Κάποτε μου είχες πει
‘Δεν είναι τα μάτια ο καθρέφτης της ψυχής…
Ο καθρέφτης της ψυχής είναι το στομάχι’
Με πονούσε φριχτά η κοιλιά μου για ακόμη μια φορά… Έτσι ήταν τα τελευταία βράδια: κοιμόμασταν αγκαλιά και ξαφνικά στον ύπνο μου ξυπνούσα με φριχτούς πόνους στο στομάχι… Ανεξήγητους… Και να κλαίω με λυγμούς – όχι από το πόνο… Ανεξήγητοι και αυτοί…
Εκείνο το βράδυ, σαν έγειρες να με φιλήσεις για καληνύχτα, με έπιασε αναγούλα, έτρεξα αμέσως στο μπάνιο… Και πάλι πόνοι, πάλι κλάματα, πάλι αμηχανία, πάλι ερωτηματικά…
Με αγκάλιασες και μου είπες
‘Ο καθρέφτης της ψυχής δεν είναι τα μάτια...
Το στομάχι είναι ο καθρέφτης της ψυχής’
Kαι κατάλαβα…
Τώρα θα μου πεις, πώς και σε θυμήθηκα μετά από τόσα χρόνια… Να, ξύπνησα πριν λίγο στον ύπνο μου… Τόσο έντονος ο εφιάλτης σε σημείο να βιώνω πόνο παντού… Και μετά ήρθαν οι λυγμοί… Τώρα όμως ξέρω: κάτι παλεύει να βγει στην επιφάνεια… Don’t know what yet but at least I am alert and aware…
Αυτό είναι το κειμήλιο από σένα, αυτό κρατάω πιο πολύ…
Σε ευχαριστώ
‘Ο καθρέφτης της ψυχής είναι το στομάχι…
Και όχι τα μάτια, όπως λεν οι ρομαντικοί’
Και μετά έφυγα…
Εσκέφτηκα το τζι εγώ σε πολλές φάσεις τούτο....
ReplyDelete