρόνια…

Με αφορμή λοιπόν το Jagged Little Pill και όλες τις συνειρμικές σκέψεις που μου γέννησε, εκείνη τη μέρα αντί να καθαρίσω, κατέληξα στο εξής (και δεν ισχυρίζομαι ότι λέω και κάτι πρωτότυπο): καλό είναι κάποτε να σκαλίζω εις τα ενδότερα μου, να βρίσκω αυτόν τον χαμένο έφηβο Εαυτό, να του λέω ένα γεια αλλά και ένα συγνώμη που τον αμελώ, να τον παίρνω απ’ το χέρι και έστω για λίγο να τον βγάζω ‘έξω’ για σεργιάνι στο παρόν...

Episode 113 - All the things that make smile (ok, not all - just some!!)

Σήμερα ξύπνησα με τρελά κέφια, ότι πρέπει για να ανταποκριθώ και στην πρόσκληση του Κουνουπιού για να γράψω και τα αντίστοιχα πέντε πράγματα που με ευχαριστούν! (Btw Κουνούπι, κάτι πήρε το αυτί μου τώρα στα ελληνικά πουρνάδικα της TV για το κουνούπι- Τίγρης. Πρέπει να ανησυχώ;;;)

Στο ίδιο στυλ λοιπόν με το προηγούμενο ποστ, θα ξεκινήσω με την παράθεση σε όσα με έχουν ήδη καλύψει άλλοι μπλόγκερς:
- “ γερούθκια να βαστούν χεράκια” και η ύπαρξη συγκεκριμένων αγαπημένων προσώπων στη ζωή μου όπως ελάλησεν η πολυαγαπημένη Cake σε παλαιότερο της ποστ (είδες κουμέρα μου με πόση όρεξη εξύπνησα;;; Έκατσα και βρήκα και το σωστό link!)
- “Να σε ξέρει κάποιος απ’ έξω και ανακατωτά” και “η απόλαυση της σιωπής με ένα αγαπημένο πρόσωπο” όπως ελάλησεν η απολαυστική Sike
- Road trip, “χιούμορ στο ίδιο μήκος κύματος” και “ένα ζεστό, ειλικρινές χαμόγελο” (indeed contagious) όπως ελάλησεν η συμπαθέστατη Leni
- “ ο άλλος να με δέχεται, να μ’ αγαπά όπως είμαι” και η σοκολάτα όπως ελάλησεν η ταλαντούχα εις το ‘τσιαττίζειν’ Neerie

κτλ κτλ - slourp-slourp-slourp :) !!! Προχωρούμε πάρακατω…

Σε αυτά λοιπόν έχω να προσθέσω τα εξής που μου προσφέρουν ευχαρίστηση – με ηρεμούν – με κάνουν να χαμογελώ:

1. Να οδηγώ και να τραγουδώ μόνη μου δυνατά! Αλλά και με παρέα πάλι μου αρέσει πολύ, να βάζουμε ένα αγαπημένο τραγούδι και να το τσιρίζουμε στο αυτοκίνητο μόνοι μας με αποτέλεσμα όταν φτάσουμε στον προορισμό μας να έχουμε βραχνιάσει! (και όχι, δεν είναι καθόλου καλή η φωνή μου και ας έχω το ψώνιο κάθε φορά να προσπαθώ να κάνω δεύτερη φωνή στα τραγούδια – τρομάρα μου!)

2. Τα ταξίδια και οι εκδρομές οπουδήποτε, ιδιαίτερα αυτά που προκύπτουν ξαφνικά… Και γενικά το να πηγαίνω κάπου για πρώτη φορά, ή να ανακαλύπτω τυχαία κάποιον καινούριο τόπο που τόσο χρόνια ήταν κάτω από τη μύτη μου! You get the point!

3. Μόλις λύσω ένα Killer Sudoku! Το ξέρω ότι είναι χαζό αλλά και τελείως χάσιμο χρόνου αλλά πραγματικά μόλις το λύσω μου προσφέρει απίστευτη ηδονή και ευχαρίστηση, του στυλ “χα-χα-χα, εκατάφερα σε παλιομαλ*****ένο” (ok, μεν με παρεξηγάτε, είμαι single εδώ και κάτι αιώνες, δικαιούμαι χεχεχε)

4. Να παρακολουθήσω μια καλή ταινία – πάω σε μια καλή συναυλία – δω μια έκθεση – ακούσω καλή μουσική – διαβάσω κάτι αξιόλογο και γενικά οτιδήποτε ‘πολιτιστικά oriented’ το οποίο θα έχω απολαύσει και θα νιώσω με το πέρας του ότι κάτι μου προσέφερε, “πως έστω για λίγη ώρα έθρεψα το πνεύμα μου με κάτι ουσιώδες και όχι με τις συνηθισμένες μαλακίες - άχρηστες πληροφορίες που γεμίζω το νου μου όλες τις υπόλοιπες μέρες”! (και τελείως ξεδιάντροπα κάνω link σε μένα)

5. Να γνωρίζω άτομα που να με ιντριγκάρουν σαν προσωπικότητες, να είναι γεμάτοι ενέργεια, να είναι δημιουργικοί! Και επειδή θεωρώ εν μέρει ότι είμαι ντροπαλή αλλά και ‘κοινωνικά ανάπηρη’ στο να κάνω καινούριες γνωριμίες, σπάνια μου συμβαίνει αυτό, γι’ αυτό άμα μου τύχει μου προσφέρει απίστευτη ευχαρίστηση…

Και επειδή όπως είπαμε - να μη τα ξαναλέμε – ξύπνησα με πολύ όρεξη, ιδού και ένα quick list και με άλλα πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ: περπάτημα με το i-pod μέσα στα αυτιά και να χαζεύω γύρω γύρω, τα Χριστούγεννα, κοκέτες μεγάλες κυρίες από μια άλλη εποχή, οι Ιάπωνες, μικρά χαρούμενα παιδάκια, οι μουσικοί στο δρόμο, Tom and Jerry, South Park, να κάνω ice-skating ή roller-blading (έχει κάτι αιώνες και τωρά που το θυμήθηκα θέεεεελλλωωωωω, αλλά ούτε παγοδρόμιο στην Αθήνα, και τα blades μου είναι στην Κύπρο) κτλ κτλ…

Last but not least, να είμαι με τη Cake και να βάζουμε για νιοστή φορά το Jesus Christ Superstar και να το τραγουδούμε από την αρχή ως το τέλος, να το βιώνουμε και να το νιώθουμε στο πετσί μας, εν ολίγοις να ζούμε το δράμα μας!!! (πάρτε και αυτό το τραγούδι που είναι το personal favorite μου)

Και τώρα πάσα στο Κουνούπι που ναι μεν με εκάλεσε αλλά τη λίστα του δεν την είδαμε ακόμη, στον Terra Incognita, στο Δημήτρη, στον Unshaved και στην Eólica… Και όποιος άλλος θέλει και δε βαριέται!

Είπα σας το ότι ξύπνησα με κέφια σήμερα;;;; Καλημέραααααα !!!!!!

Episode 112 - All the things that annoy me (ok, not all - just five!!)

Χμμμμ... Όταν λαμβάνεις μια πρόσκληση τότε οφείλεις να αναποκριθείς... 'Ετσι λοιπόν και εγώ, μετά την πρόσκληση του φίλτατου Terra, θα καταχωρήσω τη λίστα με τα πράγματα που με εκνευρίζουν -με βγάζουν εκτός εαυτού- με κάνουν να θέλω να τραβώ τα μαλλιά μου - να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο - να, να , να you get the point...

Η αλήθεια είναι ότι ήδη αρκετοί bloggers που διαβάζω με κάλυψαν σε αρκετά σημεία όπως για παράδειγμα:
- η έλλειψη χιούμορ, οι μουντρούχοι, οι αράχνες όπως ελάλησεν η πολυαγαπημένη μου κουμέρα Cake
-αυτοί που τρώνε με στόμα ανοικτό, και αυτοί που σε προσπερνούν σε μια ουρά όπως ελάλησεν ο αγαπητός Terra Incognita
- οι πωλήτριες σε καταστήματα ρούχων και οι "αντιδραστικοί, απορριπτικοί και δογματικοί άνευ γνώσης/μελέτης" όπως ελάλησεν η απολαυστική Sike
- το baby-talk και οι 'μουσιαμάες' όπως ελάλησεν η συμπαθέστατη Leni

κτλ κτλ - enough με το γλύψιμο :) !!!!! Προχωρούμε πάρακατω....

Σε αυτά λοιπόν έχω να προσθέσω τα εξής που με εκνευρίζουν: ( Ακολουθεί κείμενο εις την κυπριακή, γιατί μόνο εις αυτήν μπορώ να εκτονώσω σωστά τα νεύρα μου !!)

1. Να είμαι κάπου έξω στους δρόμους και κάποιος δίπλα μου να φτύνει ρέγχες!!! ΙΙΙΙΟΥΥΥΥΥΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!! Αυτόματα ανακατέφκεται το στομάχι μου, πρασινίζω από αηδία και οι μόνες φράσεις που κυριεύουν το μυαλό μου είναι: Άισιχτιρ – Γ**ω το δαίμονα μου – Φάουσοσπασμα – Πόνημα κτλ κτλ

2. Εκνευρίζομαι με τους αγενείς ανθρώπους. Εν είμαι και πολλά φαν του savoir vivere αλλά ρε παιδί μου κάποιες τυπικούρες τύπου ευχαριστώ, παρακαλώ, καλημέρα κτλ θεωρώ τες αυτονόητες. Όποιος είναι αγενής απέναντι μου και κυρίως προς την οικογένεια μου και τους στενούς μου φίλους, τον κάνω αυτόματα delete από τη λίστα των γνωστών μου…

3. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το σύστημα στην Κύπρο, κυρίως παλαιότερα, που όλους τους μεγαλύτερους τους φώναζαν Θείους και Θεία ανεξαρτήτου συγγένειας. 'Ετυχε μου μάλιστα πριν λίγα χρόνια το εξής: ήρθε ένας γνωστός (not friend, κοινός γνωστός) από το πατρικό μου για να παίξουμε μπιρίμπα και του σύστησα για πρώτη φορά τη μάμμα μου και ο αθεόφοβος, 20 και βάλε χρονών γάρος, όλη νύχτα εφώναζε την θεία !!! What the f*ck!!! Κάθε φορά που το έλεγε, τόσο παραπάνω εφόρτωνα!! Ήλιθιο θα μου πείτε, αλλά όλη την ώρα απλά εύχουμουννα μεν ήταν τζαμέ! Εδώ φίλες κολλητές μου που ξέρουν τη μάμμα μου τόσα χρόνια και δεν την φωνάζουν θεία ( που κατά μια έννοια θα το δικαιούνταν)… Tο συγκεκριμένο περιστατικό το θεώρησα μεγάλη αγένεια και ασέβεια, so φαντάζεστε ακόμα πόσες φορές έπαιξα μαζί του μπιρίμπα στη ζωή μου (NEVER AGAIN). Ξέρω το ότι ακούεται λίο σνομπ, αλλά ρε κουμπάρε, ενοχλεί με!

4. Θυμώνω με τη συνήθεια που έχουν ξεσηκώσει στη γιορτή της γυναίκας να πιέννουν μίσσημου οι γυναίκες να δουν αντρικό στριπτίζ… δεν έχω κανένα πρόβλημα με το αντρικό στριπτίζ οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου… το στυλάκι όμως πως μαζεφκούμαστε ΓΕΝΕΤΖΙΕΣ να φκούμε όλες μαζί έξω για να γιορτάσουμε και να υμνήσουμε τη γυναικεία φύση μας σαν να είμασταν καταπιεσμένες και στερημένες ένα χρόνο, κάμνωντας καραγκιοζιλίκια, το θεωρώ τουλάχιστον υποτιμητικό και γελοίο…

5. Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω γυναίκες να χορεύουν ζεϊμπέκικο, in fact το βρίσκω tacky… Ο ζεϊμπέκικος είναι αντρικός χορός. Τέλος!

Εννοείται ότι έχω και άλλα πράματα που με εκνευρίζουν, η λίστα μάλλον είναι ανησυχητικά μεγάλη... Καλύτερα να σταματήσω στα πέντε πριν με φκάλλετε τέλοια υστερικόπελλη !!!

Η αλήθεια είναι ότι οι πλείστοι πλέον που διαβάζω απαντήσατε στο σχετικό κάλεσμα, και απλά θα ξανακαλέσω (αφού τους έχουν καλέσει, αλλά μεχρι στιγμής δεν έχουν απαντήσει) τον Δημήτρη και τον Unshaved Bastard, αααααα και τη fwtoulla αλλά και τον Νευρικό (έχω απορία σε ποια πέντε θα περιοριστεί) !! Και όποιος άλλος θέλει εννοείται!!

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ και τωρά που το θυμήθηκα, εξέχασα το πιο σπασικό - ανακατσιαστικό - εκνευριστικό πράμα: οι ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ !!! ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ ανατρίχιασα μόνο που τις θυμήθηκα, νιώθω σαν να περπατούν πέντε πάνω μου τωρά!!! Εν γίνετε με κάποιον τρόπο να εξαλειφθούν;;; Αλλά ούτε με πυρηνική εν παθένουν τίποτε οι μαυροτούμπανες..... Ουφφφουυυυυυυ.....

Episode 111 - F.Y.I

Από ότι φαίνεται δε (με) καταλαβαίνεις...

Δεν απαντώ στα τηλεφωνήματα ούτε στα μηνύματα σου πια... Εδώ και καιρό, πολύ καιρό...

Σου φαίνεται εγωιστικό και εν μέρει είναι... Πλέον έχω μόνο τον εαυτό μου για να ανησυχώ... Κάποτε είχα εσένα πρώτο στη λίστα αλλά τότε δεν ήταν αρκετό...

Δεν είναι πως δε σε νοιάζομαι, θέλω να είσαι καλά... Αλλά δε θέλω να με απασχολείς στην καθημερινότητα μου, αρκετά πια... Είμαι μια χαρά όπως είμαι... Μακριά από εσένα...

Όχι δεν θέλω να πάω για καφέ μαζί σου, δεν βλέπω το λόγο... Δεν έχω κάτι να σου πω και σίγουρα δεν θέλω να ξαναπούμε τα ίδια και τα ίδια για αυτό που κάποτε είμασταν... Αλήθεια πώς είμασταν;; Ναι, στον αόριστο... Γιατί τώρα πια δεν είμαστε, είμαι και είσαι ... Πληθυντικός μεταξύ εμένα και εσένα δεν υπάρχει πια... Και όχι δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι... Ακούγεται αστείο... Ξεκόλλα από τα φαντάσματα του παρελθόντος, είναι παραπλανητικά...

Και ναι πιστεύω ότι έτσι προστατεύω τον εαυτό από εσένα αλλά κυρίως εσένα από εμένα... Κάποτε θα το καταλάβεις - η αλήθεια είναι πως ήλπιζα μέχρι τώρα να το καταλάβαινες... Και όχι όλο αυτό δεν με πληγώνει... Παλιά με πλήγωνε και το ξέρεις, παλιά πονούσα και έκλαιγα... Τώρα τίποτα, ούτε μίσος ούτε αγάπη, ούτε πόνος ούτε χαρά...

Και μη μου λες πως αυτό δε λειτουργεί για εμάς... Όχι πια πληθυντικός, μόνο ενικός...

And here are my answers to your messages... And Ι'm sending them out there, for your interest, not hoping that you will read them, but that one day you 'll get it and soon enough you will just let me be...

Episode 110 - Work untill you drop!

Πάρα πολλές φορές όταν φίλοι μου λένε πως τους πνίγει το ένα ή το άλλο, ότι δεν είναι καλά, ότι είναι πληγωμένοι - σε κατάθλιψη - προβληματισμένοι κτλ κτλ τους λέω το κλισέ να το ρίξουν στη δουλειά. Και λέγοντας δουλειά δεν εννοώ απαραίτητα να είσαι στο οποιοδήποτε γραφείο όλη μέρα, αλλά γενικά να φροντίζεις να έχεις μια γεμάτη μέρα από διάφορες δραστηριότητες... Οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα δε θα σου επιτρέπουν να υπερ-αναλύσεις - πολλές φορές και άσκοπα - αυτό ή και αυτά που μπορεί να σε 'ρίχνουν'... Και εν τέλει η 'λύση' μπορεί να έρθει χωρίς να το καταλάβεις...

Αλλά όπως λέν πολλοί "Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτες" (ή κάπως έτσι τελοσπάντον)...

Αποδεδειγμένα πια, η εργασιοθεραπεία κάνει σε μένα πάρα πολύ καλό... Το πρόβλημα είναι ότι ενώ το ξέρω και το προτείνω, δεν το εφαρμόζω εξ αρχής στον ίδιο μου τον εαυτό όταν βρίσκεται σε μια χαώδη διανοητική κατάσταση... Και το τελευταίο διάστημα είναι κάπως έτσι... Χωρίς να συμβαίνει κάτι το συγκλονιστικό - που μπορεί και αυτό από μόνο του να είναι πρόβλημα - άρχισαν για άλλη μια φορά οι διάφοροι 'δαίμονες' μου να με κυριεύουν... 'Δαίμονες' σε όλα τα επίπεδα, άλλοι ηλίθιοι και ανούσιοι, άλλοι βαθιά υπαρξιακοί και ψυχοφθόροι, άλλοι επιπόλαιοι και άλλοι σοβαροί... (περαιτέρω ανάλυση των 'δαιμόνων' πιθανότατα σε μελλοντικό επεισόδιο)

Έπρεπε όμως να φτάσω στον πάτο για να να θυμηθώ την ίδια μου τη 'συνταγή'... Και όταν λέω πάτος, εννοώ panic attack... Πρώτη φορά μου έτυχε.. Ξαφνικά δεν μπορούσα να αναπνεύσω, το στομάχι μου χοροπηδούσε, ταχυπαλμία, ακατάπαυστα δάκρυα και ότι άλλο συμπεριλαμβάνει το μενού... Έτσι ξαφνικά, μέσα από ηλίθια αφορμή (so typical), νάτα όλα εκεί έξω...

Εδώ και λίγες μέρες το'χω ρίξει στη δουλειά... Κοιμάμαι σε δόσεις τετραώρων σε ακανόνιστες ώρες, σχεδόν όλη μέρα στο σπίτι και τακτοποιώ τις εκκρεμότητες μου... Εργασίες για τη σχολή, εξωτερικά projects, διάβασμα επί τούτων, εκμάθηση καινούριων προγραμμάτων... Η τηλεόραση κλειστή, τα τηλεφωνήματα πιο σύντομα, αποφυγή οποιασδήποτε ψυχοαναλυτικής - παραλυτικής συζήτησης... Δεν μπορεί, σε κάποια φάση θα έρθει και η 'θεία επιφοίτηση' (λέγε με έμπνευση)...

Δημιουργία, άτιμη και ψυχοβγάλτρα... Πάλι με διέλυσες...

Maybe next time I'll be wiser... Or maybe that's the only path to reach you...

Episode 109 - Ουφφφφφφφ

Και ιδου μια απορία-ερώτηση:

Αν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας έτυχε να σε κλέψουν δύο φορές τότε:

Α. Είσαι ανεύθυνος, πάει και τελίωσε! ????

Β. Είσαι γκαντέμης - ματιασμένος - μαύρη γάτα κινούμενη κτλ ?????

Γ. Φταίει η κοινωνία που πάει χάλασε και αυτή ?????


Όποια και αν είναι η απάντηση, εγώ αυτή τη στιγμή νιώθω χαμένη....

Την προηγουμενη εβδομάδα ήταν το πορτοφόλι μου όπου και έχασα ταυτότητα, κάρτες, 150 euro, business cards κτλ κτλ
Πριν λίγες ώρες τα κλειδιά μου, το κινητό μου, το κινητό ενός φίλου, 25 euro, την τσάντα ολόκληρη...

Και τώρα περιμένω τον κλειδαρά να έρθει να μου αλλάξει την κλειδαριά.... ουφφφφφφ

Τέλος οι εξόδοι, θα κλειδωθώ στο σπίτι για ένα μήνα τουλάχιστον... Αφού δεν με θέλει ρε γαμώτο....

Episode 108 - Life in a Glass House

Το σπίτι δεν τη χωρούσε… Ένιωθε να πνίγεται, έπρεπε να κάνει κάτι… Ήθελε απλά να μείνει λίγο μόνη της, μόνη με τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…

Μπήκε βιαστικά και έκανε ένα μπάνιο, ντύθηκε, έφτιαξε γρήγορα τα μαλλιά της, βάφτηκε και λίγο, άρπαξε τη τσάντα της και το ζεστό μπουφάν και βγήκε… «Πάω μια βόλτα» αναφώνησε και αμέσως έκλεισε την πόρτα πίσω της… Δεν ήθελε να ακούσει καμιά απάντηση, κανένα σχόλιο… Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα, ούτε να ακούσει κανένα… Ήθελε απλά να ακούσει λίγο τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…

Με το που έκλεισε η πόρτα της πολυκατοικίας πίσω της, ένιωσε ανακούφιση, συνέχισε να περπατάει γρήγορα μέσα στο κρύο, να παίρνει βαθιές αναπνοές αφήνοντας την παγωνιά να της καθαρίζει τα πνευμόνια… Σε κάθε εκπνοή ένιωθε κάθε φορά να φεύγει λίγο λίγο αυτό το απροσδιόριστο ‘βάρος’ που την πλάκωνε…

Όταν έφτασε στις αρχές της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ένιωθε πλέον ανάλαφρη… Δεν άκουε όμως τίποτα ακόμη, καμία συγκεκριμένη σκέψη, μόνο τη μουσική…

Η ώρα ήταν 9.30 το βράδυ, μιας καθημερινής ημέρας… Στο πεζόδρομο δεν είχε πολύ κόσμο, λιγοστοί που έκαναν το βραδινό τους περίπατο και κάποιοι που έβγαζαν τα σκυλιά τους βόλτα… Άντε και κάποια νεαρά ερωτευμένα ζευγαράκια… Δεν έβλεπε κανένα όμως, δεν άκουε τίποτα… Θαρρούσε πως ήταν τελείως μόνη της, γύρω της χαμηλωμένα φώτα, μπρος και πίσω το σκοτάδι…

Συνέχισε να βαδίζει με γρήγορο ρυθμό… Στιγμιαία αναρωτήθηκε γιατί να βιάζεται, γιατί να περπατάει τόσο γρήγορα, ας χαλαρώσει λίγο… Και το έκανε, συνέχισε να περπατάει λίγο πιο αργά (αλλά και πάλι σχετικά γρήγορα)… Άρχισε σιγά σιγά να διακρίνει πίσω από τη μουσική τον ήχο του βαδίσματος της, το ρυθμό που αντιλαλούσαν οι σόλες των παπουτσιών της επάνω στο πλακόστρωτο… Νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Τουλάχιστον τίποτα συγκεκριμένο…

Αποφάσισε να ανασηκώσει το βλέμμα της που τόση ώρα ήταν καρφωμένο χαμηλά… Άρχισε πλέον να κοιτάζει μπροστά χωρίς να μειώσει το ρυθμό του βαδίσματος της… Μετά από λίγο άκουσε και την αναπνοή της… Εισπνοή – εκπνοή – εισπνοή – εκπνοή – εισπνοή – εκπνοή και νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Τουλάχιστον τίποτα συγκεκριμένο…

Έφτασε στη στροφή που ξεκινά η Αποστόλου Παύλου και συνέχισε με σταθερό το ρυθμό της να κατηφορίζει προς Θησείο… Τόση ώρα στα δεξιά της η Ακρόπολη αλλά ούτε που τη συγκινούσε… Της έριξε δυο-τρεις κλεφτές ματιές (άλλωστε πάντα της άρεσε ο βραδινός της φωτισμός) αλλά τίποτα περισσότερο… Το σκοτάδι ήταν για αυτήν το σκηνικό της, και ας άρχισαν τα φώτα και ο κόσμος στη διαδρομή της να πληθαίνουν… Και να ακούει την αναπνοή της, τα παπούτσια και τη μουσική, συντονισμένα μεταξύ τους αρμονικά, μια δική της ορχήστρα… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Ούτε καν διάσπαρτες ασυναρτησίες… Άκουε μόνο τη δική της ορχήστρα…

Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην Αδριανού και το κορμί της φαινόταν να την κατευθύνει στην πλατεία στο Μοναστηράκι… Ένιωθε να μην ελέγχει το σώμα της – συμμετείχε και αυτό στην ιδιότυπη συναυλία της δικής της ορχήστρας… Δεν ήταν εκεί, δεν ήταν πουθενά… Η ‘συναυλία’ την είχε ρουφήξει για τα καλά, αυτή ήταν η μόνη σκέψη… Ένιωθε το μυαλό της αδειανό, δε σκεφτόταν απολύτως τίποτα… Περπατούσε, ανάπνεε, κοίταζε μπροστά αλλά πουθενά συγκεκριμένα και απλά άκουε τους ολοδικούς της ήχους…

Πλέον δεν ήθελε να ακούσει καμία σκέψη της… Αυτό που άκουε της ήταν αρκετό… Ένιωθε καλύτερα, ένιωθε ανάλαφρη, ένιωθε σαν κάτι να άλλαξε μέσα της – τώρα τι ήταν αυτό δεν ήξερε, αλλά ήταν σίγουρη πως στις επόμενες μέρες δεν θα ήταν ο ίδιος άνθρωπος… Η υποσυνείδητη επιθυμία να κάνει κάτι απλό μόνο για τον εαυτό της, την οδήγησε έξω από το αγαπημένο της sushi bar κάπου εκεί στα στενοσόκακα του Ψυρρή…

Με το που μπήκε στο εστιατόριο, η συναυλία διακόπηκε απότομα, αλλά δεν την ενόχλησε… Κάθισε μόνη της σε ένα τραπεζάκι, γύρισε επάνω στη γκαρσόνα και χαμογέλασε πλατιά και αληθινά – κάτι που είχε μέρες να κάνει… Επανήλθε στην πραγματικότητα, αλλά πιο ήρεμη… Κοίταξε γύρω της τον κόσμο, παράγγειλε κάτι να φάει και ένα ποτήρι λευκό κρασί, έβγαλε τα τσιγάρα στο τραπέζι, τοποθέτησε και το κινητό της στο τραπέζι που το είχε τόση ώρα στο αθόρυβο και καλά χωνιασμένο στη τσάντα της…

Ένιωθε πολύ καλύτερα, εκεί ανάμεσα σε αγνώστους μόνη της να τρώει κάτι που τόσο πολύ είχε επιθυμήσει… Ξαφνικά χτύπησε και το κινητό της:

- ‘Ελα, πού είσαι;
- Στο Godzilla και τρώω
- Με ποιους είσαι;
- Μόνη μου…
- Μόνη σου;!;!;!;!
- Ναι, μόνη μου
- Μα τι έπαθες, τι έχεις, είσαι καλά;;;
- Ναι ρε συ, μια χαρά είμαι!
- Έρχομαι από εκεί, είσαι κρίμα να κάθεσαι μόνη σου!

Και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβει να του πει ότι είναι μια χαρά και πως ίσα-ίσα λίγος χρόνος μόνη της είναι κάτι που το απολαμβάνει… Δεν πειράζει όμως σκέφτηκε μετά, ας ερχόταν, ήταν πια σε πολύ καλή και ήρεμη διάθεση… Μπορούσε να ακούσει τα πάντα…

Στη λίγη ώρα που της απέμεινε με τον εαυτό της έκανε μια γρήγορη ανασκόπηση στο μυαλό της για την τελευταία ώρα… Δεν έκανε κάτι το συγκλονιστικό – απλά βγήκε μια βόλτα… Και επανέλαβε μια συνηθισμένη διαδρομή για την ίδια – αλλά και τόσο διαφορετική…

Έβγαλε το τετραδιάκι της από την τσάντα και άρχισε να γράφει:

«Το σπίτι δεν τη χωρούσε… Ένιωθε να πνίγεται, έπρεπε να κάνει κάτι… Ήθελε απλά να μείνει λίγο μόνη της, μόνη με τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…»

Episode 107 - Small talk about Eurovision

Σήμερα ήταν μια πολύ γκαντέμικη-σπαστική μέρα, όλο μέσα στα νεύρα και το άγχος... Γι'αυτό αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι ανάλαφρο για να χαλαρώσω... Και τι ποιο ανάλαφρο από τον αγαπητό θεσμό της Eurovision !!! :)

Δεν θα ασχοληθώ με τα της Κύπρου αλλά ούτε με τον Σάκη!! Θα τολμήσω να κάνω πρόβλεψη για το ποιος θα κερδίσει!! Φέτος λοιπόν θα κερδίσει .... ( drums beating!) η Νορβηγία !!! Και ιδού και το τραγούδι:



Η αλήθεια είναι ότι 3-4 έτυχε να ακούσω από αυτά που θα πάνε στην Eurovision φέτος, αλλά έτσι και αλλιώς δε με νοιάζει να τα ακούσω από τώρα... Το Μάιο βλέπουμε...

Πίσω στο τραγούδι της Νορβηγίας λοιπόν, αφού το σκέφτηκα πολύ σοβαρά (ναι, καλά) σας παραθέτω και την πιο κάτω επιχειρηματολογία (σε τυχαία σειρά) για την πρόβλεψη μου:

- Πολύ απλός και πασιάρικος στίχος, που τον καταλαμβαίνει ο καθένας - Every day we started fighting, every night we fell in love [...] I'm in love with a fairytale, even though it hurts, cause I don't care if I lose my mind, I'm already cursed ...

- Έχει ένα φολκλορ στυλάκι και ένα παιδιάστικο ρομαντισμό που θα αγγίξει άτομα από όλες τις χώρες

- Από την αρχή μπαίνει δυναμικά με τα βιολιά και σου ανεβάζει τη διάθεση

- ο τραγουδιστής είναι ένα όμορφο ψηλό νεαρό παλλικαράκι το οποίο θα συγκινήσει κοριτσάκια, μανάδες αλλά και gay

-Η λέξη fairytale, τα όλα χορευτικά από πίσω, τα φωνητικά που περπατάνε χαριτωμένα σα νύμφες του δάσους στη σκηνή αλλά και ο ίδιος ο τραγουδιστής που θυμίζει λίγο κάτι σα συμμαθητής του Harry Potter, θα αγγίξει και τους ανάλογους φαν

- το ότι ο ερμηνευτής παίζει ο ίδιος το βιολί επιδεικνύοντας μας έτσι και τη μουσική παιδεία του, θα συγκινήσει και ορισμένους μουσικόφιλους που θα εκτιμήσουν επίσης ότι έγραψε και στίχους και μουσική... Αυτό το πολυτάλαντο element ενδεχομένως να φέρει και ψήφους λόγω θαυμασμού του (!!!)

- ο τραγουδιστής ΄παίζει΄ καλά με τη κάμερα, της σκάει χαμογελάκια και κάνει και υφάκια (και συγκινεί κοριτσάκια-μανάδες-gay) και επίσης ΄γεμίζει΄τη σκηνή

- είναι ανάλαφρο, χαρούμενο, αφελές και χαριτωμένο... ότι πρέπει για το διαγωνισμό !

- α, και το χειρότερο... είναι κολλητικό ! (το άκουσα δύο συνεχόμενες φορές και πιο μετά καθώς έπλενα τα πιάτα, I caught myself humming it!)


Υ.Γ 1: Λέτε να παίξω κανένα στοίχημα;
Υ.Γ 2: όντως αυτό το post ήταν καλό αγχολυτικό... και τώρα που χαλάρωσα πάω για ύπνο!

Episode 106 - Ιδιοτροπία #153

Έχω μια ιδιοτροπία – η αλήθεια είναι ότι έχω πολλές αλλά ας μείνουμε σε μια προς το παρόν… Δεν μπορώ να βλέπω – κυρίως νεαρές – γυναίκες να κρατούν οποιαδήποτε τσάντα Louis Vuitton, και κυρίως αυτές που είναι γεμάτες με το γνωστό σε όλους logo (αλήθεια, υπάρχουν άραγε Louis Vuitton τσάντες που να μην είναι τίγκα στο LV LV LV LV, να είναι ας πούμε πιο διακριτικές; Βαριέμαι τώρα να το ψάξω)… Αλλά το πρόβλημα μου εκτείνεται και σε άλλες δημοφιλής μάρκες, όπως τα καρό του Burberry, τα τεράστια D&G logo και γενικά σε οτιδήποτε που κραυγάζει ότι είναι επώνυμο…

Για να εξηγούμαι και για να μην παρεξηγούμαι πρέπει κατ’ αρχήν να πω ότι είμαι ένα άτομο που δεν είναι καθόλου αδιάφορο ως προς το χώρο της μόδας… Παρακολουθώ αρκετά συχνά επιδείξεις μόδας από Fashion Weeks όπως Παρισιού και Λονδίνου, αγοράζω πού και πού την αγγλική Vogue ή και άλλα περιοδικά, έχω επισκεφτεί αρκετές επώνυμες boutique, έχω διαβάσει και βιβλία για τη μόδα, έτυχε να συμμετέχω σε workshop με θέμα τη μόδα, έχω φίλους που είναι σχεδιαστές μόδας κ.ο.κ.

Το πρόβλημα – ιδιοτροπία μου βασικά έχει να κάνει ότι δεν μπορώ την επίδειξη της μάρκας, το brand-mania… Το ότι πολλές και πολλοί θέλουν σκόπιμα να φαίνεται ότι είναι επώνυμο αυτό που φορούν, να κραυγάζει από παντού… Το ότι πολλές και πολλοί μπορεί να μην έχουν τα λεφτά αλλά να επιλέγουν να υπερχρεώνουν πιστωτικές κάρτες για να αγοράσουν τα εν λόγω lifestyle πράγματα… Το ότι πολλές και πολλοί μπορούν να έχουν τα χρήματα αλλά πάλι να επιλέγουν να αγοράσουν αυτά γιατί αλίμονο- πώς αλλιώς θα δείξουμε ότι έχουμε τα χρήματα… Το ότι υπέρτατος στόχος μπορεί να είναι «να πείσω τον μπαμπά στα γενέθλια μου να μου φέρει μια Louis Vuitton τσάντα, ας είναι και η πιο μικρή» (=η πιο φτηνή)… Το ότι κάνεις μια βόλτα στη Μακαρίου και 7 στις 10 κορασίδες κρατούν Louis Vuitton τσάντα και νομίζουν πως κάνουν και fashion statement… Το ότι πάς έξω σε ένα club και πετυχαίνεις τουλάχιστον πέντε αγόρια με το ίδιο και απαράλλακτο άσπρο ή μαύρο πουκαμισάκι Burberrys με το καρό στο εσωτερικό του γιακά…

Από τη μία η εξαγορά της ψευδαίσθησης του ‘είμαι και εγώ κάποιος’, είμαι stylish, είμαι trendy και από την άλλη η έλλειψη φαντασίας, η επιλογή της ετοιμοπαράδοτης αλλά και συνάμα εύκολης λύσης… Στην πραγματικότητα μια μαζικοποίηση της εικόνας, όλοι μοιάζουν μεταξύ τους, όλοι με την ίδια στολή…

Δεν έχεις τα χρήματα για να αγοράζεις Dolce & Gabbana, Gucci, Cavalli και οτίδήποτε; Άνοιξε τα μάτια σου και δες πόσα άλλα μπορείς να αγοράσεις... Σταμάτα να πιστεύεις ότι καθορίζεσαι ως άτομο από αυτά…

Έχεις χρήματα για να αγοράζεις ότι θέλεις; Άνοιξε τα μάτια σου και δες πως ο Burberry βγάζει και άλλα ρούχα που δεν έχουν το χαρακτηριστικό το καρό του (αγόρασε το, μη φοβάσαι που οι άλλοι δεν θα το αναγνωρίζουν αυτόματα, τόλμησε το, μπορείς!)… Άνοιξε τα μάτια σου και δες πως έχει και άλλους σχεδιαστές, επένδυσε και σε αυτούς, δεν πειράζει αν δεν τον ξέρουν οι πολλοί… Ξέφυγε από τις τετριμμένες πέντε – έξι μάρκες που τις ξέρουν ως και οι πέτρες, και δες και άλλες εξίσου καλές και πανάκριβες αλλά και γνωστές, δες ας πούμε και Balenciaga, Azedinne Alaia, Hussein Chalayan κτλ…


Για το θέμα του brand-addiction οι σχεδιαστές Knowear παρουσίασαν τη σειρά BrandX : (I quote from their site) a series of three-dimensional sculptures illustrating what a skin disease caused by brand addiction might look like. Ιδού και σχετικές φωτογραφίες…




Στ'αριστερά εξανθήματα με το logo LV από τη χρήση της τσάντας και στα δεξιά εξανθήματα Fendi από τα γυαλιά ήλιου...

Episode 105 - Crossing the Line

«Δεν χρειάζομαι δεύτερη μάμμα, αρκεί μου τούτη που έχω, από εσένα το μόνο που θέλω είναι να είσαι η αδερφή μου, η μεγάλη μου αδερφή»…

Σιώπησα γιατί είχε δίκαιο. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που το άκουα αυτό για εμένα, μου το έχουν πει και φίλοι μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά που μου το έλεγε ο μικρός μου αδερφός…

Ίσως φταίει που εκείνη τη στιγμή θύμωσα – εκνευρίστηκα – απογοητεύτηκα και αυτό είναι κάτι το οποίο με μεταμορφώνει: τα μάτια μου γυαλίζουν, η στάση του σώματος μου αλλάζει, το βλέμμα μου σκληραίνει, η φωνή μου γίνεται πιο μπάσα και οι φράσεις που ξεστομίζω ακούγονται πλέον πιο κοφτές και αυστηρές… Και εσύ μάλλον πρώτη φορά το είδες αυτό… Με είδες να σε βλέπω αφ’ υψηλού και να σου κάνω κήρυγμα, να σε αντιμετωπίζω σαν ανώριμο μωρό, να θεωρώ πως ότι και αν μου πεις έχεις άδικο και πως εμένα και μόνο εμένα πρέπει να ακούσεις, αλλά και αυτό πάλι το έκανα με προστατευτική στοργή και αγάπη…

Έχεις δίκαιο… Από σήμερα θα προσπαθήσω να είμαι και πάλι η cool μεγάλη σου αδερφή… Ότι και αν σημαίνει αυτό…

Episode 104 - The One-Eyed King

'Ολοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει την εξής ατάκα: ''Στους τυφλούς, βασιλεύει ο μονόφθαλμος''... 'Ετσι ακριβώς νιώθω πολλές φορές για τον ίδιο μου τον εαυτό... Και το εννοώ με όλη του την αρνητική σημασία...

Τι και αν στο σχολείο είχα πάντα άριστους βαθμούς, τι και αν και στις σπουδές τα πήγαινα καλά, τι και αν πολλοί μου λένε πόσο έξυπνη είμαι, τι και αν στο trivial μπορεί να απαντώ πέντε-έξι ερωτήσεις παραπάνω από τους υπόλοιπους, τι και αν λύνω IQ τεστ για την πλάκα μου, τι και αν μπορώ να συζητήσω για ποικίλα θέματα, τι και αν δίνω συμβουλές σε φίλους και ούτω καθεξής... Ε και τι έγινε;

Δεν είναι πως δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μια ας την πούμε μικρή δόση ευφϋίας... Ναι μπορώ να επεξεργαστώ σχετικά γρήγορα διάφορα δεδομένα που λαμβάνω, ναι μπορώ να κάνω αρκετά πράγματα καλά, ναι μπορείς να με ρίξεις όπου θέλεις σε μια πόλη του κόσμου και να μην χαθώ (πολλοί φίλοι μου με φωνάζουν GPS!)... Αλλά το χειρότερο από όλα είναι πως ενώ πια έχω αναγνωρίσει στον εαυτό μου πως έχει κάποιες δυνατότητες και άμα θελήσει κάτι το μπορεί, είναι πως εντέλει δεν κάνω τίποτα, απολύτως τίποτα... Ή τουλαχίστον δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά που λέω στον εαυτό μου πως μπορεί και πρέπει να κάνει...

Τις προάλλες βρέθηκα με ένα φίλο για ποτό και λέγαμε όλα τα συνηθισμένα και τα κοινότοπα: περί -ανύπαρκτων- γκομενικών, περί φίλων και γνωστών, περί ανέμων και υδάτων... Σε κάποια φάση γυρνάει ο φίλος και μου λέει: ''Ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν πρόκειται να βρεις γκόμενο... Είσαι πολύ έξυπνη και δεν θα βρεις κάποιον που να είναι πιο έξυπνος σου"... Εκνευρίστηκα... Όχι τόσο στο ενδεχόμενο ότι εγώ ποτέ δε θα βρω γκόμενο, αλλά στο ότι με θεωρούσε τόσο έξυπνη και επομένως και πολύ πιο έξυπνη και από τον ίδιο... "Μην ακούω μαλακίες" απάντησα, "τι πάει να πει είμαι έξυπνη... Σκατά έξυπνη είμαι"... Και συνεχίζει ο φίλος: "Όχι, είσαι είσαι. Και η φίλη μας η ΤΑΔΕ όπου σταθεί και όπου βρεθεί σε επαινεί ότι ξέρεις πολλά πράγματα, σε σέβεται και σε εκτιμά πάρα πολύ"... Και μετά άρχισα τον εξής μονόλογο: "ΤΙΠΟΤΑ δεν ξέρω... Γιελιέστε όλοι σας οικτρά... Επειδή δηλαδή μπορεί να έχω μια-δυο γενικές γνώσεις περισσότερες από εσάς; 'Αχρηστες πληροφορίες κουβαλώ, τίποτα το ιδιαίτερο... Και αν από αυτό κάθεσαι τώρα και κρίνεις, τότε κρίμα, γιατί υποτιμάς και τον ίδιο σου τον εαυτό... Όλοι έχουμε κάποιες δυνατότητες και ικανότητες, σημασία έχει να τις καλλιεργείς και να τις εκμεταλλεύεσαι στα άκρα τους, αυτό είναι εξυπνάδα... Με αυτά που έχεις, να προοδεύεις και όχι να τα χαραμίζεις... Γιατί εγώ στο κάτω κάτω έτσι νιώθω για τον εαυτό μου, ότι δεν τον ΄τρέφω΄ αρκετά, ότι είμαι πολύ τεμπέλα και αυτό μόνο ως βλακεία μπορώ να το αντιληφθώ... Αυτό είμαι, μια τεμπέλα, που χρόνια τώρα απλά σκέφτεται και αναλογίζεται τι μπορεί και τι θέλει να κάνει... Κάθε χρόνο η ίδια λίστα και τίποτα να μη σβήνεται από αυτήν... Λίστες από βιβλία, λίστες από ταινίες, λίστες από ταξίδια, λίστες από χόμπυ, λίστες από μουσικές, λίστες που μένουν λίστες και δε γίνονται πράξεις... Ξέρεις πόσο πιο καλλιεργημένοι και έξυπνοι υπάρχουν εκεί έξω; Σκέφτηκες ποτέ ότι απλά αυτοί μπορεί να μη με καταδέχονται, να αντιλαμβάνονται πόσο επιφανειακά μπορεί είναι κάποια πράγματα που άλλοι θεωρούν βαθιά;''... Σιωπή κάποιων δευτερολέπτων, μια γουλιά απ' το κρασί μας, ανάβουμε και από ένα τσιγάρο... "Δεν είναι πολύ συμπαθητικό το μαγαζάκι που ήρθαμε;" συνεχίζει ο φίλος και κάπου εκεί είπα να μη το συνεχίσω άλλο παρά μόνο να αλλάξω και εγώ ρότα μαζί του..."Καλό είναι, μου αρέσει πολύ και εκείνη η αφίσα, απορώ που την βρήκαν..."

Από εκείνο το βράδυ, η ατάκα του μονόφθαλμου βασιλιά με στοιχειώνει, στροβιλίζει στο μυαλό μου συνεχώς... Έρχεται σαν παραμύθι, έρχεται σαν ποιήμα, έρχεται σαν σκηνή από ταινία, έρχεται σαν τραγούδι που ροκάρει μες στο μυαλό μου...

Here he comes - there he is - oh praise his name and raise your hands - for we the blind, for Him we sing - the One-Eyed King it's all we see

The One-Eyed King just smiles and nods - inside his mind he burns and rots - for them a King, for him a man - a one-eyed man who craves an eye - the one he lost or never had - oh look, he knows just where to find - but what a loss! - in the land of the blind he sleeps and rolls

Με αυτό το post ελπίζω έστω για λίγο να ξορκίσω τους δαίμονες μου... Κάποια μέρα ίσως και ξυπνήσω...

Episode 103 - Lost (or found) in Dreams

Tα όνειρα που βλέπω τα βράδια, αρκετά συχνά τα θυμάμαι όταν ξυπνάω... Κάποτε η ανάμνηση τους διαρκεί για κάποια δευτερόλεπτα, άλλοτε μου έρχονται στο νου ετεροχρονισμένα, κάποια είναι καλά εντυπωμένα στη μνήμη μου με κάθε λεπτομέρεια, κάποια άλλα είναι διάσπαρτα pieces που είτε συγχέονται με άλλα όνειρα είτε και με την ίδια την πραγματικότητα, και κάποια άλλα απλά εξαφανίζονται στο σκοτάδι αφήνοντας μια απροσδιόριστη αίσθηση (ή και συναίσθηση)...

Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών να βασανίζομαι από τον ίδιο ηλίθιο εφιάλτη: είμαι σε ένα Dairy Queen πανευτυχής και ανέμελη μαζί με την οικογένεια μου και τρώμε παγωτό και ξαφνικά έρχεται ένας απαίσιος και φοβητσιάρικος άνθρωπος (like the usual stereotype: λερωμένη γκρίζα καμπαρντίνα, απεριποίητα μαλλιά, αξύριστα γένια, ύπουλο και freaky χαμόγελο γεμάτο με κίτρινα και σάπια δόντια) ο οποίος με πλησιάζει και ξαφνικά μου βάζει ένα τεράστιο μήλο στο στόμα το οποίο και φυσικά σφηνώνει στο μικρό μου παιδικό στόμα και δε βγαίνει με τίποτα. Οι δικοί μου απλά στέκουν και βλέπουν ανέκφραστοι, ο ''κακός'' γελάει σατανικά και εγώ με ένα σφηνωμένο κατακόκκινο μήλο στο στόμα να μην μπορώ να φωνάξω, να νιώθω να πνίγομαι και να κλαίω ασταμάτητα... Νομίζω για το όνειρο αυτό I have to blame Snow White...

Αργότερα, στα περίπου 7 μου χρόνια, απέκτησα άλλον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη επηρεασμένο από τρεις ταινίες: the ones with King Kong and Freddy Krugger και μια τρίτη που δεν έχω ιδέα τι ήταν αλλά επρόκειτο για ένα χαρισματικό παιδί που μπορούσε να μετακινεί αντικείμενα μόνο με τη δύναμη της σκέψης(let's call him Telepathy Guy)... Ταινία με τον King Kong ή τον Freddy Kruger δεν είδα ποτέ, αλλά εκείνη την περίοδο έβλεπε ο μεγαλύτερος μου αδερφός και πάντα με έδιωχνε από το σαλόνι με τις δικαιολογίες ότι ήταν πολύ φοβητσιάρικα και ήμουν πολύ μικρή για να τα δω (μάλλον δεν με ήθελε μες στα πόδια του να τον ζαλίζω!)...Needless to say ότι με εκφόβησε τόσο πολύ που δεν χρειαζόταν να δω τις ταινίες για να φοβάμαι και μόνο στο άκουσμα των τίτλων τους... Η τρίτη ταινία που δεν έχω ιδέα ποια είναι, μπορεί να είναι και η πρώτη που είδα σε σινεμά στο εξωτερικό όπου δεν καταλάβαινα ακόμα ούτε αγγλικά ούτε μπορούσα να διαβάσω τους υπότιτλους, so κατάλαβα μόνο όσα μου εξήγησαν και όσα αντιλαμβανόμουν από τις εικόνες... Back to the dream nοw: είμαι μαζί με τον Telepathy Guy σε ένα τσίρκο που μέσα όμως δεν έχει show αλλά είναι στημένο κάτι σαν πανηγύρι και ως φυσικό γυρνάμε από δω και από κει και διασκεδάζουμε... όμως - δε ξέρω πώς και ποιος μας το είπε - η ώρα 12 ξέραμε ότι θα ερχόταν ο King Kong και θα έπρεπε να φύγουμε για να μην μας φάει ! Ο πανούργος King Kong όμως ερχόταν πιο νωρίς (ο Freddie Kruger ήταν later addition, όταν πλέον είδα το όνειρο καμιά δεκαριά φορές) και τρέχαμε πανικοβλημένοι να γλυτώσουμε, με τον Telepathy Guy να προσπαθεί να με προστατέψει και με τη δύναμη της σκέψης να κάνει τον King Kong να φύγει... Anyway, αυτό που μου κάνει εντύπωση τώρα που το σκέφτομαι είναι πως κάθε φορά που έβλεπα το όνειρο, ήδη μέσα στο όνειρο ήξερα ακριβώς τι θα συμβεί και προσπαθούσα κατά κάποιο τρόπο να ξεγελάσω το ίδιο το όνειρο έτσι ώστε αυτή τη φορά να μην έρθει ο King Kong πιο νωρίς, να ξεγελάσω τη ροή και το προδιαγεγραμμένο σενάριο (που άλλωστε βίωσα πολλές φορές!)... Δεν θυμάμαι να τα κατάφερα αλλά μου αρέσει να πιστεύω πως I did it eventually γιατί ξαφνικά σταμάτησα να βλέπω αυτό το όνειρο...

Λίγο πριν μπω και επίσημα στα χρόνια της εφηβείας, τότε που κάθε μικρό κοριτσάκι αρχίζει να ονειρεύεται το πρώτο της φιλί, για όνειρο μου συντροφιά αυτή τη φορά δεν είχα έναν εφιάλτη παρά my very own romantic comedy - chick flick: μετακομίζει ένα όμορφο ξανθό αγόρι με κάπως πιο μακριά μαλλια και γαλάζια μάτια δίπλα από το σπίτι μου... γνωριζόμαστε, γινόμαστε αμέσως αυτοκόλλητοι, παίζουμε όλοι μέρα basket στην αυλή του σπιτιού μου (που δεν έχω στην πραγματικότητα), είμαστε χαρούμενοι, όλοι μέρα γελάμε κτλ κτλ but not kiss involved in it, just some hugs... Για να είμαι ειλικρινής μια φορά είδα αυτό το όνειρο αλλά μου είχε αρέσει τόσο πολύ που σε κάποια φάση I was obssesed about it... Ξάπλωνα στο κρεβάτι και το ονειρευόμουνα με τα μάτια ανοικτά ελπίζoντας πως όταν θα κοιμόμουνα θα το έβλεπα και πάλι ή ακόμα καλύτερα να έβλεπα τη συνέχεια, to be kissed for the very first time έστω και μέσα σε ένα όνειρο... Τελικά μόνο οι εφιάλτες επιστρέφουν ξανά και ξανά...

Στα 18 μου, όταν για πρώτη φορά I was on my own, μακριά από γονείς και φίλους, σε ένα δικό μου διαμερισματάκι να μένω μόνη μου, μου συνέβηκε το εξής: να νιώθω σαν κοιμάμαι ένα χέρι να με αρπάζει από τον ώμο και μέσα στον ύπνο μου να προσπαθώ να το αρπάξω, να πετάγομαι από το κρεβάτι και να ξυπνώ... μόνο που δεν είχα ξυπνήσει actually, αλλά είχα 'ξυπνήσει' μέσα σε ένα άλλο όνειρο όπου εξακολουθώ να βρίσκομαι στο δωμάτιο μου, να νομίζω πως ξύπνησα και να βλέπω γύρω γύρω αλλά μετά από λίγο να 'ξαναξυπνώ' και να συνειδητοποιώ πως πριν δεν είχα ξυπνήσει... βασικά, με απλά λόγια, θεωρητικά είχα 'ξυπνήσει' πολλές φορές αλλά κάθε φορά εξακολουθούσα να είμαι σε ένα όνειρο, μια ατέλειωτη επανάληψη της ίδιας μικρής και ασήμαντης σκηνής... στις πολλές επαναλήψεις αρχίζω να τρομοκρατούμαι, τι θα γίνει, θα καταφέρω να ξυπνήσω στην πραγματικότητα... βάζω όλες μου τις δυνάμεις και λέω στον εαυτό μου να ξυπνήσει, προσπαθώ να φωνάξω μα φωνή δε βγαίνει... μετά από αγωνιώδης προσπάθειες (που μπορεί στην πραγματικότητα να διαρκούσαν κάτι λεπτά) ξύπνησα λαχανιασμένη και με ταχυπαλμία... Παρόμοιο σκηνικό ονείρου μου έτυχε αρκετές φορές να βιώσω τα τελευταία 7 χρόνια τουλάχιστον... Αρχικά I was blaming my fear, now I blame it to loneliness and stress...

Για ένα άτομο σαν εμένα που βλέπω τόσα πολλά όνειρα (απλά ανάφερα κάποια ενδεικτικά), θα θεωρούσε κανείς λογικό ότι θα το είχα ψάξει περεταίρω το ζήτημα: θα είχα διαβάσει τουλάχιστον τι λέει ο Freud και χίλια άλλα δυο... Η αλήθεια πως το μόνο σχετικό βιβλίο που υπάρχει στο σπίτι είναι ένας άθλιος ονειροκρίτης που μου χάρισε κάποτε παλιά ένας πρώην αφού τον είχα πρίξει με τα πανηλίθια και surreal όνειρα μου... Τον οποίο ονειροκρίτη ούτε συμβουλεύομαι ούτε πιστεύω καν και μόνο μπελάδες μου έχει φέρει μέχρι στιγμής: ξέρεις τι είναι να χτυπά το τηλέφωνο απο φίλους - αγαπημένους, μεν αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή χαριτωμένα σπαστικοί- και να σε ρωτούν κάθε τι κουφό για να το ψάξεις στον ονειροκρίτη και μετά να πανικοβάλλονται από τις μαλακίες που ακούν; Anywayzzzz...

Κάποτε άκουσα πως όταν θυμάσαι τα όνειρα σου σημαίνει πως δε ξεκουράστηκες πραγματικά την ώρα που κοιμόσουνα... Μια άλλη φορά άκουσα ότι τα όνειρα είναι στιγμές από τη ζωή σου σε ένα παράλληλο σύμπαν... Άκουσα αρκετά, άλλα λογικά και άλλα κουφά but I never went in depth with them... Maybe I should one day, or maybe not...

Πριν λίγα χρόνια είδα την ταινία 'Waking Life' and I quote from wikipedia: …is about a young man in persistent lucid dream-like state. The film follows its protagonist as he initially observes and later participates in philosophical discussions that weave together issues like reality, free will our relationships with others, and the meaning of life. Along the way the film touches on other topics including existentialism, situationist politics, posthumanity, and the film theory of Andre Bazin. Η αλήθεια είναι πως δε πολυθυμάμαι την ταινία παρά μόνο πόσο ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή ο οποίος ‘ξυπνούσε’ συνεχώς μέσα σε ένα όνειρο ενώ για αρκετή ώρα πίστευε πως ήταν όντως ξύπνιος και κάτι συνέβαινε κάθε φορά που του έδειχνε πως εξακολουθεί να είναι χαμένος μέσα στο όνειρο του…

Νιώθω πως είπα πολλά και αχρείαστα, πως φλυάρησα και λίγο άσκοπα… ενώ actually το μόνο που ήθελα να μοιραστώ ήταν η εξής σκηνή από την προαναφερθείσα ταινία…

Episode 102 - I can paint a Rothko too! - (Can I?)

Πρόσφατα σε ένα ταξίδι μου στο Λονδίνο επισκέφθηκα την έκθεση του Mark Rothko στο Tate Modern... Ζωγράφος του οποίου τα έργα λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους μας έστω και αν δεν γνωρίζουμε το όνομα του... Είναι σε εξώφυλλα βιβλίων, είναι σε τοίχους πάνω σε καφετέριες, είναι πάνω σε τοίχους φοιτητικών διαμερισμάτων υπό τη μορφή poster, είναι σε κάποια εκλεπτυσμένα σαλόνια, λίγο πολύ όλοι κάπου τον έχουμε δει... ηδού και κάποια από τα χαρακτηριστικά του έργα:




Πριν πάω στην έκθεση έτυχε να συναντηθώ με κάποιον ας πούμε γνώστη της τέχνης ο οποίος μου είπε το εξής: ''όταν πας στην έκθεση κάτσε χάζεψε για λίγο πως οι θεατές βλέπουν τους πίνακες''...

Πήγα που λέτε και από τον πρώτο πίνακα στάθηκα σε μια γωνιά και παρατηρούσα τους θεατές: μια γυναίκα κρατούσε το πηγούνι της, μισοέκλεινε τα μάτια της και παρατηρούσε για πολύ ώρα (σαν να προσπαθούσε να βρει κάτι)... ένα άλλο ζευγάρι μόλις μπήκε στο δωμάτιο η γυναίκα πηγε να γελάσει (από αμηχανία;) και μόλις αντιλήφθηκε πως ο συνοδός της ήταν σοβαρός και είχε και ένα ύφος εκστασιασμένο, έσκυψε το κεφάλι, σοβάρεψε και έκανε πως έβλεπε τον πίνακα αλλά στην ουσία με την άκρη του ματιού της παρατηρούσε το συνοδό και τους υπόλοιπους... ένας μεγαλύτερος κύριος είχε στραυρωμένα τα χέρια του, το ένα πόδι ελαφρώς λυγισμένο για να στηρίζεται, και ανά διαστήματα κουνούσε το κεφάλι (σα να συμφωνούσε)... μια άλλη μεγαλύτερη κυρία (από αυτές που είναι ντυμένες με φόρμες, έχουν τα μαλλιά τους όπως όπως πιασμένα και είσαι σίγουρος ότι στη ζωή της είναι χαριτωμένα άτσαλη και ταξιδεύει με μια σάκκα στον ώμο όλο τον κόσμο) μπήκε γρήγορα γρήγορα, στάθηκε με ένα απορημένο ύφος, έγραψε κάτι σε ένα σημειωματάριο βιαστικά και έφυγε χαμογελώντας αμήχανα αλλά και χαριτωμένα στους περαστικούς... κάποιοι άλλοι απλά έβλεπαν γύρω γύρω χωρίς να παρατηρούν και τίποτα στην ουσία, απλά έμπεναν στην αίθουσα και προχωρούσαν για την επόμενη...and so on...

Μαζί μου είχαν έρθει και δύο φίλοι μου που θα έλεγα πως δεν είναι και τόσο εξοικοιωμένοι με την μοντέρνα τέχνη... όχι πως εγώ είμαι αλλά κάποια πράγματα έτυχε και εγω να τα διαβάσω σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, και έχω παρευρεθεί σε αρκετές εκθέσεις... αλλά πάλι, that doesn't make me an expert...
Anyway, μετά από 7-8 πίνακες, και καθώς παρατηρούσαμε τον πίνακα Black on Black (ναι, it's indeed ένας κατάμαυρος πίνακας) γυρνάει ο ένας και μου λέει: '' την επόμενη εβδομάδα θα έρθω από το σπίτι σου να κάνουμε και εμείς ένα σωρό τέτοιους πίνακες, να γίνουμε και εμείς Rothko''... Στιγμιαία ένιωσα μια μαχαιριά στο στομάχι and I found myself defending an artist του οποίου στο κάτω κάτω δεν είμαι και τόσο fan... Άρχισα να λέω διάφορες τετριμμένες μαλακίες του στυλ σημασία έχει ότι αυτός το σκέφτηκε και το έκανε, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις, δοκίμασε και εσύ να δεις, είναι μια δύσκολη τεχνική, πρέπει να δεις και σε ποιο χρονικό πλαίσιο της ιστορίας έκανε αυτή την κίνηση, δε γίνεται να το ισοπεδώνεις έτσι στο κάτω κάτω τα έργα τυχαίνουν πολύ μεγάλης αναγνώρισης και πουλιούνται πανάκριβα (υπερεκτιμημένα someone might say) κτλ κτλ... Μετά από λίγα λεπτά έσκασα και απλά έβαλα τα γέλια...

What is art anyway... Τετριμμένη ερώτηση και αυτή με τη σειρά της...

Το περασμένο καλοκαίρι έτυχε να δω το ντοκυμαντέρ My Kid Could Paint That (trailer εδώ). Πρόκειται για το πως ένα τετράχρονο κοριτσάκι έγινε διάσημο για τους αφηρημένους πίνακες που έφτιαχνε και πως στη συνέχεια αμφισβητήθηκε η αυθεντικότητα τους... Χωρίς να θέλω να το αναλύσω περαιτέρω, το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον από πολλές απόψεις (about rise and fall, media, stardom, parenthood, modern art etc) αλλά αυτό που μου έμεινε κυρίως ήταν κάτι που είπε ένας κριτικός τέχνης:(χωρίς να θύμάμαι ακριβώς πως το είπε, σας το μεταφέρω με πολύ πιο απλά λόγια) ''η μαμμά μου μισεί την μοντέρνα τέχνη γιατί την κάνει να νιώθει ηλίθια''...

Δεν προσπαθώ να καταλήξω κάπου, απλά παραθέτω σκόρπιες σκέψεις...

Από την έκθεση του Rothko κρατάω αυτή την ανάμνηση: σε μια τεράστια αίθουσα, μεγάλοι πίνακες τοποθετημένοι περιμετρικά και στη μέση δίαφορα ξύλινα παγκάκια... εγώ μαζί με αγαπημένους φίλους να καθόμαστε μαζί σε ένα παγκάκι, να αράζουμε για αρκετή ώρα, να χαζεύουμε γύρω γύρω, να σχολιάζουμε και να συζητούμε (not necessarily about the paintings) και να χαμογελάμε...

Και για να είμαι και ειλικρινής, το να πηγαίνω σε εκθέσεις it just makes me feel good about myself, όσο ηλίθιο - εγωιστικό - arrogant και αν ακούγετε... μου δίνουν την αίσθηση (ή και τη ψευδαίσθηση) πως έστω για λίγη ώρα έθρεψα το πνεύμα μου με κάτι υψηλό και όχι με τις συνηθισμένες μαλακίες - άχρηστες πληροφορίες που γεμίζω το νου μου όλες τις υπόλοιπες μέρες! That makes me feel guilty and a bit of a fake in a way...

Για το τέλος, για όποιον δε βαρέθηκε μέχρι τώρα, παραθέτω δύο βιντεάκια του κριτικού τέχνης στην NY Times Michael Kimmelman, Part 1 εδώ και Part 2 εδώ...

Episode 101 - Pilot

Well... So I quess here I am... Like everybody else...

Ένα ακόμη blog που ξεκινά για όλους τους ήδη χιλιοειπωμένους λόγους

Ένα blog στο οποίο σίγουρα δεν θα πω κάτι καινούριο, ούτε κάτι πρωτότυπο... Τα ίδια που απασχολούν όλους, ίσως και με τα ίδια λόγια...

Έχει πολύ καιρό που ήθελα να αρχίσω να γράφω και εγώ αλλά πάντα κολλούσα στον ΄πρόλογο', τι θα πρωτοπώ, πως θα το ονομάσω, τι ταυτότητα θα μου δώσω, σε τι στυλ θα γράφω... Θα είναι dark και καταθλιπτικό, ή θα είναι πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό; Θα μιλάω για εμένα και τη ζωή μου ή θα είναι κάπως πιο ουδέτερο και ας πούμε πιο ενημερωτικό for whatever is happening in the world;

Δεν έχω ιδέα... Κάποτε μια γνωστή μου είπε την εξής ατάκα: ''Ανάλυσης - Παράλυσης"...

Σήμερα είναι μια μέρα λίγο πολύ σαν όλες τις προηγούμενες ημέρες της ύπαρξης μου... Ξύπνησα, ήπια καφέ, διάβασα τα mails μου, χάζεψα στον υπολογιστή, έκανα και 3-4 δουλειές... Δεν είναι μια ξεχωριστή μέρα, δε συνέβηκε κάτι συνταρακτικό... Ούτε τις προηγούμενες συνέβηκε κάτι έτσι ώστε να μπορούσα να πω πως έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου που είτε με πλήγωσε είτε με προβλημάτισε είτε με χαροποίησε είτε whatever...

Κάποτε οι αφορμές και οι αιτίες μπορεί να είναι και πιο χαζές αλλά και πιο deep από όσο γνωρίζουμε... Κάποτε we just have to embrace την όποια αυθόρμητη και αβίαστη σκέψη μας χωρίς πολλά πολλά... Answers will come eventually - or not...

Δεν μου αρέσει να φιλοσοφώ ούτε να υπεραναλύω... Ή μαλλον εξαρτάται από τη διάθεση μου... Δεν έχω ιδέα...

Απλά το πήρα απόφαση μάλλον... Σαν επιφοίτηση μου ήρθε πως μου έλειψε να ακούσω το τραγούδι Talk Show Host των Radiohead (λατρεμένοι) και κάπως έτσι με γρήγορες κινήσεις άνοιξα το blog και άρχισα να γράφω όλες τις πιο πάνω ασυναρτησίες...

This is not an introduction of myself but in a way it is...