Σήμερα ήταν μια πολύ γκαντέμικη-σπαστική μέρα, όλο μέσα στα νεύρα και το άγχος... Γι'αυτό αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι ανάλαφρο για να χαλαρώσω... Και τι ποιο ανάλαφρο από τον αγαπητό θεσμό της Eurovision !!! :)
Δεν θα ασχοληθώ με τα της Κύπρου αλλά ούτε με τον Σάκη!! Θα τολμήσω να κάνω πρόβλεψη για το ποιος θα κερδίσει!! Φέτος λοιπόν θα κερδίσει .... ( drums beating!) η Νορβηγία !!! Και ιδού και το τραγούδι:
Η αλήθεια είναι ότι 3-4 έτυχε να ακούσω από αυτά που θα πάνε στην Eurovision φέτος, αλλά έτσι και αλλιώς δε με νοιάζει να τα ακούσω από τώρα... Το Μάιο βλέπουμε...
Πίσω στο τραγούδι της Νορβηγίας λοιπόν, αφού το σκέφτηκα πολύ σοβαρά (ναι, καλά) σας παραθέτω και την πιο κάτω επιχειρηματολογία (σε τυχαία σειρά) για την πρόβλεψη μου:
- Πολύ απλός και πασιάρικος στίχος, που τον καταλαμβαίνει ο καθένας - Every day we started fighting, every night we fell in love [...] I'm in love with a fairytale, even though it hurts, cause I don't care if I lose my mind, I'm already cursed ...
- Έχει ένα φολκλορ στυλάκι και ένα παιδιάστικο ρομαντισμό που θα αγγίξει άτομα από όλες τις χώρες
- Από την αρχή μπαίνει δυναμικά με τα βιολιά και σου ανεβάζει τη διάθεση
- ο τραγουδιστής είναι ένα όμορφο ψηλό νεαρό παλλικαράκι το οποίο θα συγκινήσει κοριτσάκια, μανάδες αλλά και gay
-Η λέξη fairytale, τα όλα χορευτικά από πίσω, τα φωνητικά που περπατάνε χαριτωμένα σα νύμφες του δάσους στη σκηνή αλλά και ο ίδιος ο τραγουδιστής που θυμίζει λίγο κάτι σα συμμαθητής του Harry Potter, θα αγγίξει και τους ανάλογους φαν
- το ότι ο ερμηνευτής παίζει ο ίδιος το βιολί επιδεικνύοντας μας έτσι και τη μουσική παιδεία του, θα συγκινήσει και ορισμένους μουσικόφιλους που θα εκτιμήσουν επίσης ότι έγραψε και στίχους και μουσική... Αυτό το πολυτάλαντο element ενδεχομένως να φέρει και ψήφους λόγω θαυμασμού του (!!!)
- ο τραγουδιστής ΄παίζει΄ καλά με τη κάμερα, της σκάει χαμογελάκια και κάνει και υφάκια (και συγκινεί κοριτσάκια-μανάδες-gay) και επίσης ΄γεμίζει΄τη σκηνή
- είναι ανάλαφρο, χαρούμενο, αφελές και χαριτωμένο... ότι πρέπει για το διαγωνισμό !
- α, και το χειρότερο... είναι κολλητικό ! (το άκουσα δύο συνεχόμενες φορές και πιο μετά καθώς έπλενα τα πιάτα, I caught myself humming it!)
Υ.Γ 1: Λέτε να παίξω κανένα στοίχημα;
Υ.Γ 2: όντως αυτό το post ήταν καλό αγχολυτικό... και τώρα που χαλάρωσα πάω για ύπνο!
Sunday, February 22, 2009
Monday, February 16, 2009
Episode 106 - Ιδιοτροπία #153
Έχω μια ιδιοτροπία – η αλήθεια είναι ότι έχω πολλές αλλά ας μείνουμε σε μια προς το παρόν… Δεν μπορώ να βλέπω – κυρίως νεαρές – γυναίκες να κρατούν οποιαδήποτε τσάντα Louis Vuitton, και κυρίως αυτές που είναι γεμάτες με το γνωστό σε όλους logo (αλήθεια, υπάρχουν άραγε Louis Vuitton τσάντες που να μην είναι τίγκα στο LV LV LV LV, να είναι ας πούμε πιο διακριτικές; Βαριέμαι τώρα να το ψάξω)… Αλλά το πρόβλημα μου εκτείνεται και σε άλλες δημοφιλής μάρκες, όπως τα καρό του Burberry, τα τεράστια D&G logo και γενικά σε οτιδήποτε που κραυγάζει ότι είναι επώνυμο…
Για να εξηγούμαι και για να μην παρεξηγούμαι πρέπει κατ’ αρχήν να πω ότι είμαι ένα άτομο που δεν είναι καθόλου αδιάφορο ως προς το χώρο της μόδας… Παρακολουθώ αρκετά συχνά επιδείξεις μόδας από Fashion Weeks όπως Παρισιού και Λονδίνου, αγοράζω πού και πού την αγγλική Vogue ή και άλλα περιοδικά, έχω επισκεφτεί αρκετές επώνυμες boutique, έχω διαβάσει και βιβλία για τη μόδα, έτυχε να συμμετέχω σε workshop με θέμα τη μόδα, έχω φίλους που είναι σχεδιαστές μόδας κ.ο.κ.
Το πρόβλημα – ιδιοτροπία μου βασικά έχει να κάνει ότι δεν μπορώ την επίδειξη της μάρκας, το brand-mania… Το ότι πολλές και πολλοί θέλουν σκόπιμα να φαίνεται ότι είναι επώνυμο αυτό που φορούν, να κραυγάζει από παντού… Το ότι πολλές και πολλοί μπορεί να μην έχουν τα λεφτά αλλά να επιλέγουν να υπερχρεώνουν πιστωτικές κάρτες για να αγοράσουν τα εν λόγω lifestyle πράγματα… Το ότι πολλές και πολλοί μπορούν να έχουν τα χρήματα αλλά πάλι να επιλέγουν να αγοράσουν αυτά γιατί αλίμονο- πώς αλλιώς θα δείξουμε ότι έχουμε τα χρήματα… Το ότι υπέρτατος στόχος μπορεί να είναι «να πείσω τον μπαμπά στα γενέθλια μου να μου φέρει μια Louis Vuitton τσάντα, ας είναι και η πιο μικρή» (=η πιο φτηνή)… Το ότι κάνεις μια βόλτα στη Μακαρίου και 7 στις 10 κορασίδες κρατούν Louis Vuitton τσάντα και νομίζουν πως κάνουν και fashion statement… Το ότι πάς έξω σε ένα club και πετυχαίνεις τουλάχιστον πέντε αγόρια με το ίδιο και απαράλλακτο άσπρο ή μαύρο πουκαμισάκι Burberrys με το καρό στο εσωτερικό του γιακά…
Από τη μία η εξαγορά της ψευδαίσθησης του ‘είμαι και εγώ κάποιος’, είμαι stylish, είμαι trendy και από την άλλη η έλλειψη φαντασίας, η επιλογή της ετοιμοπαράδοτης αλλά και συνάμα εύκολης λύσης… Στην πραγματικότητα μια μαζικοποίηση της εικόνας, όλοι μοιάζουν μεταξύ τους, όλοι με την ίδια στολή…
Δεν έχεις τα χρήματα για να αγοράζεις Dolce & Gabbana, Gucci, Cavalli και οτίδήποτε; Άνοιξε τα μάτια σου και δες πόσα άλλα μπορείς να αγοράσεις... Σταμάτα να πιστεύεις ότι καθορίζεσαι ως άτομο από αυτά…
Έχεις χρήματα για να αγοράζεις ότι θέλεις; Άνοιξε τα μάτια σου και δες πως ο Burberry βγάζει και άλλα ρούχα που δεν έχουν το χαρακτηριστικό το καρό του (αγόρασε το, μη φοβάσαι που οι άλλοι δεν θα το αναγνωρίζουν αυτόματα, τόλμησε το, μπορείς!)… Άνοιξε τα μάτια σου και δες πως έχει και άλλους σχεδιαστές, επένδυσε και σε αυτούς, δεν πειράζει αν δεν τον ξέρουν οι πολλοί… Ξέφυγε από τις τετριμμένες πέντε – έξι μάρκες που τις ξέρουν ως και οι πέτρες, και δες και άλλες εξίσου καλές και πανάκριβες αλλά και γνωστές, δες ας πούμε και Balenciaga, Azedinne Alaia, Hussein Chalayan κτλ…
Για το θέμα του brand-addiction οι σχεδιαστές Knowear παρουσίασαν τη σειρά BrandX : (I quote from their site) a series of three-dimensional sculptures illustrating what a skin disease caused by brand addiction might look like. Ιδού και σχετικές φωτογραφίες…
Στ'αριστερά εξανθήματα με το logo LV από τη χρήση της τσάντας και στα δεξιά εξανθήματα Fendi από τα γυαλιά ήλιου...
Για να εξηγούμαι και για να μην παρεξηγούμαι πρέπει κατ’ αρχήν να πω ότι είμαι ένα άτομο που δεν είναι καθόλου αδιάφορο ως προς το χώρο της μόδας… Παρακολουθώ αρκετά συχνά επιδείξεις μόδας από Fashion Weeks όπως Παρισιού και Λονδίνου, αγοράζω πού και πού την αγγλική Vogue ή και άλλα περιοδικά, έχω επισκεφτεί αρκετές επώνυμες boutique, έχω διαβάσει και βιβλία για τη μόδα, έτυχε να συμμετέχω σε workshop με θέμα τη μόδα, έχω φίλους που είναι σχεδιαστές μόδας κ.ο.κ.
Το πρόβλημα – ιδιοτροπία μου βασικά έχει να κάνει ότι δεν μπορώ την επίδειξη της μάρκας, το brand-mania… Το ότι πολλές και πολλοί θέλουν σκόπιμα να φαίνεται ότι είναι επώνυμο αυτό που φορούν, να κραυγάζει από παντού… Το ότι πολλές και πολλοί μπορεί να μην έχουν τα λεφτά αλλά να επιλέγουν να υπερχρεώνουν πιστωτικές κάρτες για να αγοράσουν τα εν λόγω lifestyle πράγματα… Το ότι πολλές και πολλοί μπορούν να έχουν τα χρήματα αλλά πάλι να επιλέγουν να αγοράσουν αυτά γιατί αλίμονο- πώς αλλιώς θα δείξουμε ότι έχουμε τα χρήματα… Το ότι υπέρτατος στόχος μπορεί να είναι «να πείσω τον μπαμπά στα γενέθλια μου να μου φέρει μια Louis Vuitton τσάντα, ας είναι και η πιο μικρή» (=η πιο φτηνή)… Το ότι κάνεις μια βόλτα στη Μακαρίου και 7 στις 10 κορασίδες κρατούν Louis Vuitton τσάντα και νομίζουν πως κάνουν και fashion statement… Το ότι πάς έξω σε ένα club και πετυχαίνεις τουλάχιστον πέντε αγόρια με το ίδιο και απαράλλακτο άσπρο ή μαύρο πουκαμισάκι Burberrys με το καρό στο εσωτερικό του γιακά…
Από τη μία η εξαγορά της ψευδαίσθησης του ‘είμαι και εγώ κάποιος’, είμαι stylish, είμαι trendy και από την άλλη η έλλειψη φαντασίας, η επιλογή της ετοιμοπαράδοτης αλλά και συνάμα εύκολης λύσης… Στην πραγματικότητα μια μαζικοποίηση της εικόνας, όλοι μοιάζουν μεταξύ τους, όλοι με την ίδια στολή…
Δεν έχεις τα χρήματα για να αγοράζεις Dolce & Gabbana, Gucci, Cavalli και οτίδήποτε; Άνοιξε τα μάτια σου και δες πόσα άλλα μπορείς να αγοράσεις... Σταμάτα να πιστεύεις ότι καθορίζεσαι ως άτομο από αυτά…
Έχεις χρήματα για να αγοράζεις ότι θέλεις; Άνοιξε τα μάτια σου και δες πως ο Burberry βγάζει και άλλα ρούχα που δεν έχουν το χαρακτηριστικό το καρό του (αγόρασε το, μη φοβάσαι που οι άλλοι δεν θα το αναγνωρίζουν αυτόματα, τόλμησε το, μπορείς!)… Άνοιξε τα μάτια σου και δες πως έχει και άλλους σχεδιαστές, επένδυσε και σε αυτούς, δεν πειράζει αν δεν τον ξέρουν οι πολλοί… Ξέφυγε από τις τετριμμένες πέντε – έξι μάρκες που τις ξέρουν ως και οι πέτρες, και δες και άλλες εξίσου καλές και πανάκριβες αλλά και γνωστές, δες ας πούμε και Balenciaga, Azedinne Alaia, Hussein Chalayan κτλ…
Για το θέμα του brand-addiction οι σχεδιαστές Knowear παρουσίασαν τη σειρά BrandX : (I quote from their site) a series of three-dimensional sculptures illustrating what a skin disease caused by brand addiction might look like. Ιδού και σχετικές φωτογραφίες…
Στ'αριστερά εξανθήματα με το logo LV από τη χρήση της τσάντας και στα δεξιά εξανθήματα Fendi από τα γυαλιά ήλιου...
Thursday, February 12, 2009
Episode 105 - Crossing the Line
«Δεν χρειάζομαι δεύτερη μάμμα, αρκεί μου τούτη που έχω, από εσένα το μόνο που θέλω είναι να είσαι η αδερφή μου, η μεγάλη μου αδερφή»…
Σιώπησα γιατί είχε δίκαιο. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που το άκουα αυτό για εμένα, μου το έχουν πει και φίλοι μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά που μου το έλεγε ο μικρός μου αδερφός…
Ίσως φταίει που εκείνη τη στιγμή θύμωσα – εκνευρίστηκα – απογοητεύτηκα και αυτό είναι κάτι το οποίο με μεταμορφώνει: τα μάτια μου γυαλίζουν, η στάση του σώματος μου αλλάζει, το βλέμμα μου σκληραίνει, η φωνή μου γίνεται πιο μπάσα και οι φράσεις που ξεστομίζω ακούγονται πλέον πιο κοφτές και αυστηρές… Και εσύ μάλλον πρώτη φορά το είδες αυτό… Με είδες να σε βλέπω αφ’ υψηλού και να σου κάνω κήρυγμα, να σε αντιμετωπίζω σαν ανώριμο μωρό, να θεωρώ πως ότι και αν μου πεις έχεις άδικο και πως εμένα και μόνο εμένα πρέπει να ακούσεις, αλλά και αυτό πάλι το έκανα με προστατευτική στοργή και αγάπη…
Έχεις δίκαιο… Από σήμερα θα προσπαθήσω να είμαι και πάλι η cool μεγάλη σου αδερφή… Ότι και αν σημαίνει αυτό…
Σιώπησα γιατί είχε δίκαιο. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που το άκουα αυτό για εμένα, μου το έχουν πει και φίλοι μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά που μου το έλεγε ο μικρός μου αδερφός…
Ίσως φταίει που εκείνη τη στιγμή θύμωσα – εκνευρίστηκα – απογοητεύτηκα και αυτό είναι κάτι το οποίο με μεταμορφώνει: τα μάτια μου γυαλίζουν, η στάση του σώματος μου αλλάζει, το βλέμμα μου σκληραίνει, η φωνή μου γίνεται πιο μπάσα και οι φράσεις που ξεστομίζω ακούγονται πλέον πιο κοφτές και αυστηρές… Και εσύ μάλλον πρώτη φορά το είδες αυτό… Με είδες να σε βλέπω αφ’ υψηλού και να σου κάνω κήρυγμα, να σε αντιμετωπίζω σαν ανώριμο μωρό, να θεωρώ πως ότι και αν μου πεις έχεις άδικο και πως εμένα και μόνο εμένα πρέπει να ακούσεις, αλλά και αυτό πάλι το έκανα με προστατευτική στοργή και αγάπη…
Έχεις δίκαιο… Από σήμερα θα προσπαθήσω να είμαι και πάλι η cool μεγάλη σου αδερφή… Ότι και αν σημαίνει αυτό…
Sunday, February 8, 2009
Episode 104 - The One-Eyed King
'Ολοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει την εξής ατάκα: ''Στους τυφλούς, βασιλεύει ο μονόφθαλμος''... 'Ετσι ακριβώς νιώθω πολλές φορές για τον ίδιο μου τον εαυτό... Και το εννοώ με όλη του την αρνητική σημασία...
Τι και αν στο σχολείο είχα πάντα άριστους βαθμούς, τι και αν και στις σπουδές τα πήγαινα καλά, τι και αν πολλοί μου λένε πόσο έξυπνη είμαι, τι και αν στο trivial μπορεί να απαντώ πέντε-έξι ερωτήσεις παραπάνω από τους υπόλοιπους, τι και αν λύνω IQ τεστ για την πλάκα μου, τι και αν μπορώ να συζητήσω για ποικίλα θέματα, τι και αν δίνω συμβουλές σε φίλους και ούτω καθεξής... Ε και τι έγινε;
Δεν είναι πως δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μια ας την πούμε μικρή δόση ευφϋίας... Ναι μπορώ να επεξεργαστώ σχετικά γρήγορα διάφορα δεδομένα που λαμβάνω, ναι μπορώ να κάνω αρκετά πράγματα καλά, ναι μπορείς να με ρίξεις όπου θέλεις σε μια πόλη του κόσμου και να μην χαθώ (πολλοί φίλοι μου με φωνάζουν GPS!)... Αλλά το χειρότερο από όλα είναι πως ενώ πια έχω αναγνωρίσει στον εαυτό μου πως έχει κάποιες δυνατότητες και άμα θελήσει κάτι το μπορεί, είναι πως εντέλει δεν κάνω τίποτα, απολύτως τίποτα... Ή τουλαχίστον δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά που λέω στον εαυτό μου πως μπορεί και πρέπει να κάνει...
Τις προάλλες βρέθηκα με ένα φίλο για ποτό και λέγαμε όλα τα συνηθισμένα και τα κοινότοπα: περί -ανύπαρκτων- γκομενικών, περί φίλων και γνωστών, περί ανέμων και υδάτων... Σε κάποια φάση γυρνάει ο φίλος και μου λέει: ''Ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν πρόκειται να βρεις γκόμενο... Είσαι πολύ έξυπνη και δεν θα βρεις κάποιον που να είναι πιο έξυπνος σου"... Εκνευρίστηκα... Όχι τόσο στο ενδεχόμενο ότι εγώ ποτέ δε θα βρω γκόμενο, αλλά στο ότι με θεωρούσε τόσο έξυπνη και επομένως και πολύ πιο έξυπνη και από τον ίδιο... "Μην ακούω μαλακίες" απάντησα, "τι πάει να πει είμαι έξυπνη... Σκατά έξυπνη είμαι"... Και συνεχίζει ο φίλος: "Όχι, είσαι είσαι. Και η φίλη μας η ΤΑΔΕ όπου σταθεί και όπου βρεθεί σε επαινεί ότι ξέρεις πολλά πράγματα, σε σέβεται και σε εκτιμά πάρα πολύ"... Και μετά άρχισα τον εξής μονόλογο: "ΤΙΠΟΤΑ δεν ξέρω... Γιελιέστε όλοι σας οικτρά... Επειδή δηλαδή μπορεί να έχω μια-δυο γενικές γνώσεις περισσότερες από εσάς; 'Αχρηστες πληροφορίες κουβαλώ, τίποτα το ιδιαίτερο... Και αν από αυτό κάθεσαι τώρα και κρίνεις, τότε κρίμα, γιατί υποτιμάς και τον ίδιο σου τον εαυτό... Όλοι έχουμε κάποιες δυνατότητες και ικανότητες, σημασία έχει να τις καλλιεργείς και να τις εκμεταλλεύεσαι στα άκρα τους, αυτό είναι εξυπνάδα... Με αυτά που έχεις, να προοδεύεις και όχι να τα χαραμίζεις... Γιατί εγώ στο κάτω κάτω έτσι νιώθω για τον εαυτό μου, ότι δεν τον ΄τρέφω΄ αρκετά, ότι είμαι πολύ τεμπέλα και αυτό μόνο ως βλακεία μπορώ να το αντιληφθώ... Αυτό είμαι, μια τεμπέλα, που χρόνια τώρα απλά σκέφτεται και αναλογίζεται τι μπορεί και τι θέλει να κάνει... Κάθε χρόνο η ίδια λίστα και τίποτα να μη σβήνεται από αυτήν... Λίστες από βιβλία, λίστες από ταινίες, λίστες από ταξίδια, λίστες από χόμπυ, λίστες από μουσικές, λίστες που μένουν λίστες και δε γίνονται πράξεις... Ξέρεις πόσο πιο καλλιεργημένοι και έξυπνοι υπάρχουν εκεί έξω; Σκέφτηκες ποτέ ότι απλά αυτοί μπορεί να μη με καταδέχονται, να αντιλαμβάνονται πόσο επιφανειακά μπορεί είναι κάποια πράγματα που άλλοι θεωρούν βαθιά;''... Σιωπή κάποιων δευτερολέπτων, μια γουλιά απ' το κρασί μας, ανάβουμε και από ένα τσιγάρο... "Δεν είναι πολύ συμπαθητικό το μαγαζάκι που ήρθαμε;" συνεχίζει ο φίλος και κάπου εκεί είπα να μη το συνεχίσω άλλο παρά μόνο να αλλάξω και εγώ ρότα μαζί του..."Καλό είναι, μου αρέσει πολύ και εκείνη η αφίσα, απορώ που την βρήκαν..."
Από εκείνο το βράδυ, η ατάκα του μονόφθαλμου βασιλιά με στοιχειώνει, στροβιλίζει στο μυαλό μου συνεχώς... Έρχεται σαν παραμύθι, έρχεται σαν ποιήμα, έρχεται σαν σκηνή από ταινία, έρχεται σαν τραγούδι που ροκάρει μες στο μυαλό μου...
Here he comes - there he is - oh praise his name and raise your hands - for we the blind, for Him we sing - the One-Eyed King it's all we see
The One-Eyed King just smiles and nods - inside his mind he burns and rots - for them a King, for him a man - a one-eyed man who craves an eye - the one he lost or never had - oh look, he knows just where to find - but what a loss! - in the land of the blind he sleeps and rolls
Με αυτό το post ελπίζω έστω για λίγο να ξορκίσω τους δαίμονες μου... Κάποια μέρα ίσως και ξυπνήσω...
Τι και αν στο σχολείο είχα πάντα άριστους βαθμούς, τι και αν και στις σπουδές τα πήγαινα καλά, τι και αν πολλοί μου λένε πόσο έξυπνη είμαι, τι και αν στο trivial μπορεί να απαντώ πέντε-έξι ερωτήσεις παραπάνω από τους υπόλοιπους, τι και αν λύνω IQ τεστ για την πλάκα μου, τι και αν μπορώ να συζητήσω για ποικίλα θέματα, τι και αν δίνω συμβουλές σε φίλους και ούτω καθεξής... Ε και τι έγινε;
Δεν είναι πως δεν αναγνωρίζω στον εαυτό μια ας την πούμε μικρή δόση ευφϋίας... Ναι μπορώ να επεξεργαστώ σχετικά γρήγορα διάφορα δεδομένα που λαμβάνω, ναι μπορώ να κάνω αρκετά πράγματα καλά, ναι μπορείς να με ρίξεις όπου θέλεις σε μια πόλη του κόσμου και να μην χαθώ (πολλοί φίλοι μου με φωνάζουν GPS!)... Αλλά το χειρότερο από όλα είναι πως ενώ πια έχω αναγνωρίσει στον εαυτό μου πως έχει κάποιες δυνατότητες και άμα θελήσει κάτι το μπορεί, είναι πως εντέλει δεν κάνω τίποτα, απολύτως τίποτα... Ή τουλαχίστον δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά που λέω στον εαυτό μου πως μπορεί και πρέπει να κάνει...
Τις προάλλες βρέθηκα με ένα φίλο για ποτό και λέγαμε όλα τα συνηθισμένα και τα κοινότοπα: περί -ανύπαρκτων- γκομενικών, περί φίλων και γνωστών, περί ανέμων και υδάτων... Σε κάποια φάση γυρνάει ο φίλος και μου λέει: ''Ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν πρόκειται να βρεις γκόμενο... Είσαι πολύ έξυπνη και δεν θα βρεις κάποιον που να είναι πιο έξυπνος σου"... Εκνευρίστηκα... Όχι τόσο στο ενδεχόμενο ότι εγώ ποτέ δε θα βρω γκόμενο, αλλά στο ότι με θεωρούσε τόσο έξυπνη και επομένως και πολύ πιο έξυπνη και από τον ίδιο... "Μην ακούω μαλακίες" απάντησα, "τι πάει να πει είμαι έξυπνη... Σκατά έξυπνη είμαι"... Και συνεχίζει ο φίλος: "Όχι, είσαι είσαι. Και η φίλη μας η ΤΑΔΕ όπου σταθεί και όπου βρεθεί σε επαινεί ότι ξέρεις πολλά πράγματα, σε σέβεται και σε εκτιμά πάρα πολύ"... Και μετά άρχισα τον εξής μονόλογο: "ΤΙΠΟΤΑ δεν ξέρω... Γιελιέστε όλοι σας οικτρά... Επειδή δηλαδή μπορεί να έχω μια-δυο γενικές γνώσεις περισσότερες από εσάς; 'Αχρηστες πληροφορίες κουβαλώ, τίποτα το ιδιαίτερο... Και αν από αυτό κάθεσαι τώρα και κρίνεις, τότε κρίμα, γιατί υποτιμάς και τον ίδιο σου τον εαυτό... Όλοι έχουμε κάποιες δυνατότητες και ικανότητες, σημασία έχει να τις καλλιεργείς και να τις εκμεταλλεύεσαι στα άκρα τους, αυτό είναι εξυπνάδα... Με αυτά που έχεις, να προοδεύεις και όχι να τα χαραμίζεις... Γιατί εγώ στο κάτω κάτω έτσι νιώθω για τον εαυτό μου, ότι δεν τον ΄τρέφω΄ αρκετά, ότι είμαι πολύ τεμπέλα και αυτό μόνο ως βλακεία μπορώ να το αντιληφθώ... Αυτό είμαι, μια τεμπέλα, που χρόνια τώρα απλά σκέφτεται και αναλογίζεται τι μπορεί και τι θέλει να κάνει... Κάθε χρόνο η ίδια λίστα και τίποτα να μη σβήνεται από αυτήν... Λίστες από βιβλία, λίστες από ταινίες, λίστες από ταξίδια, λίστες από χόμπυ, λίστες από μουσικές, λίστες που μένουν λίστες και δε γίνονται πράξεις... Ξέρεις πόσο πιο καλλιεργημένοι και έξυπνοι υπάρχουν εκεί έξω; Σκέφτηκες ποτέ ότι απλά αυτοί μπορεί να μη με καταδέχονται, να αντιλαμβάνονται πόσο επιφανειακά μπορεί είναι κάποια πράγματα που άλλοι θεωρούν βαθιά;''... Σιωπή κάποιων δευτερολέπτων, μια γουλιά απ' το κρασί μας, ανάβουμε και από ένα τσιγάρο... "Δεν είναι πολύ συμπαθητικό το μαγαζάκι που ήρθαμε;" συνεχίζει ο φίλος και κάπου εκεί είπα να μη το συνεχίσω άλλο παρά μόνο να αλλάξω και εγώ ρότα μαζί του..."Καλό είναι, μου αρέσει πολύ και εκείνη η αφίσα, απορώ που την βρήκαν..."
Από εκείνο το βράδυ, η ατάκα του μονόφθαλμου βασιλιά με στοιχειώνει, στροβιλίζει στο μυαλό μου συνεχώς... Έρχεται σαν παραμύθι, έρχεται σαν ποιήμα, έρχεται σαν σκηνή από ταινία, έρχεται σαν τραγούδι που ροκάρει μες στο μυαλό μου...
Here he comes - there he is - oh praise his name and raise your hands - for we the blind, for Him we sing - the One-Eyed King it's all we see
The One-Eyed King just smiles and nods - inside his mind he burns and rots - for them a King, for him a man - a one-eyed man who craves an eye - the one he lost or never had - oh look, he knows just where to find - but what a loss! - in the land of the blind he sleeps and rolls
Με αυτό το post ελπίζω έστω για λίγο να ξορκίσω τους δαίμονες μου... Κάποια μέρα ίσως και ξυπνήσω...
Thursday, February 5, 2009
Episode 103 - Lost (or found) in Dreams
Tα όνειρα που βλέπω τα βράδια, αρκετά συχνά τα θυμάμαι όταν ξυπνάω... Κάποτε η ανάμνηση τους διαρκεί για κάποια δευτερόλεπτα, άλλοτε μου έρχονται στο νου ετεροχρονισμένα, κάποια είναι καλά εντυπωμένα στη μνήμη μου με κάθε λεπτομέρεια, κάποια άλλα είναι διάσπαρτα pieces που είτε συγχέονται με άλλα όνειρα είτε και με την ίδια την πραγματικότητα, και κάποια άλλα απλά εξαφανίζονται στο σκοτάδι αφήνοντας μια απροσδιόριστη αίσθηση (ή και συναίσθηση)...
Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών να βασανίζομαι από τον ίδιο ηλίθιο εφιάλτη: είμαι σε ένα Dairy Queen πανευτυχής και ανέμελη μαζί με την οικογένεια μου και τρώμε παγωτό και ξαφνικά έρχεται ένας απαίσιος και φοβητσιάρικος άνθρωπος (like the usual stereotype: λερωμένη γκρίζα καμπαρντίνα, απεριποίητα μαλλιά, αξύριστα γένια, ύπουλο και freaky χαμόγελο γεμάτο με κίτρινα και σάπια δόντια) ο οποίος με πλησιάζει και ξαφνικά μου βάζει ένα τεράστιο μήλο στο στόμα το οποίο και φυσικά σφηνώνει στο μικρό μου παιδικό στόμα και δε βγαίνει με τίποτα. Οι δικοί μου απλά στέκουν και βλέπουν ανέκφραστοι, ο ''κακός'' γελάει σατανικά και εγώ με ένα σφηνωμένο κατακόκκινο μήλο στο στόμα να μην μπορώ να φωνάξω, να νιώθω να πνίγομαι και να κλαίω ασταμάτητα... Νομίζω για το όνειρο αυτό I have to blame Snow White...
Αργότερα, στα περίπου 7 μου χρόνια, απέκτησα άλλον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη επηρεασμένο από τρεις ταινίες: the ones with King Kong and Freddy Krugger και μια τρίτη που δεν έχω ιδέα τι ήταν αλλά επρόκειτο για ένα χαρισματικό παιδί που μπορούσε να μετακινεί αντικείμενα μόνο με τη δύναμη της σκέψης(let's call him Telepathy Guy)... Ταινία με τον King Kong ή τον Freddy Kruger δεν είδα ποτέ, αλλά εκείνη την περίοδο έβλεπε ο μεγαλύτερος μου αδερφός και πάντα με έδιωχνε από το σαλόνι με τις δικαιολογίες ότι ήταν πολύ φοβητσιάρικα και ήμουν πολύ μικρή για να τα δω (μάλλον δεν με ήθελε μες στα πόδια του να τον ζαλίζω!)...Needless to say ότι με εκφόβησε τόσο πολύ που δεν χρειαζόταν να δω τις ταινίες για να φοβάμαι και μόνο στο άκουσμα των τίτλων τους... Η τρίτη ταινία που δεν έχω ιδέα ποια είναι, μπορεί να είναι και η πρώτη που είδα σε σινεμά στο εξωτερικό όπου δεν καταλάβαινα ακόμα ούτε αγγλικά ούτε μπορούσα να διαβάσω τους υπότιτλους, so κατάλαβα μόνο όσα μου εξήγησαν και όσα αντιλαμβανόμουν από τις εικόνες... Back to the dream nοw: είμαι μαζί με τον Telepathy Guy σε ένα τσίρκο που μέσα όμως δεν έχει show αλλά είναι στημένο κάτι σαν πανηγύρι και ως φυσικό γυρνάμε από δω και από κει και διασκεδάζουμε... όμως - δε ξέρω πώς και ποιος μας το είπε - η ώρα 12 ξέραμε ότι θα ερχόταν ο King Kong και θα έπρεπε να φύγουμε για να μην μας φάει ! Ο πανούργος King Kong όμως ερχόταν πιο νωρίς (ο Freddie Kruger ήταν later addition, όταν πλέον είδα το όνειρο καμιά δεκαριά φορές) και τρέχαμε πανικοβλημένοι να γλυτώσουμε, με τον Telepathy Guy να προσπαθεί να με προστατέψει και με τη δύναμη της σκέψης να κάνει τον King Kong να φύγει... Anyway, αυτό που μου κάνει εντύπωση τώρα που το σκέφτομαι είναι πως κάθε φορά που έβλεπα το όνειρο, ήδη μέσα στο όνειρο ήξερα ακριβώς τι θα συμβεί και προσπαθούσα κατά κάποιο τρόπο να ξεγελάσω το ίδιο το όνειρο έτσι ώστε αυτή τη φορά να μην έρθει ο King Kong πιο νωρίς, να ξεγελάσω τη ροή και το προδιαγεγραμμένο σενάριο (που άλλωστε βίωσα πολλές φορές!)... Δεν θυμάμαι να τα κατάφερα αλλά μου αρέσει να πιστεύω πως I did it eventually γιατί ξαφνικά σταμάτησα να βλέπω αυτό το όνειρο...
Λίγο πριν μπω και επίσημα στα χρόνια της εφηβείας, τότε που κάθε μικρό κοριτσάκι αρχίζει να ονειρεύεται το πρώτο της φιλί, για όνειρο μου συντροφιά αυτή τη φορά δεν είχα έναν εφιάλτη παρά my very own romantic comedy - chick flick: μετακομίζει ένα όμορφο ξανθό αγόρι με κάπως πιο μακριά μαλλια και γαλάζια μάτια δίπλα από το σπίτι μου... γνωριζόμαστε, γινόμαστε αμέσως αυτοκόλλητοι, παίζουμε όλοι μέρα basket στην αυλή του σπιτιού μου (που δεν έχω στην πραγματικότητα), είμαστε χαρούμενοι, όλοι μέρα γελάμε κτλ κτλ but not kiss involved in it, just some hugs... Για να είμαι ειλικρινής μια φορά είδα αυτό το όνειρο αλλά μου είχε αρέσει τόσο πολύ που σε κάποια φάση I was obssesed about it... Ξάπλωνα στο κρεβάτι και το ονειρευόμουνα με τα μάτια ανοικτά ελπίζoντας πως όταν θα κοιμόμουνα θα το έβλεπα και πάλι ή ακόμα καλύτερα να έβλεπα τη συνέχεια, to be kissed for the very first time έστω και μέσα σε ένα όνειρο... Τελικά μόνο οι εφιάλτες επιστρέφουν ξανά και ξανά...
Στα 18 μου, όταν για πρώτη φορά I was on my own, μακριά από γονείς και φίλους, σε ένα δικό μου διαμερισματάκι να μένω μόνη μου, μου συνέβηκε το εξής: να νιώθω σαν κοιμάμαι ένα χέρι να με αρπάζει από τον ώμο και μέσα στον ύπνο μου να προσπαθώ να το αρπάξω, να πετάγομαι από το κρεβάτι και να ξυπνώ... μόνο που δεν είχα ξυπνήσει actually, αλλά είχα 'ξυπνήσει' μέσα σε ένα άλλο όνειρο όπου εξακολουθώ να βρίσκομαι στο δωμάτιο μου, να νομίζω πως ξύπνησα και να βλέπω γύρω γύρω αλλά μετά από λίγο να 'ξαναξυπνώ' και να συνειδητοποιώ πως πριν δεν είχα ξυπνήσει... βασικά, με απλά λόγια, θεωρητικά είχα 'ξυπνήσει' πολλές φορές αλλά κάθε φορά εξακολουθούσα να είμαι σε ένα όνειρο, μια ατέλειωτη επανάληψη της ίδιας μικρής και ασήμαντης σκηνής... στις πολλές επαναλήψεις αρχίζω να τρομοκρατούμαι, τι θα γίνει, θα καταφέρω να ξυπνήσω στην πραγματικότητα... βάζω όλες μου τις δυνάμεις και λέω στον εαυτό μου να ξυπνήσει, προσπαθώ να φωνάξω μα φωνή δε βγαίνει... μετά από αγωνιώδης προσπάθειες (που μπορεί στην πραγματικότητα να διαρκούσαν κάτι λεπτά) ξύπνησα λαχανιασμένη και με ταχυπαλμία... Παρόμοιο σκηνικό ονείρου μου έτυχε αρκετές φορές να βιώσω τα τελευταία 7 χρόνια τουλάχιστον... Αρχικά I was blaming my fear, now I blame it to loneliness and stress...
Για ένα άτομο σαν εμένα που βλέπω τόσα πολλά όνειρα (απλά ανάφερα κάποια ενδεικτικά), θα θεωρούσε κανείς λογικό ότι θα το είχα ψάξει περεταίρω το ζήτημα: θα είχα διαβάσει τουλάχιστον τι λέει ο Freud και χίλια άλλα δυο... Η αλήθεια πως το μόνο σχετικό βιβλίο που υπάρχει στο σπίτι είναι ένας άθλιος ονειροκρίτης που μου χάρισε κάποτε παλιά ένας πρώην αφού τον είχα πρίξει με τα πανηλίθια και surreal όνειρα μου... Τον οποίο ονειροκρίτη ούτε συμβουλεύομαι ούτε πιστεύω καν και μόνο μπελάδες μου έχει φέρει μέχρι στιγμής: ξέρεις τι είναι να χτυπά το τηλέφωνο απο φίλους - αγαπημένους, μεν αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή χαριτωμένα σπαστικοί- και να σε ρωτούν κάθε τι κουφό για να το ψάξεις στον ονειροκρίτη και μετά να πανικοβάλλονται από τις μαλακίες που ακούν; Anywayzzzz...
Κάποτε άκουσα πως όταν θυμάσαι τα όνειρα σου σημαίνει πως δε ξεκουράστηκες πραγματικά την ώρα που κοιμόσουνα... Μια άλλη φορά άκουσα ότι τα όνειρα είναι στιγμές από τη ζωή σου σε ένα παράλληλο σύμπαν... Άκουσα αρκετά, άλλα λογικά και άλλα κουφά but I never went in depth with them... Maybe I should one day, or maybe not...
Πριν λίγα χρόνια είδα την ταινία 'Waking Life' and I quote from wikipedia: …is about a young man in persistent lucid dream-like state. The film follows its protagonist as he initially observes and later participates in philosophical discussions that weave together issues like reality, free will our relationships with others, and the meaning of life. Along the way the film touches on other topics including existentialism, situationist politics, posthumanity, and the film theory of Andre Bazin. Η αλήθεια είναι πως δε πολυθυμάμαι την ταινία παρά μόνο πόσο ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή ο οποίος ‘ξυπνούσε’ συνεχώς μέσα σε ένα όνειρο ενώ για αρκετή ώρα πίστευε πως ήταν όντως ξύπνιος και κάτι συνέβαινε κάθε φορά που του έδειχνε πως εξακολουθεί να είναι χαμένος μέσα στο όνειρο του…
Νιώθω πως είπα πολλά και αχρείαστα, πως φλυάρησα και λίγο άσκοπα… ενώ actually το μόνο που ήθελα να μοιραστώ ήταν η εξής σκηνή από την προαναφερθείσα ταινία…
Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών να βασανίζομαι από τον ίδιο ηλίθιο εφιάλτη: είμαι σε ένα Dairy Queen πανευτυχής και ανέμελη μαζί με την οικογένεια μου και τρώμε παγωτό και ξαφνικά έρχεται ένας απαίσιος και φοβητσιάρικος άνθρωπος (like the usual stereotype: λερωμένη γκρίζα καμπαρντίνα, απεριποίητα μαλλιά, αξύριστα γένια, ύπουλο και freaky χαμόγελο γεμάτο με κίτρινα και σάπια δόντια) ο οποίος με πλησιάζει και ξαφνικά μου βάζει ένα τεράστιο μήλο στο στόμα το οποίο και φυσικά σφηνώνει στο μικρό μου παιδικό στόμα και δε βγαίνει με τίποτα. Οι δικοί μου απλά στέκουν και βλέπουν ανέκφραστοι, ο ''κακός'' γελάει σατανικά και εγώ με ένα σφηνωμένο κατακόκκινο μήλο στο στόμα να μην μπορώ να φωνάξω, να νιώθω να πνίγομαι και να κλαίω ασταμάτητα... Νομίζω για το όνειρο αυτό I have to blame Snow White...
Αργότερα, στα περίπου 7 μου χρόνια, απέκτησα άλλον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη επηρεασμένο από τρεις ταινίες: the ones with King Kong and Freddy Krugger και μια τρίτη που δεν έχω ιδέα τι ήταν αλλά επρόκειτο για ένα χαρισματικό παιδί που μπορούσε να μετακινεί αντικείμενα μόνο με τη δύναμη της σκέψης(let's call him Telepathy Guy)... Ταινία με τον King Kong ή τον Freddy Kruger δεν είδα ποτέ, αλλά εκείνη την περίοδο έβλεπε ο μεγαλύτερος μου αδερφός και πάντα με έδιωχνε από το σαλόνι με τις δικαιολογίες ότι ήταν πολύ φοβητσιάρικα και ήμουν πολύ μικρή για να τα δω (μάλλον δεν με ήθελε μες στα πόδια του να τον ζαλίζω!)...Needless to say ότι με εκφόβησε τόσο πολύ που δεν χρειαζόταν να δω τις ταινίες για να φοβάμαι και μόνο στο άκουσμα των τίτλων τους... Η τρίτη ταινία που δεν έχω ιδέα ποια είναι, μπορεί να είναι και η πρώτη που είδα σε σινεμά στο εξωτερικό όπου δεν καταλάβαινα ακόμα ούτε αγγλικά ούτε μπορούσα να διαβάσω τους υπότιτλους, so κατάλαβα μόνο όσα μου εξήγησαν και όσα αντιλαμβανόμουν από τις εικόνες... Back to the dream nοw: είμαι μαζί με τον Telepathy Guy σε ένα τσίρκο που μέσα όμως δεν έχει show αλλά είναι στημένο κάτι σαν πανηγύρι και ως φυσικό γυρνάμε από δω και από κει και διασκεδάζουμε... όμως - δε ξέρω πώς και ποιος μας το είπε - η ώρα 12 ξέραμε ότι θα ερχόταν ο King Kong και θα έπρεπε να φύγουμε για να μην μας φάει ! Ο πανούργος King Kong όμως ερχόταν πιο νωρίς (ο Freddie Kruger ήταν later addition, όταν πλέον είδα το όνειρο καμιά δεκαριά φορές) και τρέχαμε πανικοβλημένοι να γλυτώσουμε, με τον Telepathy Guy να προσπαθεί να με προστατέψει και με τη δύναμη της σκέψης να κάνει τον King Kong να φύγει... Anyway, αυτό που μου κάνει εντύπωση τώρα που το σκέφτομαι είναι πως κάθε φορά που έβλεπα το όνειρο, ήδη μέσα στο όνειρο ήξερα ακριβώς τι θα συμβεί και προσπαθούσα κατά κάποιο τρόπο να ξεγελάσω το ίδιο το όνειρο έτσι ώστε αυτή τη φορά να μην έρθει ο King Kong πιο νωρίς, να ξεγελάσω τη ροή και το προδιαγεγραμμένο σενάριο (που άλλωστε βίωσα πολλές φορές!)... Δεν θυμάμαι να τα κατάφερα αλλά μου αρέσει να πιστεύω πως I did it eventually γιατί ξαφνικά σταμάτησα να βλέπω αυτό το όνειρο...
Λίγο πριν μπω και επίσημα στα χρόνια της εφηβείας, τότε που κάθε μικρό κοριτσάκι αρχίζει να ονειρεύεται το πρώτο της φιλί, για όνειρο μου συντροφιά αυτή τη φορά δεν είχα έναν εφιάλτη παρά my very own romantic comedy - chick flick: μετακομίζει ένα όμορφο ξανθό αγόρι με κάπως πιο μακριά μαλλια και γαλάζια μάτια δίπλα από το σπίτι μου... γνωριζόμαστε, γινόμαστε αμέσως αυτοκόλλητοι, παίζουμε όλοι μέρα basket στην αυλή του σπιτιού μου (που δεν έχω στην πραγματικότητα), είμαστε χαρούμενοι, όλοι μέρα γελάμε κτλ κτλ but not kiss involved in it, just some hugs... Για να είμαι ειλικρινής μια φορά είδα αυτό το όνειρο αλλά μου είχε αρέσει τόσο πολύ που σε κάποια φάση I was obssesed about it... Ξάπλωνα στο κρεβάτι και το ονειρευόμουνα με τα μάτια ανοικτά ελπίζoντας πως όταν θα κοιμόμουνα θα το έβλεπα και πάλι ή ακόμα καλύτερα να έβλεπα τη συνέχεια, to be kissed for the very first time έστω και μέσα σε ένα όνειρο... Τελικά μόνο οι εφιάλτες επιστρέφουν ξανά και ξανά...
Στα 18 μου, όταν για πρώτη φορά I was on my own, μακριά από γονείς και φίλους, σε ένα δικό μου διαμερισματάκι να μένω μόνη μου, μου συνέβηκε το εξής: να νιώθω σαν κοιμάμαι ένα χέρι να με αρπάζει από τον ώμο και μέσα στον ύπνο μου να προσπαθώ να το αρπάξω, να πετάγομαι από το κρεβάτι και να ξυπνώ... μόνο που δεν είχα ξυπνήσει actually, αλλά είχα 'ξυπνήσει' μέσα σε ένα άλλο όνειρο όπου εξακολουθώ να βρίσκομαι στο δωμάτιο μου, να νομίζω πως ξύπνησα και να βλέπω γύρω γύρω αλλά μετά από λίγο να 'ξαναξυπνώ' και να συνειδητοποιώ πως πριν δεν είχα ξυπνήσει... βασικά, με απλά λόγια, θεωρητικά είχα 'ξυπνήσει' πολλές φορές αλλά κάθε φορά εξακολουθούσα να είμαι σε ένα όνειρο, μια ατέλειωτη επανάληψη της ίδιας μικρής και ασήμαντης σκηνής... στις πολλές επαναλήψεις αρχίζω να τρομοκρατούμαι, τι θα γίνει, θα καταφέρω να ξυπνήσω στην πραγματικότητα... βάζω όλες μου τις δυνάμεις και λέω στον εαυτό μου να ξυπνήσει, προσπαθώ να φωνάξω μα φωνή δε βγαίνει... μετά από αγωνιώδης προσπάθειες (που μπορεί στην πραγματικότητα να διαρκούσαν κάτι λεπτά) ξύπνησα λαχανιασμένη και με ταχυπαλμία... Παρόμοιο σκηνικό ονείρου μου έτυχε αρκετές φορές να βιώσω τα τελευταία 7 χρόνια τουλάχιστον... Αρχικά I was blaming my fear, now I blame it to loneliness and stress...
Για ένα άτομο σαν εμένα που βλέπω τόσα πολλά όνειρα (απλά ανάφερα κάποια ενδεικτικά), θα θεωρούσε κανείς λογικό ότι θα το είχα ψάξει περεταίρω το ζήτημα: θα είχα διαβάσει τουλάχιστον τι λέει ο Freud και χίλια άλλα δυο... Η αλήθεια πως το μόνο σχετικό βιβλίο που υπάρχει στο σπίτι είναι ένας άθλιος ονειροκρίτης που μου χάρισε κάποτε παλιά ένας πρώην αφού τον είχα πρίξει με τα πανηλίθια και surreal όνειρα μου... Τον οποίο ονειροκρίτη ούτε συμβουλεύομαι ούτε πιστεύω καν και μόνο μπελάδες μου έχει φέρει μέχρι στιγμής: ξέρεις τι είναι να χτυπά το τηλέφωνο απο φίλους - αγαπημένους, μεν αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή χαριτωμένα σπαστικοί- και να σε ρωτούν κάθε τι κουφό για να το ψάξεις στον ονειροκρίτη και μετά να πανικοβάλλονται από τις μαλακίες που ακούν; Anywayzzzz...
Κάποτε άκουσα πως όταν θυμάσαι τα όνειρα σου σημαίνει πως δε ξεκουράστηκες πραγματικά την ώρα που κοιμόσουνα... Μια άλλη φορά άκουσα ότι τα όνειρα είναι στιγμές από τη ζωή σου σε ένα παράλληλο σύμπαν... Άκουσα αρκετά, άλλα λογικά και άλλα κουφά but I never went in depth with them... Maybe I should one day, or maybe not...
Πριν λίγα χρόνια είδα την ταινία 'Waking Life' and I quote from wikipedia: …is about a young man in persistent lucid dream-like state. The film follows its protagonist as he initially observes and later participates in philosophical discussions that weave together issues like reality, free will our relationships with others, and the meaning of life. Along the way the film touches on other topics including existentialism, situationist politics, posthumanity, and the film theory of Andre Bazin. Η αλήθεια είναι πως δε πολυθυμάμαι την ταινία παρά μόνο πόσο ταυτίστηκα με τον πρωταγωνιστή ο οποίος ‘ξυπνούσε’ συνεχώς μέσα σε ένα όνειρο ενώ για αρκετή ώρα πίστευε πως ήταν όντως ξύπνιος και κάτι συνέβαινε κάθε φορά που του έδειχνε πως εξακολουθεί να είναι χαμένος μέσα στο όνειρο του…
Νιώθω πως είπα πολλά και αχρείαστα, πως φλυάρησα και λίγο άσκοπα… ενώ actually το μόνο που ήθελα να μοιραστώ ήταν η εξής σκηνή από την προαναφερθείσα ταινία…
Wednesday, February 4, 2009
Episode 102 - I can paint a Rothko too! - (Can I?)
Πρόσφατα σε ένα ταξίδι μου στο Λονδίνο επισκέφθηκα την έκθεση του Mark Rothko στο Tate Modern... Ζωγράφος του οποίου τα έργα λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους μας έστω και αν δεν γνωρίζουμε το όνομα του... Είναι σε εξώφυλλα βιβλίων, είναι σε τοίχους πάνω σε καφετέριες, είναι πάνω σε τοίχους φοιτητικών διαμερισμάτων υπό τη μορφή poster, είναι σε κάποια εκλεπτυσμένα σαλόνια, λίγο πολύ όλοι κάπου τον έχουμε δει... ηδού και κάποια από τα χαρακτηριστικά του έργα:
-white-center-(small).jpg)
Πριν πάω στην έκθεση έτυχε να συναντηθώ με κάποιον ας πούμε γνώστη της τέχνης ο οποίος μου είπε το εξής: ''όταν πας στην έκθεση κάτσε χάζεψε για λίγο πως οι θεατές βλέπουν τους πίνακες''...
Πήγα που λέτε και από τον πρώτο πίνακα στάθηκα σε μια γωνιά και παρατηρούσα τους θεατές: μια γυναίκα κρατούσε το πηγούνι της, μισοέκλεινε τα μάτια της και παρατηρούσε για πολύ ώρα (σαν να προσπαθούσε να βρει κάτι)... ένα άλλο ζευγάρι μόλις μπήκε στο δωμάτιο η γυναίκα πηγε να γελάσει (από αμηχανία;) και μόλις αντιλήφθηκε πως ο συνοδός της ήταν σοβαρός και είχε και ένα ύφος εκστασιασμένο, έσκυψε το κεφάλι, σοβάρεψε και έκανε πως έβλεπε τον πίνακα αλλά στην ουσία με την άκρη του ματιού της παρατηρούσε το συνοδό και τους υπόλοιπους... ένας μεγαλύτερος κύριος είχε στραυρωμένα τα χέρια του, το ένα πόδι ελαφρώς λυγισμένο για να στηρίζεται, και ανά διαστήματα κουνούσε το κεφάλι (σα να συμφωνούσε)... μια άλλη μεγαλύτερη κυρία (από αυτές που είναι ντυμένες με φόρμες, έχουν τα μαλλιά τους όπως όπως πιασμένα και είσαι σίγουρος ότι στη ζωή της είναι χαριτωμένα άτσαλη και ταξιδεύει με μια σάκκα στον ώμο όλο τον κόσμο) μπήκε γρήγορα γρήγορα, στάθηκε με ένα απορημένο ύφος, έγραψε κάτι σε ένα σημειωματάριο βιαστικά και έφυγε χαμογελώντας αμήχανα αλλά και χαριτωμένα στους περαστικούς... κάποιοι άλλοι απλά έβλεπαν γύρω γύρω χωρίς να παρατηρούν και τίποτα στην ουσία, απλά έμπεναν στην αίθουσα και προχωρούσαν για την επόμενη...and so on...
Μαζί μου είχαν έρθει και δύο φίλοι μου που θα έλεγα πως δεν είναι και τόσο εξοικοιωμένοι με την μοντέρνα τέχνη... όχι πως εγώ είμαι αλλά κάποια πράγματα έτυχε και εγω να τα διαβάσω σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, και έχω παρευρεθεί σε αρκετές εκθέσεις... αλλά πάλι, that doesn't make me an expert...
Anyway, μετά από 7-8 πίνακες, και καθώς παρατηρούσαμε τον πίνακα Black on Black (ναι, it's indeed ένας κατάμαυρος πίνακας) γυρνάει ο ένας και μου λέει: '' την επόμενη εβδομάδα θα έρθω από το σπίτι σου να κάνουμε και εμείς ένα σωρό τέτοιους πίνακες, να γίνουμε και εμείς Rothko''... Στιγμιαία ένιωσα μια μαχαιριά στο στομάχι and I found myself defending an artist του οποίου στο κάτω κάτω δεν είμαι και τόσο fan... Άρχισα να λέω διάφορες τετριμμένες μαλακίες του στυλ σημασία έχει ότι αυτός το σκέφτηκε και το έκανε, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις, δοκίμασε και εσύ να δεις, είναι μια δύσκολη τεχνική, πρέπει να δεις και σε ποιο χρονικό πλαίσιο της ιστορίας έκανε αυτή την κίνηση, δε γίνεται να το ισοπεδώνεις έτσι στο κάτω κάτω τα έργα τυχαίνουν πολύ μεγάλης αναγνώρισης και πουλιούνται πανάκριβα (υπερεκτιμημένα someone might say) κτλ κτλ... Μετά από λίγα λεπτά έσκασα και απλά έβαλα τα γέλια...
What is art anyway... Τετριμμένη ερώτηση και αυτή με τη σειρά της...
Το περασμένο καλοκαίρι έτυχε να δω το ντοκυμαντέρ My Kid Could Paint That (trailer εδώ). Πρόκειται για το πως ένα τετράχρονο κοριτσάκι έγινε διάσημο για τους αφηρημένους πίνακες που έφτιαχνε και πως στη συνέχεια αμφισβητήθηκε η αυθεντικότητα τους... Χωρίς να θέλω να το αναλύσω περαιτέρω, το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον από πολλές απόψεις (about rise and fall, media, stardom, parenthood, modern art etc) αλλά αυτό που μου έμεινε κυρίως ήταν κάτι που είπε ένας κριτικός τέχνης:(χωρίς να θύμάμαι ακριβώς πως το είπε, σας το μεταφέρω με πολύ πιο απλά λόγια) ''η μαμμά μου μισεί την μοντέρνα τέχνη γιατί την κάνει να νιώθει ηλίθια''...
Δεν προσπαθώ να καταλήξω κάπου, απλά παραθέτω σκόρπιες σκέψεις...
Από την έκθεση του Rothko κρατάω αυτή την ανάμνηση: σε μια τεράστια αίθουσα, μεγάλοι πίνακες τοποθετημένοι περιμετρικά και στη μέση δίαφορα ξύλινα παγκάκια... εγώ μαζί με αγαπημένους φίλους να καθόμαστε μαζί σε ένα παγκάκι, να αράζουμε για αρκετή ώρα, να χαζεύουμε γύρω γύρω, να σχολιάζουμε και να συζητούμε (not necessarily about the paintings) και να χαμογελάμε...
Και για να είμαι και ειλικρινής, το να πηγαίνω σε εκθέσεις it just makes me feel good about myself, όσο ηλίθιο - εγωιστικό - arrogant και αν ακούγετε... μου δίνουν την αίσθηση (ή και τη ψευδαίσθηση) πως έστω για λίγη ώρα έθρεψα το πνεύμα μου με κάτι υψηλό και όχι με τις συνηθισμένες μαλακίες - άχρηστες πληροφορίες που γεμίζω το νου μου όλες τις υπόλοιπες μέρες! That makes me feel guilty and a bit of a fake in a way...
Για το τέλος, για όποιον δε βαρέθηκε μέχρι τώρα, παραθέτω δύο βιντεάκια του κριτικού τέχνης στην NY Times Michael Kimmelman, Part 1 εδώ και Part 2 εδώ...
-white-center-(small).jpg)
Πριν πάω στην έκθεση έτυχε να συναντηθώ με κάποιον ας πούμε γνώστη της τέχνης ο οποίος μου είπε το εξής: ''όταν πας στην έκθεση κάτσε χάζεψε για λίγο πως οι θεατές βλέπουν τους πίνακες''...
Πήγα που λέτε και από τον πρώτο πίνακα στάθηκα σε μια γωνιά και παρατηρούσα τους θεατές: μια γυναίκα κρατούσε το πηγούνι της, μισοέκλεινε τα μάτια της και παρατηρούσε για πολύ ώρα (σαν να προσπαθούσε να βρει κάτι)... ένα άλλο ζευγάρι μόλις μπήκε στο δωμάτιο η γυναίκα πηγε να γελάσει (από αμηχανία;) και μόλις αντιλήφθηκε πως ο συνοδός της ήταν σοβαρός και είχε και ένα ύφος εκστασιασμένο, έσκυψε το κεφάλι, σοβάρεψε και έκανε πως έβλεπε τον πίνακα αλλά στην ουσία με την άκρη του ματιού της παρατηρούσε το συνοδό και τους υπόλοιπους... ένας μεγαλύτερος κύριος είχε στραυρωμένα τα χέρια του, το ένα πόδι ελαφρώς λυγισμένο για να στηρίζεται, και ανά διαστήματα κουνούσε το κεφάλι (σα να συμφωνούσε)... μια άλλη μεγαλύτερη κυρία (από αυτές που είναι ντυμένες με φόρμες, έχουν τα μαλλιά τους όπως όπως πιασμένα και είσαι σίγουρος ότι στη ζωή της είναι χαριτωμένα άτσαλη και ταξιδεύει με μια σάκκα στον ώμο όλο τον κόσμο) μπήκε γρήγορα γρήγορα, στάθηκε με ένα απορημένο ύφος, έγραψε κάτι σε ένα σημειωματάριο βιαστικά και έφυγε χαμογελώντας αμήχανα αλλά και χαριτωμένα στους περαστικούς... κάποιοι άλλοι απλά έβλεπαν γύρω γύρω χωρίς να παρατηρούν και τίποτα στην ουσία, απλά έμπεναν στην αίθουσα και προχωρούσαν για την επόμενη...and so on...
Μαζί μου είχαν έρθει και δύο φίλοι μου που θα έλεγα πως δεν είναι και τόσο εξοικοιωμένοι με την μοντέρνα τέχνη... όχι πως εγώ είμαι αλλά κάποια πράγματα έτυχε και εγω να τα διαβάσω σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, και έχω παρευρεθεί σε αρκετές εκθέσεις... αλλά πάλι, that doesn't make me an expert...
Anyway, μετά από 7-8 πίνακες, και καθώς παρατηρούσαμε τον πίνακα Black on Black (ναι, it's indeed ένας κατάμαυρος πίνακας) γυρνάει ο ένας και μου λέει: '' την επόμενη εβδομάδα θα έρθω από το σπίτι σου να κάνουμε και εμείς ένα σωρό τέτοιους πίνακες, να γίνουμε και εμείς Rothko''... Στιγμιαία ένιωσα μια μαχαιριά στο στομάχι and I found myself defending an artist του οποίου στο κάτω κάτω δεν είμαι και τόσο fan... Άρχισα να λέω διάφορες τετριμμένες μαλακίες του στυλ σημασία έχει ότι αυτός το σκέφτηκε και το έκανε, δεν είναι τόσο απλό όσο νομίζεις, δοκίμασε και εσύ να δεις, είναι μια δύσκολη τεχνική, πρέπει να δεις και σε ποιο χρονικό πλαίσιο της ιστορίας έκανε αυτή την κίνηση, δε γίνεται να το ισοπεδώνεις έτσι στο κάτω κάτω τα έργα τυχαίνουν πολύ μεγάλης αναγνώρισης και πουλιούνται πανάκριβα (υπερεκτιμημένα someone might say) κτλ κτλ... Μετά από λίγα λεπτά έσκασα και απλά έβαλα τα γέλια...
What is art anyway... Τετριμμένη ερώτηση και αυτή με τη σειρά της...
Το περασμένο καλοκαίρι έτυχε να δω το ντοκυμαντέρ My Kid Could Paint That (trailer εδώ). Πρόκειται για το πως ένα τετράχρονο κοριτσάκι έγινε διάσημο για τους αφηρημένους πίνακες που έφτιαχνε και πως στη συνέχεια αμφισβητήθηκε η αυθεντικότητα τους... Χωρίς να θέλω να το αναλύσω περαιτέρω, το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον από πολλές απόψεις (about rise and fall, media, stardom, parenthood, modern art etc) αλλά αυτό που μου έμεινε κυρίως ήταν κάτι που είπε ένας κριτικός τέχνης:(χωρίς να θύμάμαι ακριβώς πως το είπε, σας το μεταφέρω με πολύ πιο απλά λόγια) ''η μαμμά μου μισεί την μοντέρνα τέχνη γιατί την κάνει να νιώθει ηλίθια''...
Δεν προσπαθώ να καταλήξω κάπου, απλά παραθέτω σκόρπιες σκέψεις...
Από την έκθεση του Rothko κρατάω αυτή την ανάμνηση: σε μια τεράστια αίθουσα, μεγάλοι πίνακες τοποθετημένοι περιμετρικά και στη μέση δίαφορα ξύλινα παγκάκια... εγώ μαζί με αγαπημένους φίλους να καθόμαστε μαζί σε ένα παγκάκι, να αράζουμε για αρκετή ώρα, να χαζεύουμε γύρω γύρω, να σχολιάζουμε και να συζητούμε (not necessarily about the paintings) και να χαμογελάμε...
Και για να είμαι και ειλικρινής, το να πηγαίνω σε εκθέσεις it just makes me feel good about myself, όσο ηλίθιο - εγωιστικό - arrogant και αν ακούγετε... μου δίνουν την αίσθηση (ή και τη ψευδαίσθηση) πως έστω για λίγη ώρα έθρεψα το πνεύμα μου με κάτι υψηλό και όχι με τις συνηθισμένες μαλακίες - άχρηστες πληροφορίες που γεμίζω το νου μου όλες τις υπόλοιπες μέρες! That makes me feel guilty and a bit of a fake in a way...
Για το τέλος, για όποιον δε βαρέθηκε μέχρι τώρα, παραθέτω δύο βιντεάκια του κριτικού τέχνης στην NY Times Michael Kimmelman, Part 1 εδώ και Part 2 εδώ...
Tuesday, February 3, 2009
Episode 101 - Pilot
Well... So I quess here I am... Like everybody else...
Ένα ακόμη blog που ξεκινά για όλους τους ήδη χιλιοειπωμένους λόγους
Ένα blog στο οποίο σίγουρα δεν θα πω κάτι καινούριο, ούτε κάτι πρωτότυπο... Τα ίδια που απασχολούν όλους, ίσως και με τα ίδια λόγια...
Έχει πολύ καιρό που ήθελα να αρχίσω να γράφω και εγώ αλλά πάντα κολλούσα στον ΄πρόλογο', τι θα πρωτοπώ, πως θα το ονομάσω, τι ταυτότητα θα μου δώσω, σε τι στυλ θα γράφω... Θα είναι dark και καταθλιπτικό, ή θα είναι πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό; Θα μιλάω για εμένα και τη ζωή μου ή θα είναι κάπως πιο ουδέτερο και ας πούμε πιο ενημερωτικό for whatever is happening in the world;
Δεν έχω ιδέα... Κάποτε μια γνωστή μου είπε την εξής ατάκα: ''Ανάλυσης - Παράλυσης"...
Σήμερα είναι μια μέρα λίγο πολύ σαν όλες τις προηγούμενες ημέρες της ύπαρξης μου... Ξύπνησα, ήπια καφέ, διάβασα τα mails μου, χάζεψα στον υπολογιστή, έκανα και 3-4 δουλειές... Δεν είναι μια ξεχωριστή μέρα, δε συνέβηκε κάτι συνταρακτικό... Ούτε τις προηγούμενες συνέβηκε κάτι έτσι ώστε να μπορούσα να πω πως έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου που είτε με πλήγωσε είτε με προβλημάτισε είτε με χαροποίησε είτε whatever...
Κάποτε οι αφορμές και οι αιτίες μπορεί να είναι και πιο χαζές αλλά και πιο deep από όσο γνωρίζουμε... Κάποτε we just have to embrace την όποια αυθόρμητη και αβίαστη σκέψη μας χωρίς πολλά πολλά... Answers will come eventually - or not...
Δεν μου αρέσει να φιλοσοφώ ούτε να υπεραναλύω... Ή μαλλον εξαρτάται από τη διάθεση μου... Δεν έχω ιδέα...
Απλά το πήρα απόφαση μάλλον... Σαν επιφοίτηση μου ήρθε πως μου έλειψε να ακούσω το τραγούδι Talk Show Host των Radiohead (λατρεμένοι) και κάπως έτσι με γρήγορες κινήσεις άνοιξα το blog και άρχισα να γράφω όλες τις πιο πάνω ασυναρτησίες...
This is not an introduction of myself but in a way it is...
Ένα ακόμη blog που ξεκινά για όλους τους ήδη χιλιοειπωμένους λόγους
Ένα blog στο οποίο σίγουρα δεν θα πω κάτι καινούριο, ούτε κάτι πρωτότυπο... Τα ίδια που απασχολούν όλους, ίσως και με τα ίδια λόγια...
Έχει πολύ καιρό που ήθελα να αρχίσω να γράφω και εγώ αλλά πάντα κολλούσα στον ΄πρόλογο', τι θα πρωτοπώ, πως θα το ονομάσω, τι ταυτότητα θα μου δώσω, σε τι στυλ θα γράφω... Θα είναι dark και καταθλιπτικό, ή θα είναι πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό; Θα μιλάω για εμένα και τη ζωή μου ή θα είναι κάπως πιο ουδέτερο και ας πούμε πιο ενημερωτικό for whatever is happening in the world;
Δεν έχω ιδέα... Κάποτε μια γνωστή μου είπε την εξής ατάκα: ''Ανάλυσης - Παράλυσης"...
Σήμερα είναι μια μέρα λίγο πολύ σαν όλες τις προηγούμενες ημέρες της ύπαρξης μου... Ξύπνησα, ήπια καφέ, διάβασα τα mails μου, χάζεψα στον υπολογιστή, έκανα και 3-4 δουλειές... Δεν είναι μια ξεχωριστή μέρα, δε συνέβηκε κάτι συνταρακτικό... Ούτε τις προηγούμενες συνέβηκε κάτι έτσι ώστε να μπορούσα να πω πως έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου που είτε με πλήγωσε είτε με προβλημάτισε είτε με χαροποίησε είτε whatever...
Κάποτε οι αφορμές και οι αιτίες μπορεί να είναι και πιο χαζές αλλά και πιο deep από όσο γνωρίζουμε... Κάποτε we just have to embrace την όποια αυθόρμητη και αβίαστη σκέψη μας χωρίς πολλά πολλά... Answers will come eventually - or not...
Δεν μου αρέσει να φιλοσοφώ ούτε να υπεραναλύω... Ή μαλλον εξαρτάται από τη διάθεση μου... Δεν έχω ιδέα...
Απλά το πήρα απόφαση μάλλον... Σαν επιφοίτηση μου ήρθε πως μου έλειψε να ακούσω το τραγούδι Talk Show Host των Radiohead (λατρεμένοι) και κάπως έτσι με γρήγορες κινήσεις άνοιξα το blog και άρχισα να γράφω όλες τις πιο πάνω ασυναρτησίες...
This is not an introduction of myself but in a way it is...
Subscribe to:
Posts (Atom)
