Την εποχή των Take That, των Backstreet Boys και των Spice Girls, η υποφαινόμενη κατά τους εφηβικούς και ανέμελους της χρόνους, ανακάλυψε την Alanis Morissette…
H Alanis Morissette και συγκεκριμένα ο δίσκος της Jagged Little Pill αποτέλεσε ένα από τους πρώτους μου μουσικούς ‘έρωτες’, κυρίως γιατί την ανακάλυψα τυχαία και δεν μου την πρότεινε κανείς. Αυτό το λέω γιατί έχοντας την παρουσία ενός μεγαλύτερου αδερφού στο σπίτι ήδη είχα ακούσει από αυτόν τους Nirvana, τους Guns N’ Roses και τους Queen, αλλά επειδή δεν ήθελα να παραδεχτώ δημόσια ή τουλάχιστον να το δείξω και πολύ το πόσο τον αντίγραφα και τον ακολουθούσα σε ότι έκανε (μέχρι και μπάσκετ και φόρμουλα 1 παρακολουθούσα), το ότι ανακάλυψα και κάτι που ήταν τελείως ‘δικό’ μου, είχε ιδιαίτερη σημασία…
Πριν λίγο καιρό σε μια αναλαμπή καθαριότητας, έπεσε στα χέρια μου το συγκεκριμένο CD, σκονισμένο και ξεχασμένο μαζί με άλλες μουσικές αναζητήσεις. Άφησα το ξεσκονόπανο, το έβαλα στο CD player, έβαλα αρκετά δυνατά την ένταση, άναψα και ένα τσιγάρο και κάθισα να το απολαύσω… (ναι, ναι το ξέρω, αφορμή βοήθα να μην καθαρίσω!)
Ξεφύλλισα και το βιβλιαράκι με τους στίχους – τσαλακωμένο και φθαρμένο από τις εκατοντάδες φορές που το κράτησα και τραγουδούσα, που το μελετούσα λέξη προς λέξη προσπαθώντας να καταλάβω επακριβώς τι θέλει να πει, ή έστω να φτιάξω στο μυαλό μου ένα σενάριο που να ανταποκρίνεται στο κάθε τραγούδι…
Θυμήθηκα που καθόμουνα με τις ώρες κλειδωμένη στο δωμάτιο μου και χανόμουνα στον κόσμο μου με soundtrack το συγκεκριμένο δίσκο… Θυμήθηκα πόσο θαύμαζα τη θυμωμένη εικοσάχρονη περσόνα της Alanis και αυτά που έλεγε αλλά και πώς τα τραγουδούσε… Θυμήθηκα που εκστασιαζόμουνα με τις διφωνίες – τριφωνίες που έκανε… Θυμήθηκα που προσπαθούσα να τις μιμηθώ ανεπιτυχώς… Θυμήθηκα όταν μου είχαν πει κάποτε στο σχολείο ότι πέθανε η Alanis (ακόμα δεν ανακάλυψα γιατί και πώς βγήκε η φήμη αυτή, και η λέξη google τότε ήταν άγνωστη ακόμα) και ανακήρυξα επίσημο πένθος για δύο εβδομάδες φορώντας όλη μέρα μαύρα ρούχα…
Προσπάθησα να θυμηθώ και να αναλογιστώ τι άτομο ήμουν τότε… Γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες, όλος ο κόσμος στα πόδια μου να με περιμένει να τον κατακτήσω… Όλο όρεξη και ενέργεια να κάνω τα πάντα, να μάθω τα πάντα, και στη διάθεση μου όσος χρόνος θέλω… Πάντα με ένα χαμόγελο και με πολύ κέφι… Όλα να μου φαίνονται απλά, όλα τα εμπόδια προσπελάσιμα και όλες οι δυσκολίες βατές… (μάλλον δεν πέρασα και τόσο επώδυνη εφηβεία, την έζησα πιο μετά – μετά τα 19 - με καθυστέρηση και πολλαπλάσια!!)
Γενικά δεν είμαι άτομο που κολλάει με τα φαντάσματα του ίδιου της του εαυτού – να αναπολώ δηλαδή παλιές χαμένες δόξες, ανέμελες ευτυχισμένες μέρες και να μοιρολατρώ για το τι ήμουν και πως έγινα… Και από τον καιρό που ήμουν τελειόφοιτη μισούσα το τραγούδι ‘τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα’, ήμουν της ιδέας ότι τα καλύτερα έρχονται, σιγά τα μαθητικά τα χρόνια…
Με αφορμή λοιπόν το Jagged Little Pill και όλες τις συνειρμικές σκέψεις που μου γέννησε, εκείνη τη μέρα αντί να καθαρίσω, κατέληξα στο εξής (και δεν ισχυρίζομαι ότι λέω και κάτι πρωτότυπο): καλό είναι κάποτε να σκαλίζω εις τα ενδότερα μου, να βρίσκω αυτόν τον χαμένο έφηβο Εαυτό, να του λέω ένα γεια αλλά και ένα συγνώμη που τον αμελώ, να τον παίρνω απ’ το χέρι και έστω για λίγο να τον βγάζω ‘έξω’ για σεργιάνι στο παρόν...
Thursday, March 26, 2009
Friday, March 20, 2009
Episode 113 - All the things that make smile (ok, not all - just some!!)
Σήμερα ξύπνησα με τρελά κέφια, ότι πρέπει για να ανταποκριθώ και στην πρόσκληση του Κουνουπιού για να γράψω και τα αντίστοιχα πέντε πράγματα που με ευχαριστούν! (Btw Κουνούπι, κάτι πήρε το αυτί μου τώρα στα ελληνικά πουρνάδικα της TV για το κουνούπι- Τίγρης. Πρέπει να ανησυχώ;;;)
Στο ίδιο στυλ λοιπόν με το προηγούμενο ποστ, θα ξεκινήσω με την παράθεση σε όσα με έχουν ήδη καλύψει άλλοι μπλόγκερς:
- “ γερούθκια να βαστούν χεράκια” και η ύπαρξη συγκεκριμένων αγαπημένων προσώπων στη ζωή μου όπως ελάλησεν η πολυαγαπημένη Cake σε παλαιότερο της ποστ (είδες κουμέρα μου με πόση όρεξη εξύπνησα;;; Έκατσα και βρήκα και το σωστό link!)
- “Να σε ξέρει κάποιος απ’ έξω και ανακατωτά” και “η απόλαυση της σιωπής με ένα αγαπημένο πρόσωπο” όπως ελάλησεν η απολαυστική Sike
- Road trip, “χιούμορ στο ίδιο μήκος κύματος” και “ένα ζεστό, ειλικρινές χαμόγελο” (indeed contagious) όπως ελάλησεν η συμπαθέστατη Leni
- “ ο άλλος να με δέχεται, να μ’ αγαπά όπως είμαι” και η σοκολάτα όπως ελάλησεν η ταλαντούχα εις το ‘τσιαττίζειν’ Neerie
κτλ κτλ - slourp-slourp-slourp :) !!! Προχωρούμε πάρακατω…
Σε αυτά λοιπόν έχω να προσθέσω τα εξής που μου προσφέρουν ευχαρίστηση – με ηρεμούν – με κάνουν να χαμογελώ:
1. Να οδηγώ και να τραγουδώ μόνη μου δυνατά! Αλλά και με παρέα πάλι μου αρέσει πολύ, να βάζουμε ένα αγαπημένο τραγούδι και να το τσιρίζουμε στο αυτοκίνητο μόνοι μας με αποτέλεσμα όταν φτάσουμε στον προορισμό μας να έχουμε βραχνιάσει! (και όχι, δεν είναι καθόλου καλή η φωνή μου και ας έχω το ψώνιο κάθε φορά να προσπαθώ να κάνω δεύτερη φωνή στα τραγούδια – τρομάρα μου!)
2. Τα ταξίδια και οι εκδρομές οπουδήποτε, ιδιαίτερα αυτά που προκύπτουν ξαφνικά… Και γενικά το να πηγαίνω κάπου για πρώτη φορά, ή να ανακαλύπτω τυχαία κάποιον καινούριο τόπο που τόσο χρόνια ήταν κάτω από τη μύτη μου! You get the point!
3. Μόλις λύσω ένα Killer Sudoku! Το ξέρω ότι είναι χαζό αλλά και τελείως χάσιμο χρόνου αλλά πραγματικά μόλις το λύσω μου προσφέρει απίστευτη ηδονή και ευχαρίστηση, του στυλ “χα-χα-χα, εκατάφερα σε παλιομαλ*****ένο” (ok, μεν με παρεξηγάτε, είμαι single εδώ και κάτι αιώνες, δικαιούμαι χεχεχε)
4. Να παρακολουθήσω μια καλή ταινία – πάω σε μια καλή συναυλία – δω μια έκθεση – ακούσω καλή μουσική – διαβάσω κάτι αξιόλογο και γενικά οτιδήποτε ‘πολιτιστικά oriented’ το οποίο θα έχω απολαύσει και θα νιώσω με το πέρας του ότι κάτι μου προσέφερε, “πως έστω για λίγη ώρα έθρεψα το πνεύμα μου με κάτι ουσιώδες και όχι με τις συνηθισμένες μαλακίες - άχρηστες πληροφορίες που γεμίζω το νου μου όλες τις υπόλοιπες μέρες”! (και τελείως ξεδιάντροπα κάνω link σε μένα)
5. Να γνωρίζω άτομα που να με ιντριγκάρουν σαν προσωπικότητες, να είναι γεμάτοι ενέργεια, να είναι δημιουργικοί! Και επειδή θεωρώ εν μέρει ότι είμαι ντροπαλή αλλά και ‘κοινωνικά ανάπηρη’ στο να κάνω καινούριες γνωριμίες, σπάνια μου συμβαίνει αυτό, γι’ αυτό άμα μου τύχει μου προσφέρει απίστευτη ευχαρίστηση…
Και επειδή όπως είπαμε - να μη τα ξαναλέμε – ξύπνησα με πολύ όρεξη, ιδού και ένα quick list και με άλλα πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ: περπάτημα με το i-pod μέσα στα αυτιά και να χαζεύω γύρω γύρω, τα Χριστούγεννα, κοκέτες μεγάλες κυρίες από μια άλλη εποχή, οι Ιάπωνες, μικρά χαρούμενα παιδάκια, οι μουσικοί στο δρόμο, Tom and Jerry, South Park, να κάνω ice-skating ή roller-blading (έχει κάτι αιώνες και τωρά που το θυμήθηκα θέεεεελλλωωωωω, αλλά ούτε παγοδρόμιο στην Αθήνα, και τα blades μου είναι στην Κύπρο) κτλ κτλ…
Last but not least, να είμαι με τη Cake και να βάζουμε για νιοστή φορά το Jesus Christ Superstar και να το τραγουδούμε από την αρχή ως το τέλος, να το βιώνουμε και να το νιώθουμε στο πετσί μας, εν ολίγοις να ζούμε το δράμα μας!!! (πάρτε και αυτό το τραγούδι που είναι το personal favorite μου)
Και τώρα πάσα στο Κουνούπι που ναι μεν με εκάλεσε αλλά τη λίστα του δεν την είδαμε ακόμη, στον Terra Incognita, στο Δημήτρη, στον Unshaved και στην Eólica… Και όποιος άλλος θέλει και δε βαριέται!
Είπα σας το ότι ξύπνησα με κέφια σήμερα;;;; Καλημέραααααα !!!!!!
Στο ίδιο στυλ λοιπόν με το προηγούμενο ποστ, θα ξεκινήσω με την παράθεση σε όσα με έχουν ήδη καλύψει άλλοι μπλόγκερς:
- “ γερούθκια να βαστούν χεράκια” και η ύπαρξη συγκεκριμένων αγαπημένων προσώπων στη ζωή μου όπως ελάλησεν η πολυαγαπημένη Cake σε παλαιότερο της ποστ (είδες κουμέρα μου με πόση όρεξη εξύπνησα;;; Έκατσα και βρήκα και το σωστό link!)
- “Να σε ξέρει κάποιος απ’ έξω και ανακατωτά” και “η απόλαυση της σιωπής με ένα αγαπημένο πρόσωπο” όπως ελάλησεν η απολαυστική Sike
- Road trip, “χιούμορ στο ίδιο μήκος κύματος” και “ένα ζεστό, ειλικρινές χαμόγελο” (indeed contagious) όπως ελάλησεν η συμπαθέστατη Leni
- “ ο άλλος να με δέχεται, να μ’ αγαπά όπως είμαι” και η σοκολάτα όπως ελάλησεν η ταλαντούχα εις το ‘τσιαττίζειν’ Neerie
κτλ κτλ - slourp-slourp-slourp :) !!! Προχωρούμε πάρακατω…
Σε αυτά λοιπόν έχω να προσθέσω τα εξής που μου προσφέρουν ευχαρίστηση – με ηρεμούν – με κάνουν να χαμογελώ:
1. Να οδηγώ και να τραγουδώ μόνη μου δυνατά! Αλλά και με παρέα πάλι μου αρέσει πολύ, να βάζουμε ένα αγαπημένο τραγούδι και να το τσιρίζουμε στο αυτοκίνητο μόνοι μας με αποτέλεσμα όταν φτάσουμε στον προορισμό μας να έχουμε βραχνιάσει! (και όχι, δεν είναι καθόλου καλή η φωνή μου και ας έχω το ψώνιο κάθε φορά να προσπαθώ να κάνω δεύτερη φωνή στα τραγούδια – τρομάρα μου!)
2. Τα ταξίδια και οι εκδρομές οπουδήποτε, ιδιαίτερα αυτά που προκύπτουν ξαφνικά… Και γενικά το να πηγαίνω κάπου για πρώτη φορά, ή να ανακαλύπτω τυχαία κάποιον καινούριο τόπο που τόσο χρόνια ήταν κάτω από τη μύτη μου! You get the point!
3. Μόλις λύσω ένα Killer Sudoku! Το ξέρω ότι είναι χαζό αλλά και τελείως χάσιμο χρόνου αλλά πραγματικά μόλις το λύσω μου προσφέρει απίστευτη ηδονή και ευχαρίστηση, του στυλ “χα-χα-χα, εκατάφερα σε παλιομαλ*****ένο” (ok, μεν με παρεξηγάτε, είμαι single εδώ και κάτι αιώνες, δικαιούμαι χεχεχε)
4. Να παρακολουθήσω μια καλή ταινία – πάω σε μια καλή συναυλία – δω μια έκθεση – ακούσω καλή μουσική – διαβάσω κάτι αξιόλογο και γενικά οτιδήποτε ‘πολιτιστικά oriented’ το οποίο θα έχω απολαύσει και θα νιώσω με το πέρας του ότι κάτι μου προσέφερε, “πως έστω για λίγη ώρα έθρεψα το πνεύμα μου με κάτι ουσιώδες και όχι με τις συνηθισμένες μαλακίες - άχρηστες πληροφορίες που γεμίζω το νου μου όλες τις υπόλοιπες μέρες”! (και τελείως ξεδιάντροπα κάνω link σε μένα)
5. Να γνωρίζω άτομα που να με ιντριγκάρουν σαν προσωπικότητες, να είναι γεμάτοι ενέργεια, να είναι δημιουργικοί! Και επειδή θεωρώ εν μέρει ότι είμαι ντροπαλή αλλά και ‘κοινωνικά ανάπηρη’ στο να κάνω καινούριες γνωριμίες, σπάνια μου συμβαίνει αυτό, γι’ αυτό άμα μου τύχει μου προσφέρει απίστευτη ευχαρίστηση…
Και επειδή όπως είπαμε - να μη τα ξαναλέμε – ξύπνησα με πολύ όρεξη, ιδού και ένα quick list και με άλλα πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ: περπάτημα με το i-pod μέσα στα αυτιά και να χαζεύω γύρω γύρω, τα Χριστούγεννα, κοκέτες μεγάλες κυρίες από μια άλλη εποχή, οι Ιάπωνες, μικρά χαρούμενα παιδάκια, οι μουσικοί στο δρόμο, Tom and Jerry, South Park, να κάνω ice-skating ή roller-blading (έχει κάτι αιώνες και τωρά που το θυμήθηκα θέεεεελλλωωωωω, αλλά ούτε παγοδρόμιο στην Αθήνα, και τα blades μου είναι στην Κύπρο) κτλ κτλ…
Last but not least, να είμαι με τη Cake και να βάζουμε για νιοστή φορά το Jesus Christ Superstar και να το τραγουδούμε από την αρχή ως το τέλος, να το βιώνουμε και να το νιώθουμε στο πετσί μας, εν ολίγοις να ζούμε το δράμα μας!!! (πάρτε και αυτό το τραγούδι που είναι το personal favorite μου)
Και τώρα πάσα στο Κουνούπι που ναι μεν με εκάλεσε αλλά τη λίστα του δεν την είδαμε ακόμη, στον Terra Incognita, στο Δημήτρη, στον Unshaved και στην Eólica… Και όποιος άλλος θέλει και δε βαριέται!
Είπα σας το ότι ξύπνησα με κέφια σήμερα;;;; Καλημέραααααα !!!!!!
Thursday, March 19, 2009
Episode 112 - All the things that annoy me (ok, not all - just five!!)
Χμμμμ... Όταν λαμβάνεις μια πρόσκληση τότε οφείλεις να αναποκριθείς... 'Ετσι λοιπόν και εγώ, μετά την πρόσκληση του φίλτατου Terra, θα καταχωρήσω τη λίστα με τα πράγματα που με εκνευρίζουν -με βγάζουν εκτός εαυτού- με κάνουν να θέλω να τραβώ τα μαλλιά μου - να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο - να, να , να you get the point...
Η αλήθεια είναι ότι ήδη αρκετοί bloggers που διαβάζω με κάλυψαν σε αρκετά σημεία όπως για παράδειγμα:
- η έλλειψη χιούμορ, οι μουντρούχοι, οι αράχνες όπως ελάλησεν η πολυαγαπημένη μου κουμέρα Cake
-αυτοί που τρώνε με στόμα ανοικτό, και αυτοί που σε προσπερνούν σε μια ουρά όπως ελάλησεν ο αγαπητός Terra Incognita
- οι πωλήτριες σε καταστήματα ρούχων και οι "αντιδραστικοί, απορριπτικοί και δογματικοί άνευ γνώσης/μελέτης" όπως ελάλησεν η απολαυστική Sike
- το baby-talk και οι 'μουσιαμάες' όπως ελάλησεν η συμπαθέστατη Leni
κτλ κτλ - enough με το γλύψιμο :) !!!!! Προχωρούμε πάρακατω....
Σε αυτά λοιπόν έχω να προσθέσω τα εξής που με εκνευρίζουν: ( Ακολουθεί κείμενο εις την κυπριακή, γιατί μόνο εις αυτήν μπορώ να εκτονώσω σωστά τα νεύρα μου !!)
1. Να είμαι κάπου έξω στους δρόμους και κάποιος δίπλα μου να φτύνει ρέγχες!!! ΙΙΙΙΟΥΥΥΥΥΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!! Αυτόματα ανακατέφκεται το στομάχι μου, πρασινίζω από αηδία και οι μόνες φράσεις που κυριεύουν το μυαλό μου είναι: Άισιχτιρ – Γ**ω το δαίμονα μου – Φάουσοσπασμα – Πόνημα κτλ κτλ
2. Εκνευρίζομαι με τους αγενείς ανθρώπους. Εν είμαι και πολλά φαν του savoir vivere αλλά ρε παιδί μου κάποιες τυπικούρες τύπου ευχαριστώ, παρακαλώ, καλημέρα κτλ θεωρώ τες αυτονόητες. Όποιος είναι αγενής απέναντι μου και κυρίως προς την οικογένεια μου και τους στενούς μου φίλους, τον κάνω αυτόματα delete από τη λίστα των γνωστών μου…
3. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το σύστημα στην Κύπρο, κυρίως παλαιότερα, που όλους τους μεγαλύτερους τους φώναζαν Θείους και Θεία ανεξαρτήτου συγγένειας. 'Ετυχε μου μάλιστα πριν λίγα χρόνια το εξής: ήρθε ένας γνωστός (not friend, κοινός γνωστός) από το πατρικό μου για να παίξουμε μπιρίμπα και του σύστησα για πρώτη φορά τη μάμμα μου και ο αθεόφοβος, 20 και βάλε χρονών γάρος, όλη νύχτα εφώναζε την θεία !!! What the f*ck!!! Κάθε φορά που το έλεγε, τόσο παραπάνω εφόρτωνα!! Ήλιθιο θα μου πείτε, αλλά όλη την ώρα απλά εύχουμουννα μεν ήταν τζαμέ! Εδώ φίλες κολλητές μου που ξέρουν τη μάμμα μου τόσα χρόνια και δεν την φωνάζουν θεία ( που κατά μια έννοια θα το δικαιούνταν)… Tο συγκεκριμένο περιστατικό το θεώρησα μεγάλη αγένεια και ασέβεια, so φαντάζεστε ακόμα πόσες φορές έπαιξα μαζί του μπιρίμπα στη ζωή μου (NEVER AGAIN). Ξέρω το ότι ακούεται λίο σνομπ, αλλά ρε κουμπάρε, ενοχλεί με!
4. Θυμώνω με τη συνήθεια που έχουν ξεσηκώσει στη γιορτή της γυναίκας να πιέννουν μίσσημου οι γυναίκες να δουν αντρικό στριπτίζ… δεν έχω κανένα πρόβλημα με το αντρικό στριπτίζ οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου… το στυλάκι όμως πως μαζεφκούμαστε ΓΕΝΕΤΖΙΕΣ να φκούμε όλες μαζί έξω για να γιορτάσουμε και να υμνήσουμε τη γυναικεία φύση μας σαν να είμασταν καταπιεσμένες και στερημένες ένα χρόνο, κάμνωντας καραγκιοζιλίκια, το θεωρώ τουλάχιστον υποτιμητικό και γελοίο…
5. Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω γυναίκες να χορεύουν ζεϊμπέκικο, in fact το βρίσκω tacky… Ο ζεϊμπέκικος είναι αντρικός χορός. Τέλος!
Εννοείται ότι έχω και άλλα πράματα που με εκνευρίζουν, η λίστα μάλλον είναι ανησυχητικά μεγάλη... Καλύτερα να σταματήσω στα πέντε πριν με φκάλλετε τέλοια υστερικόπελλη !!!
Η αλήθεια είναι ότι οι πλείστοι πλέον που διαβάζω απαντήσατε στο σχετικό κάλεσμα, και απλά θα ξανακαλέσω (αφού τους έχουν καλέσει, αλλά μεχρι στιγμής δεν έχουν απαντήσει) τον Δημήτρη και τον Unshaved Bastard, αααααα και τη fwtoulla αλλά και τον Νευρικό (έχω απορία σε ποια πέντε θα περιοριστεί) !! Και όποιος άλλος θέλει εννοείται!!
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ και τωρά που το θυμήθηκα, εξέχασα το πιο σπασικό - ανακατσιαστικό - εκνευριστικό πράμα: οι ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ !!! ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ ανατρίχιασα μόνο που τις θυμήθηκα, νιώθω σαν να περπατούν πέντε πάνω μου τωρά!!! Εν γίνετε με κάποιον τρόπο να εξαλειφθούν;;; Αλλά ούτε με πυρηνική εν παθένουν τίποτε οι μαυροτούμπανες..... Ουφφφουυυυυυυ.....
Η αλήθεια είναι ότι ήδη αρκετοί bloggers που διαβάζω με κάλυψαν σε αρκετά σημεία όπως για παράδειγμα:
- η έλλειψη χιούμορ, οι μουντρούχοι, οι αράχνες όπως ελάλησεν η πολυαγαπημένη μου κουμέρα Cake
-αυτοί που τρώνε με στόμα ανοικτό, και αυτοί που σε προσπερνούν σε μια ουρά όπως ελάλησεν ο αγαπητός Terra Incognita
- οι πωλήτριες σε καταστήματα ρούχων και οι "αντιδραστικοί, απορριπτικοί και δογματικοί άνευ γνώσης/μελέτης" όπως ελάλησεν η απολαυστική Sike
- το baby-talk και οι 'μουσιαμάες' όπως ελάλησεν η συμπαθέστατη Leni
κτλ κτλ - enough με το γλύψιμο :) !!!!! Προχωρούμε πάρακατω....
Σε αυτά λοιπόν έχω να προσθέσω τα εξής που με εκνευρίζουν: ( Ακολουθεί κείμενο εις την κυπριακή, γιατί μόνο εις αυτήν μπορώ να εκτονώσω σωστά τα νεύρα μου !!)
1. Να είμαι κάπου έξω στους δρόμους και κάποιος δίπλα μου να φτύνει ρέγχες!!! ΙΙΙΙΟΥΥΥΥΥΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΟΟΟΟΟΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!! Αυτόματα ανακατέφκεται το στομάχι μου, πρασινίζω από αηδία και οι μόνες φράσεις που κυριεύουν το μυαλό μου είναι: Άισιχτιρ – Γ**ω το δαίμονα μου – Φάουσοσπασμα – Πόνημα κτλ κτλ
2. Εκνευρίζομαι με τους αγενείς ανθρώπους. Εν είμαι και πολλά φαν του savoir vivere αλλά ρε παιδί μου κάποιες τυπικούρες τύπου ευχαριστώ, παρακαλώ, καλημέρα κτλ θεωρώ τες αυτονόητες. Όποιος είναι αγενής απέναντι μου και κυρίως προς την οικογένεια μου και τους στενούς μου φίλους, τον κάνω αυτόματα delete από τη λίστα των γνωστών μου…
3. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το σύστημα στην Κύπρο, κυρίως παλαιότερα, που όλους τους μεγαλύτερους τους φώναζαν Θείους και Θεία ανεξαρτήτου συγγένειας. 'Ετυχε μου μάλιστα πριν λίγα χρόνια το εξής: ήρθε ένας γνωστός (not friend, κοινός γνωστός) από το πατρικό μου για να παίξουμε μπιρίμπα και του σύστησα για πρώτη φορά τη μάμμα μου και ο αθεόφοβος, 20 και βάλε χρονών γάρος, όλη νύχτα εφώναζε την θεία !!! What the f*ck!!! Κάθε φορά που το έλεγε, τόσο παραπάνω εφόρτωνα!! Ήλιθιο θα μου πείτε, αλλά όλη την ώρα απλά εύχουμουννα μεν ήταν τζαμέ! Εδώ φίλες κολλητές μου που ξέρουν τη μάμμα μου τόσα χρόνια και δεν την φωνάζουν θεία ( που κατά μια έννοια θα το δικαιούνταν)… Tο συγκεκριμένο περιστατικό το θεώρησα μεγάλη αγένεια και ασέβεια, so φαντάζεστε ακόμα πόσες φορές έπαιξα μαζί του μπιρίμπα στη ζωή μου (NEVER AGAIN). Ξέρω το ότι ακούεται λίο σνομπ, αλλά ρε κουμπάρε, ενοχλεί με!
4. Θυμώνω με τη συνήθεια που έχουν ξεσηκώσει στη γιορτή της γυναίκας να πιέννουν μίσσημου οι γυναίκες να δουν αντρικό στριπτίζ… δεν έχω κανένα πρόβλημα με το αντρικό στριπτίζ οποιαδήποτε άλλη μέρα του χρόνου… το στυλάκι όμως πως μαζεφκούμαστε ΓΕΝΕΤΖΙΕΣ να φκούμε όλες μαζί έξω για να γιορτάσουμε και να υμνήσουμε τη γυναικεία φύση μας σαν να είμασταν καταπιεσμένες και στερημένες ένα χρόνο, κάμνωντας καραγκιοζιλίκια, το θεωρώ τουλάχιστον υποτιμητικό και γελοίο…
5. Δε μου αρέσει καθόλου να βλέπω γυναίκες να χορεύουν ζεϊμπέκικο, in fact το βρίσκω tacky… Ο ζεϊμπέκικος είναι αντρικός χορός. Τέλος!
Εννοείται ότι έχω και άλλα πράματα που με εκνευρίζουν, η λίστα μάλλον είναι ανησυχητικά μεγάλη... Καλύτερα να σταματήσω στα πέντε πριν με φκάλλετε τέλοια υστερικόπελλη !!!
Η αλήθεια είναι ότι οι πλείστοι πλέον που διαβάζω απαντήσατε στο σχετικό κάλεσμα, και απλά θα ξανακαλέσω (αφού τους έχουν καλέσει, αλλά μεχρι στιγμής δεν έχουν απαντήσει) τον Δημήτρη και τον Unshaved Bastard, αααααα και τη fwtoulla αλλά και τον Νευρικό (έχω απορία σε ποια πέντε θα περιοριστεί) !! Και όποιος άλλος θέλει εννοείται!!
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ και τωρά που το θυμήθηκα, εξέχασα το πιο σπασικό - ανακατσιαστικό - εκνευριστικό πράμα: οι ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ !!! ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ ανατρίχιασα μόνο που τις θυμήθηκα, νιώθω σαν να περπατούν πέντε πάνω μου τωρά!!! Εν γίνετε με κάποιον τρόπο να εξαλειφθούν;;; Αλλά ούτε με πυρηνική εν παθένουν τίποτε οι μαυροτούμπανες..... Ουφφφουυυυυυυ.....
Tuesday, March 17, 2009
Episode 111 - F.Y.I
Από ότι φαίνεται δε (με) καταλαβαίνεις...
Δεν απαντώ στα τηλεφωνήματα ούτε στα μηνύματα σου πια... Εδώ και καιρό, πολύ καιρό...
Σου φαίνεται εγωιστικό και εν μέρει είναι... Πλέον έχω μόνο τον εαυτό μου για να ανησυχώ... Κάποτε είχα εσένα πρώτο στη λίστα αλλά τότε δεν ήταν αρκετό...
Δεν είναι πως δε σε νοιάζομαι, θέλω να είσαι καλά... Αλλά δε θέλω να με απασχολείς στην καθημερινότητα μου, αρκετά πια... Είμαι μια χαρά όπως είμαι... Μακριά από εσένα...
Όχι δεν θέλω να πάω για καφέ μαζί σου, δεν βλέπω το λόγο... Δεν έχω κάτι να σου πω και σίγουρα δεν θέλω να ξαναπούμε τα ίδια και τα ίδια για αυτό που κάποτε είμασταν... Αλήθεια πώς είμασταν;; Ναι, στον αόριστο... Γιατί τώρα πια δεν είμαστε, είμαι και είσαι ... Πληθυντικός μεταξύ εμένα και εσένα δεν υπάρχει πια... Και όχι δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι... Ακούγεται αστείο... Ξεκόλλα από τα φαντάσματα του παρελθόντος, είναι παραπλανητικά...
Και ναι πιστεύω ότι έτσι προστατεύω τον εαυτό από εσένα αλλά κυρίως εσένα από εμένα... Κάποτε θα το καταλάβεις - η αλήθεια είναι πως ήλπιζα μέχρι τώρα να το καταλάβαινες... Και όχι όλο αυτό δεν με πληγώνει... Παλιά με πλήγωνε και το ξέρεις, παλιά πονούσα και έκλαιγα... Τώρα τίποτα, ούτε μίσος ούτε αγάπη, ούτε πόνος ούτε χαρά...
Και μη μου λες πως αυτό δε λειτουργεί για εμάς... Όχι πια πληθυντικός, μόνο ενικός...
And here are my answers to your messages... And Ι'm sending them out there, for your interest, not hoping that you will read them, but that one day you 'll get it and soon enough you will just let me be...
Δεν απαντώ στα τηλεφωνήματα ούτε στα μηνύματα σου πια... Εδώ και καιρό, πολύ καιρό...
Σου φαίνεται εγωιστικό και εν μέρει είναι... Πλέον έχω μόνο τον εαυτό μου για να ανησυχώ... Κάποτε είχα εσένα πρώτο στη λίστα αλλά τότε δεν ήταν αρκετό...
Δεν είναι πως δε σε νοιάζομαι, θέλω να είσαι καλά... Αλλά δε θέλω να με απασχολείς στην καθημερινότητα μου, αρκετά πια... Είμαι μια χαρά όπως είμαι... Μακριά από εσένα...
Όχι δεν θέλω να πάω για καφέ μαζί σου, δεν βλέπω το λόγο... Δεν έχω κάτι να σου πω και σίγουρα δεν θέλω να ξαναπούμε τα ίδια και τα ίδια για αυτό που κάποτε είμασταν... Αλήθεια πώς είμασταν;; Ναι, στον αόριστο... Γιατί τώρα πια δεν είμαστε, είμαι και είσαι ... Πληθυντικός μεταξύ εμένα και εσένα δεν υπάρχει πια... Και όχι δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι... Ακούγεται αστείο... Ξεκόλλα από τα φαντάσματα του παρελθόντος, είναι παραπλανητικά...
Και ναι πιστεύω ότι έτσι προστατεύω τον εαυτό από εσένα αλλά κυρίως εσένα από εμένα... Κάποτε θα το καταλάβεις - η αλήθεια είναι πως ήλπιζα μέχρι τώρα να το καταλάβαινες... Και όχι όλο αυτό δεν με πληγώνει... Παλιά με πλήγωνε και το ξέρεις, παλιά πονούσα και έκλαιγα... Τώρα τίποτα, ούτε μίσος ούτε αγάπη, ούτε πόνος ούτε χαρά...
Και μη μου λες πως αυτό δε λειτουργεί για εμάς... Όχι πια πληθυντικός, μόνο ενικός...
And here are my answers to your messages... And Ι'm sending them out there, for your interest, not hoping that you will read them, but that one day you 'll get it and soon enough you will just let me be...
Friday, March 13, 2009
Episode 110 - Work untill you drop!
Πάρα πολλές φορές όταν φίλοι μου λένε πως τους πνίγει το ένα ή το άλλο, ότι δεν είναι καλά, ότι είναι πληγωμένοι - σε κατάθλιψη - προβληματισμένοι κτλ κτλ τους λέω το κλισέ να το ρίξουν στη δουλειά. Και λέγοντας δουλειά δεν εννοώ απαραίτητα να είσαι στο οποιοδήποτε γραφείο όλη μέρα, αλλά γενικά να φροντίζεις να έχεις μια γεμάτη μέρα από διάφορες δραστηριότητες... Οι οποίες κατά πάσα πιθανότητα δε θα σου επιτρέπουν να υπερ-αναλύσεις - πολλές φορές και άσκοπα - αυτό ή και αυτά που μπορεί να σε 'ρίχνουν'... Και εν τέλει η 'λύση' μπορεί να έρθει χωρίς να το καταλάβεις...
Αλλά όπως λέν πολλοί "Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτες" (ή κάπως έτσι τελοσπάντον)...
Αποδεδειγμένα πια, η εργασιοθεραπεία κάνει σε μένα πάρα πολύ καλό... Το πρόβλημα είναι ότι ενώ το ξέρω και το προτείνω, δεν το εφαρμόζω εξ αρχής στον ίδιο μου τον εαυτό όταν βρίσκεται σε μια χαώδη διανοητική κατάσταση... Και το τελευταίο διάστημα είναι κάπως έτσι... Χωρίς να συμβαίνει κάτι το συγκλονιστικό - που μπορεί και αυτό από μόνο του να είναι πρόβλημα - άρχισαν για άλλη μια φορά οι διάφοροι 'δαίμονες' μου να με κυριεύουν... 'Δαίμονες' σε όλα τα επίπεδα, άλλοι ηλίθιοι και ανούσιοι, άλλοι βαθιά υπαρξιακοί και ψυχοφθόροι, άλλοι επιπόλαιοι και άλλοι σοβαροί... (περαιτέρω ανάλυση των 'δαιμόνων' πιθανότατα σε μελλοντικό επεισόδιο)
Έπρεπε όμως να φτάσω στον πάτο για να να θυμηθώ την ίδια μου τη 'συνταγή'... Και όταν λέω πάτος, εννοώ panic attack... Πρώτη φορά μου έτυχε.. Ξαφνικά δεν μπορούσα να αναπνεύσω, το στομάχι μου χοροπηδούσε, ταχυπαλμία, ακατάπαυστα δάκρυα και ότι άλλο συμπεριλαμβάνει το μενού... Έτσι ξαφνικά, μέσα από ηλίθια αφορμή (so typical), νάτα όλα εκεί έξω...
Εδώ και λίγες μέρες το'χω ρίξει στη δουλειά... Κοιμάμαι σε δόσεις τετραώρων σε ακανόνιστες ώρες, σχεδόν όλη μέρα στο σπίτι και τακτοποιώ τις εκκρεμότητες μου... Εργασίες για τη σχολή, εξωτερικά projects, διάβασμα επί τούτων, εκμάθηση καινούριων προγραμμάτων... Η τηλεόραση κλειστή, τα τηλεφωνήματα πιο σύντομα, αποφυγή οποιασδήποτε ψυχοαναλυτικής - παραλυτικής συζήτησης... Δεν μπορεί, σε κάποια φάση θα έρθει και η 'θεία επιφοίτηση' (λέγε με έμπνευση)...
Δημιουργία, άτιμη και ψυχοβγάλτρα... Πάλι με διέλυσες...
Maybe next time I'll be wiser... Or maybe that's the only path to reach you...
Αλλά όπως λέν πολλοί "Δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτες" (ή κάπως έτσι τελοσπάντον)...
Αποδεδειγμένα πια, η εργασιοθεραπεία κάνει σε μένα πάρα πολύ καλό... Το πρόβλημα είναι ότι ενώ το ξέρω και το προτείνω, δεν το εφαρμόζω εξ αρχής στον ίδιο μου τον εαυτό όταν βρίσκεται σε μια χαώδη διανοητική κατάσταση... Και το τελευταίο διάστημα είναι κάπως έτσι... Χωρίς να συμβαίνει κάτι το συγκλονιστικό - που μπορεί και αυτό από μόνο του να είναι πρόβλημα - άρχισαν για άλλη μια φορά οι διάφοροι 'δαίμονες' μου να με κυριεύουν... 'Δαίμονες' σε όλα τα επίπεδα, άλλοι ηλίθιοι και ανούσιοι, άλλοι βαθιά υπαρξιακοί και ψυχοφθόροι, άλλοι επιπόλαιοι και άλλοι σοβαροί... (περαιτέρω ανάλυση των 'δαιμόνων' πιθανότατα σε μελλοντικό επεισόδιο)
Έπρεπε όμως να φτάσω στον πάτο για να να θυμηθώ την ίδια μου τη 'συνταγή'... Και όταν λέω πάτος, εννοώ panic attack... Πρώτη φορά μου έτυχε.. Ξαφνικά δεν μπορούσα να αναπνεύσω, το στομάχι μου χοροπηδούσε, ταχυπαλμία, ακατάπαυστα δάκρυα και ότι άλλο συμπεριλαμβάνει το μενού... Έτσι ξαφνικά, μέσα από ηλίθια αφορμή (so typical), νάτα όλα εκεί έξω...
Εδώ και λίγες μέρες το'χω ρίξει στη δουλειά... Κοιμάμαι σε δόσεις τετραώρων σε ακανόνιστες ώρες, σχεδόν όλη μέρα στο σπίτι και τακτοποιώ τις εκκρεμότητες μου... Εργασίες για τη σχολή, εξωτερικά projects, διάβασμα επί τούτων, εκμάθηση καινούριων προγραμμάτων... Η τηλεόραση κλειστή, τα τηλεφωνήματα πιο σύντομα, αποφυγή οποιασδήποτε ψυχοαναλυτικής - παραλυτικής συζήτησης... Δεν μπορεί, σε κάποια φάση θα έρθει και η 'θεία επιφοίτηση' (λέγε με έμπνευση)...
Δημιουργία, άτιμη και ψυχοβγάλτρα... Πάλι με διέλυσες...
Maybe next time I'll be wiser... Or maybe that's the only path to reach you...
Friday, March 6, 2009
Episode 109 - Ουφφφφφφφ
Και ιδου μια απορία-ερώτηση:
Αν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας έτυχε να σε κλέψουν δύο φορές τότε:
Α. Είσαι ανεύθυνος, πάει και τελίωσε! ????
Β. Είσαι γκαντέμης - ματιασμένος - μαύρη γάτα κινούμενη κτλ ?????
Γ. Φταίει η κοινωνία που πάει χάλασε και αυτή ?????
Όποια και αν είναι η απάντηση, εγώ αυτή τη στιγμή νιώθω χαμένη....
Την προηγουμενη εβδομάδα ήταν το πορτοφόλι μου όπου και έχασα ταυτότητα, κάρτες, 150 euro, business cards κτλ κτλ
Πριν λίγες ώρες τα κλειδιά μου, το κινητό μου, το κινητό ενός φίλου, 25 euro, την τσάντα ολόκληρη...
Και τώρα περιμένω τον κλειδαρά να έρθει να μου αλλάξει την κλειδαριά.... ουφφφφφφ
Τέλος οι εξόδοι, θα κλειδωθώ στο σπίτι για ένα μήνα τουλάχιστον... Αφού δεν με θέλει ρε γαμώτο....
Αν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας έτυχε να σε κλέψουν δύο φορές τότε:
Α. Είσαι ανεύθυνος, πάει και τελίωσε! ????
Β. Είσαι γκαντέμης - ματιασμένος - μαύρη γάτα κινούμενη κτλ ?????
Γ. Φταίει η κοινωνία που πάει χάλασε και αυτή ?????
Όποια και αν είναι η απάντηση, εγώ αυτή τη στιγμή νιώθω χαμένη....
Την προηγουμενη εβδομάδα ήταν το πορτοφόλι μου όπου και έχασα ταυτότητα, κάρτες, 150 euro, business cards κτλ κτλ
Πριν λίγες ώρες τα κλειδιά μου, το κινητό μου, το κινητό ενός φίλου, 25 euro, την τσάντα ολόκληρη...
Και τώρα περιμένω τον κλειδαρά να έρθει να μου αλλάξει την κλειδαριά.... ουφφφφφφ
Τέλος οι εξόδοι, θα κλειδωθώ στο σπίτι για ένα μήνα τουλάχιστον... Αφού δεν με θέλει ρε γαμώτο....
Sunday, March 1, 2009
Episode 108 - Life in a Glass House
Το σπίτι δεν τη χωρούσε… Ένιωθε να πνίγεται, έπρεπε να κάνει κάτι… Ήθελε απλά να μείνει λίγο μόνη της, μόνη με τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…
Μπήκε βιαστικά και έκανε ένα μπάνιο, ντύθηκε, έφτιαξε γρήγορα τα μαλλιά της, βάφτηκε και λίγο, άρπαξε τη τσάντα της και το ζεστό μπουφάν και βγήκε… «Πάω μια βόλτα» αναφώνησε και αμέσως έκλεισε την πόρτα πίσω της… Δεν ήθελε να ακούσει καμιά απάντηση, κανένα σχόλιο… Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα, ούτε να ακούσει κανένα… Ήθελε απλά να ακούσει λίγο τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…
Με το που έκλεισε η πόρτα της πολυκατοικίας πίσω της, ένιωσε ανακούφιση, συνέχισε να περπατάει γρήγορα μέσα στο κρύο, να παίρνει βαθιές αναπνοές αφήνοντας την παγωνιά να της καθαρίζει τα πνευμόνια… Σε κάθε εκπνοή ένιωθε κάθε φορά να φεύγει λίγο λίγο αυτό το απροσδιόριστο ‘βάρος’ που την πλάκωνε…
Όταν έφτασε στις αρχές της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ένιωθε πλέον ανάλαφρη… Δεν άκουε όμως τίποτα ακόμη, καμία συγκεκριμένη σκέψη, μόνο τη μουσική…
Η ώρα ήταν 9.30 το βράδυ, μιας καθημερινής ημέρας… Στο πεζόδρομο δεν είχε πολύ κόσμο, λιγοστοί που έκαναν το βραδινό τους περίπατο και κάποιοι που έβγαζαν τα σκυλιά τους βόλτα… Άντε και κάποια νεαρά ερωτευμένα ζευγαράκια… Δεν έβλεπε κανένα όμως, δεν άκουε τίποτα… Θαρρούσε πως ήταν τελείως μόνη της, γύρω της χαμηλωμένα φώτα, μπρος και πίσω το σκοτάδι…
Συνέχισε να βαδίζει με γρήγορο ρυθμό… Στιγμιαία αναρωτήθηκε γιατί να βιάζεται, γιατί να περπατάει τόσο γρήγορα, ας χαλαρώσει λίγο… Και το έκανε, συνέχισε να περπατάει λίγο πιο αργά (αλλά και πάλι σχετικά γρήγορα)… Άρχισε σιγά σιγά να διακρίνει πίσω από τη μουσική τον ήχο του βαδίσματος της, το ρυθμό που αντιλαλούσαν οι σόλες των παπουτσιών της επάνω στο πλακόστρωτο… Νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Τουλάχιστον τίποτα συγκεκριμένο…
Αποφάσισε να ανασηκώσει το βλέμμα της που τόση ώρα ήταν καρφωμένο χαμηλά… Άρχισε πλέον να κοιτάζει μπροστά χωρίς να μειώσει το ρυθμό του βαδίσματος της… Μετά από λίγο άκουσε και την αναπνοή της… Εισπνοή – εκπνοή – εισπνοή – εκπνοή – εισπνοή – εκπνοή και νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Τουλάχιστον τίποτα συγκεκριμένο…
Έφτασε στη στροφή που ξεκινά η Αποστόλου Παύλου και συνέχισε με σταθερό το ρυθμό της να κατηφορίζει προς Θησείο… Τόση ώρα στα δεξιά της η Ακρόπολη αλλά ούτε που τη συγκινούσε… Της έριξε δυο-τρεις κλεφτές ματιές (άλλωστε πάντα της άρεσε ο βραδινός της φωτισμός) αλλά τίποτα περισσότερο… Το σκοτάδι ήταν για αυτήν το σκηνικό της, και ας άρχισαν τα φώτα και ο κόσμος στη διαδρομή της να πληθαίνουν… Και να ακούει την αναπνοή της, τα παπούτσια και τη μουσική, συντονισμένα μεταξύ τους αρμονικά, μια δική της ορχήστρα… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Ούτε καν διάσπαρτες ασυναρτησίες… Άκουε μόνο τη δική της ορχήστρα…
Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην Αδριανού και το κορμί της φαινόταν να την κατευθύνει στην πλατεία στο Μοναστηράκι… Ένιωθε να μην ελέγχει το σώμα της – συμμετείχε και αυτό στην ιδιότυπη συναυλία της δικής της ορχήστρας… Δεν ήταν εκεί, δεν ήταν πουθενά… Η ‘συναυλία’ την είχε ρουφήξει για τα καλά, αυτή ήταν η μόνη σκέψη… Ένιωθε το μυαλό της αδειανό, δε σκεφτόταν απολύτως τίποτα… Περπατούσε, ανάπνεε, κοίταζε μπροστά αλλά πουθενά συγκεκριμένα και απλά άκουε τους ολοδικούς της ήχους…
Πλέον δεν ήθελε να ακούσει καμία σκέψη της… Αυτό που άκουε της ήταν αρκετό… Ένιωθε καλύτερα, ένιωθε ανάλαφρη, ένιωθε σαν κάτι να άλλαξε μέσα της – τώρα τι ήταν αυτό δεν ήξερε, αλλά ήταν σίγουρη πως στις επόμενες μέρες δεν θα ήταν ο ίδιος άνθρωπος… Η υποσυνείδητη επιθυμία να κάνει κάτι απλό μόνο για τον εαυτό της, την οδήγησε έξω από το αγαπημένο της sushi bar κάπου εκεί στα στενοσόκακα του Ψυρρή…
Με το που μπήκε στο εστιατόριο, η συναυλία διακόπηκε απότομα, αλλά δεν την ενόχλησε… Κάθισε μόνη της σε ένα τραπεζάκι, γύρισε επάνω στη γκαρσόνα και χαμογέλασε πλατιά και αληθινά – κάτι που είχε μέρες να κάνει… Επανήλθε στην πραγματικότητα, αλλά πιο ήρεμη… Κοίταξε γύρω της τον κόσμο, παράγγειλε κάτι να φάει και ένα ποτήρι λευκό κρασί, έβγαλε τα τσιγάρα στο τραπέζι, τοποθέτησε και το κινητό της στο τραπέζι που το είχε τόση ώρα στο αθόρυβο και καλά χωνιασμένο στη τσάντα της…
Ένιωθε πολύ καλύτερα, εκεί ανάμεσα σε αγνώστους μόνη της να τρώει κάτι που τόσο πολύ είχε επιθυμήσει… Ξαφνικά χτύπησε και το κινητό της:
- ‘Ελα, πού είσαι;
- Στο Godzilla και τρώω
- Με ποιους είσαι;
- Μόνη μου…
- Μόνη σου;!;!;!;!
- Ναι, μόνη μου
- Μα τι έπαθες, τι έχεις, είσαι καλά;;;
- Ναι ρε συ, μια χαρά είμαι!
- Έρχομαι από εκεί, είσαι κρίμα να κάθεσαι μόνη σου!
Και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβει να του πει ότι είναι μια χαρά και πως ίσα-ίσα λίγος χρόνος μόνη της είναι κάτι που το απολαμβάνει… Δεν πειράζει όμως σκέφτηκε μετά, ας ερχόταν, ήταν πια σε πολύ καλή και ήρεμη διάθεση… Μπορούσε να ακούσει τα πάντα…
Στη λίγη ώρα που της απέμεινε με τον εαυτό της έκανε μια γρήγορη ανασκόπηση στο μυαλό της για την τελευταία ώρα… Δεν έκανε κάτι το συγκλονιστικό – απλά βγήκε μια βόλτα… Και επανέλαβε μια συνηθισμένη διαδρομή για την ίδια – αλλά και τόσο διαφορετική…
Έβγαλε το τετραδιάκι της από την τσάντα και άρχισε να γράφει:
«Το σπίτι δεν τη χωρούσε… Ένιωθε να πνίγεται, έπρεπε να κάνει κάτι… Ήθελε απλά να μείνει λίγο μόνη της, μόνη με τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…»
Μπήκε βιαστικά και έκανε ένα μπάνιο, ντύθηκε, έφτιαξε γρήγορα τα μαλλιά της, βάφτηκε και λίγο, άρπαξε τη τσάντα της και το ζεστό μπουφάν και βγήκε… «Πάω μια βόλτα» αναφώνησε και αμέσως έκλεισε την πόρτα πίσω της… Δεν ήθελε να ακούσει καμιά απάντηση, κανένα σχόλιο… Δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα, ούτε να ακούσει κανένα… Ήθελε απλά να ακούσει λίγο τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…
Με το που έκλεισε η πόρτα της πολυκατοικίας πίσω της, ένιωσε ανακούφιση, συνέχισε να περπατάει γρήγορα μέσα στο κρύο, να παίρνει βαθιές αναπνοές αφήνοντας την παγωνιά να της καθαρίζει τα πνευμόνια… Σε κάθε εκπνοή ένιωθε κάθε φορά να φεύγει λίγο λίγο αυτό το απροσδιόριστο ‘βάρος’ που την πλάκωνε…
Όταν έφτασε στις αρχές της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ένιωθε πλέον ανάλαφρη… Δεν άκουε όμως τίποτα ακόμη, καμία συγκεκριμένη σκέψη, μόνο τη μουσική…
Η ώρα ήταν 9.30 το βράδυ, μιας καθημερινής ημέρας… Στο πεζόδρομο δεν είχε πολύ κόσμο, λιγοστοί που έκαναν το βραδινό τους περίπατο και κάποιοι που έβγαζαν τα σκυλιά τους βόλτα… Άντε και κάποια νεαρά ερωτευμένα ζευγαράκια… Δεν έβλεπε κανένα όμως, δεν άκουε τίποτα… Θαρρούσε πως ήταν τελείως μόνη της, γύρω της χαμηλωμένα φώτα, μπρος και πίσω το σκοτάδι…
Συνέχισε να βαδίζει με γρήγορο ρυθμό… Στιγμιαία αναρωτήθηκε γιατί να βιάζεται, γιατί να περπατάει τόσο γρήγορα, ας χαλαρώσει λίγο… Και το έκανε, συνέχισε να περπατάει λίγο πιο αργά (αλλά και πάλι σχετικά γρήγορα)… Άρχισε σιγά σιγά να διακρίνει πίσω από τη μουσική τον ήχο του βαδίσματος της, το ρυθμό που αντιλαλούσαν οι σόλες των παπουτσιών της επάνω στο πλακόστρωτο… Νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Τουλάχιστον τίποτα συγκεκριμένο…
Αποφάσισε να ανασηκώσει το βλέμμα της που τόση ώρα ήταν καρφωμένο χαμηλά… Άρχισε πλέον να κοιτάζει μπροστά χωρίς να μειώσει το ρυθμό του βαδίσματος της… Μετά από λίγο άκουσε και την αναπνοή της… Εισπνοή – εκπνοή – εισπνοή – εκπνοή – εισπνοή – εκπνοή και νταπ – ντουπ – νταπ – ντουπ… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Τουλάχιστον τίποτα συγκεκριμένο…
Έφτασε στη στροφή που ξεκινά η Αποστόλου Παύλου και συνέχισε με σταθερό το ρυθμό της να κατηφορίζει προς Θησείο… Τόση ώρα στα δεξιά της η Ακρόπολη αλλά ούτε που τη συγκινούσε… Της έριξε δυο-τρεις κλεφτές ματιές (άλλωστε πάντα της άρεσε ο βραδινός της φωτισμός) αλλά τίποτα περισσότερο… Το σκοτάδι ήταν για αυτήν το σκηνικό της, και ας άρχισαν τα φώτα και ο κόσμος στη διαδρομή της να πληθαίνουν… Και να ακούει την αναπνοή της, τα παπούτσια και τη μουσική, συντονισμένα μεταξύ τους αρμονικά, μια δική της ορχήστρα… Δεν άκουε όμως καμία σκέψη ακόμα… Ούτε καν διάσπαρτες ασυναρτησίες… Άκουε μόνο τη δική της ορχήστρα…
Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στην Αδριανού και το κορμί της φαινόταν να την κατευθύνει στην πλατεία στο Μοναστηράκι… Ένιωθε να μην ελέγχει το σώμα της – συμμετείχε και αυτό στην ιδιότυπη συναυλία της δικής της ορχήστρας… Δεν ήταν εκεί, δεν ήταν πουθενά… Η ‘συναυλία’ την είχε ρουφήξει για τα καλά, αυτή ήταν η μόνη σκέψη… Ένιωθε το μυαλό της αδειανό, δε σκεφτόταν απολύτως τίποτα… Περπατούσε, ανάπνεε, κοίταζε μπροστά αλλά πουθενά συγκεκριμένα και απλά άκουε τους ολοδικούς της ήχους…
Πλέον δεν ήθελε να ακούσει καμία σκέψη της… Αυτό που άκουε της ήταν αρκετό… Ένιωθε καλύτερα, ένιωθε ανάλαφρη, ένιωθε σαν κάτι να άλλαξε μέσα της – τώρα τι ήταν αυτό δεν ήξερε, αλλά ήταν σίγουρη πως στις επόμενες μέρες δεν θα ήταν ο ίδιος άνθρωπος… Η υποσυνείδητη επιθυμία να κάνει κάτι απλό μόνο για τον εαυτό της, την οδήγησε έξω από το αγαπημένο της sushi bar κάπου εκεί στα στενοσόκακα του Ψυρρή…
Με το που μπήκε στο εστιατόριο, η συναυλία διακόπηκε απότομα, αλλά δεν την ενόχλησε… Κάθισε μόνη της σε ένα τραπεζάκι, γύρισε επάνω στη γκαρσόνα και χαμογέλασε πλατιά και αληθινά – κάτι που είχε μέρες να κάνει… Επανήλθε στην πραγματικότητα, αλλά πιο ήρεμη… Κοίταξε γύρω της τον κόσμο, παράγγειλε κάτι να φάει και ένα ποτήρι λευκό κρασί, έβγαλε τα τσιγάρα στο τραπέζι, τοποθέτησε και το κινητό της στο τραπέζι που το είχε τόση ώρα στο αθόρυβο και καλά χωνιασμένο στη τσάντα της…
Ένιωθε πολύ καλύτερα, εκεί ανάμεσα σε αγνώστους μόνη της να τρώει κάτι που τόσο πολύ είχε επιθυμήσει… Ξαφνικά χτύπησε και το κινητό της:
- ‘Ελα, πού είσαι;
- Στο Godzilla και τρώω
- Με ποιους είσαι;
- Μόνη μου…
- Μόνη σου;!;!;!;!
- Ναι, μόνη μου
- Μα τι έπαθες, τι έχεις, είσαι καλά;;;
- Ναι ρε συ, μια χαρά είμαι!
- Έρχομαι από εκεί, είσαι κρίμα να κάθεσαι μόνη σου!
Και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβει να του πει ότι είναι μια χαρά και πως ίσα-ίσα λίγος χρόνος μόνη της είναι κάτι που το απολαμβάνει… Δεν πειράζει όμως σκέφτηκε μετά, ας ερχόταν, ήταν πια σε πολύ καλή και ήρεμη διάθεση… Μπορούσε να ακούσει τα πάντα…
Στη λίγη ώρα που της απέμεινε με τον εαυτό της έκανε μια γρήγορη ανασκόπηση στο μυαλό της για την τελευταία ώρα… Δεν έκανε κάτι το συγκλονιστικό – απλά βγήκε μια βόλτα… Και επανέλαβε μια συνηθισμένη διαδρομή για την ίδια – αλλά και τόσο διαφορετική…
Έβγαλε το τετραδιάκι της από την τσάντα και άρχισε να γράφει:
«Το σπίτι δεν τη χωρούσε… Ένιωθε να πνίγεται, έπρεπε να κάνει κάτι… Ήθελε απλά να μείνει λίγο μόνη της, μόνη με τις σκέψεις της, άντε και καμιά μουσική για συντροφιά…»
Subscribe to:
Posts (Atom)
