Episode 117 - Twenty Seven ( or Is it really age nothing but a number?)

Σήμερα έχω γενέθλια… Και για πρώτη φορά – εδώ και λίγες εβδομάδες - νιώθω κάπως… Αυτό το κάπως δεν μπορώ να το διευκρινίσω ακόμα… Ένα περίεργο συναίσθημα, ένας κόμπος, ένα σφίξιμο, μια διάθεση νοσταλγίας, μια προσπάθεια ανασκόπησης δεν ξέρω και εγώ τι άλλο μπορεί να είναι… Γίνομαι 27 χρονών…

27 is young, but still older than before…

Κάποτε νιώθω πως μικρότερη, ας πούμε κάπου εκεί στα 17, ήμουν πιο ώριμη, πιο αποφασισμένη, τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα για μένα… Ίσως το νεαρό της ηλικίας να μου έδινε αυτό το δικαίωμα στο θράσος… Όσο τα χρόνια περνούν, τόσο η εικόνα του μελλοντικού μου εαυτού θολώνει… Και για ποια μελλοντική εικόνα μιλάμε ακριβώς, ποτέ μου δεν κατάλαβα… Τίποτα δε μου φαίνεται ξεκάθαρο, τίποτα σίγουρο… Κάποτε νόμιζα ότι κοντά σε αυτήν την ηλικία (των 27) κάποια ερωτήματα θα έβρισκαν απαντήσεις, κάποια πράγματα θα είχαν μπει σε μια ροή, κάπως ρε παιδί μου και εγώ θα είχα κατασταλάξει είτε σαν προσωπικότητα, είτε στην καθημερινότητα μου, είτε σε θέματα επιλογών, επιθυμιών, ερωτικών, ονείρων, στόχων και ούτω καθεξής…

Παρατηρώ γύρω μου και άλλους να περνάνε πάνω κάτω τις ίδιες κρίσεις, είμαστε άλλωστε η γενιά της κατάθλιψης και των – πολλές φορές ανούσιων- ψυχολογικών αναζητήσεων… Δεν θα σταθώ όμως σε αυτό το θέμα σήμερα… Θα προχωρήσω στους φίλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους, άλλοι μικρότεροι και άλλοι μεγαλύτεροι από μένα, που φαίνονται κατά μια έννοια κατασταλαγμένοι… Είτε γιατί παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, είτε κάνουν μια δουλειά που γουστάρουν, έχουν στόχους κτλ – που πάνω κάτω γνωρίζουν που βαδίζουν… Όχι δεν τους ζηλεύω, αντιθέτως τους χαίρομαι, αλλά με προβληματίζουν… Με προβληματίζουν ως προς τον εαυτό μου… Γιατί εμένα όλα αυτά μου φαίνονται τόσο μακρινά… Ή μάλλον γιατί ακόμα μου φαίνονται ως τόσο μακρινά σενάρια για μένα... Λογικό να μου φαίνονται μακρινά στα 20, στα 22 , στα 24, αλλά είναι τόσο λογικό και στα 27 μου;

Για παράδειγμα η ιδέα του γάμου και πόσο μάλλον η ιδέα των παιδιών με φοβίζει όσο τίποτα άλλο… I can’t even picture it in my own head, it gives me chills just by trying… Ακόμη και η ιδέα μιας συγκεκριμένης δουλειάς με ξεκάθαρους στόχους, ή τελοσπάντων μια ζωή career-driven… Νιώθω ανίκανη να αφοσιωθώ σε οτιδήποτε… Ανώριμη, Εγωίστρια, Καλομαθημένη (ή Κακομαθημένη;)... Τι λοιπόν και αν γίνομαι 27, πάνω κάτω τα ίδια μυαλά κουβαλώ από τα 20 μου...

27 is young, but still older than before…

Πρέπει να νιώθω άσχημα; Πρέπει να νιώθω καλά;

Does it really matter?






Oh well, Happy Birthday to me...